Ýnsan Küsünce Kime Zarar Verir ki

–     Öyle deðil mi sence de dostum?

–     Nasýl anlayamadýn efendim?

–     Sen de mi beni dinlemiyorsun dostum? Sen de mi beni küstürüp terk edip gitmek istiyorsun?

–     Efendim “Küsmek benim canýmý acýtýyor?” demediniz mi?

–     Evet dostum.

–     Öyleyse bir insan canýnýn yanacaðýný bildiði halde neden küser bunu anlayamadým efendim.

–     Bir an sende bana kulak vermeyip terk edeceksin sandým dostum.

–     Efendim bu kadar mý canýnýz yanýyor? Bir insan neden küstüðü insanlar için böyle dertlenir ki?

–     Dostum anlatayým ama bir bardak çay koy içimiz yanarken bir bardak çay yüreðimizi ferahlatmaya yeter diye inanmak istiyorum.

–     Emredersiniz efendim.

–     Aslýnda mesele bir insana küsmek deðil dostum. Bütün mesele küstüðü insana verdiði deðerdir dostum.

–     Nasýl yani efendim?

–     Dostum bir insanýn kalbi; yer ile gökyüzü arasýnda gidegelen yaðmur damlacýklarý kadar deðer verdiði insanlarýn, Hazreti Ýbrahim’ e karýncanýn taþýdýðý minicik bir su damlasý kadar deðer vermediðini gördüðü için okyanuslarýn en derininden alev alarak yandýðý gibi yanar dostum. Mutfaða sesim geliyor deðil mi dostum.

–     Efendim sesiniz iyi geliyor ama yine bir kýsmý anlayamadým. Bu arada çayýnýz hazýr buyurun efendim.

–     Hangi kýsmý anlayamadýn dostum?

–     Efendim yaðmur damlacýklarý dediniz ya aslýnda yaðmur damlacýklarý da minicik deðil mi?

–     Dostum bir yaðmur damlasý oluþmak için yeryüzünden bin bir zorlukla gökyüzüne çýkar ve bütün hýzýyla o çok sevdiði topraða kavuþmak için mücadele eder ya ve bunu hiç pes etmeden Dünya var oldukça sürdürür ya benim sevdiklerime verdiðim deðer de geceleri rüyamda görecek kadar zahmetliyken gündüzleri onlarýn beni bir kere bile dinlemeye tahammül etmediklerini görecek kadar da hüzünlüdür.

–     Ne hissettiðinizi biraz daha anladým þimdi efendim. Ancak öyleyse neden o insanlara deðer verdiniz ki?

–     Dostum onlar bana çölün ortasýnda bir su kuyusu gösterdiler ve biz sana bu su kuyusu kadar deðer veriyoruz dediler. Aslýnda Hazreti Yusuf gibi beni dipsiz kuyuya atacaklarýný tahmin edemediðim için bu kadar deðer verdim dostum.

–     Peki þimdi ne düþünüyorsunuz efendim?

–     Þimdiyse onlara kýrýldýðýmý söylediðimin piþmanlýðýný yaþýyorum dostum.

–     Neden efendim?

–     Þimdi de nedense onlar kýrýldýðýmý söyleyince çok üzülmüþler gibi hissediyorum dostum. Bu sebeple çok piþmanlýk yaþýyorum.

–     Efendim ya sizin kýrýldýðýnýzý umursamayýp hayatlarýna eðlenerek devam ediyorlarsa?

–     Sakýn böyle düþünme dostum. Ýnsanlar bu kadar da kötü olamaz deðil mi?

–     Efendim biz yine Allah’ tan korkup kimsenin gönlünü kýrmayalým. Belki de Allah bizi o kadar çok seviyordur ki bizi rastgele herkese sevdirmiyordur. Ne yalnýzlýk ne de yalancý insanlar üzmesin sizi efendim. Doðarken aðladýk zaten lütfen bu gözyaþlarýnýz son olsun.

–     Dostum bu zamana kadar ben hiç hýrsýz olmadým ama ben Rabbim’ in beni hýrsýz olmaya mecbur edecek bir sýnavýndan geçmedim. Belki hýrsýz olanlarýn kaybettiði sýnavla sýnanmadým. Ama tahmin ediyorum ki Rabbim beni bana deðer vermeyen, kalbimi kýran insanlarla sýnav ediyor. Dua et dostum kaybetmeyelim bu sýnavý.

–     Bütün dualarým sizinle efendim.

–     Bu arada dostum seni kimse tanýmýyor deðil mi?

–     Ben sizin iç sesinizin efendim. Merak etmeyin beni kimse tanýmaz.

–     Bunlar son konuþmalarýmýz olsun dostum.

–     Tamam efendim peki þimdi ne yapacaksýnýz?

–     Orhan Veli’ nin de dediði gibi dostum “Farzet ki bir rüzgardým esip geçtim insanlarýn hayatýndan. Ya da bir yaðmur, sel oldum bu insanlarýn sokaðýnda. Sonra toprak çekti suyumu kaybolup gittim.” Ýþte ben de topraðýn suyunu çekmesi gibi bir gün farklý diyarlarýn beni çekmesini bekliyorum. Hadi dostum gitmeden bir bardak daha çay koy da içelim…

Bünyamin KEKLÝK