“BEN GÜZEL GÜNLERÝN ÞAÝRÝYÝM”

Baþlýðý týrnak içine aldým; çünkü bu söz benim deðil, Melih Cevdet Anday’ýndýr. Þair ve yazarlar toplumsal olaydan söz etmeli, sadece söz etmekle kalmamalý halkýn dertlerine ortak olmalý, Mehmet Emin Yurdakul’un dediði gibi “dertlilerin gözyaþýný mendiliyle silmeli”dir. Ayrýca acý gerçekleri dile getirmeli, göstermeli, bu tür olaylarýn olmamasý için çaba göstermelidir ama iç karartýcý yazý ve þiirler yazarak okurlarýn ruhunu karartmamalýdýr.

Anlatým biçimimiz(üslubumuz) iyimser olmalý. Olaylara ve konulara mizah penceresinden bakmalý, hem güldürmeli hem düþündürmeli, güzelliklerden, sevgi ve dostluktan, mutluluk veren þeylerden söz ederek moral vermeliyiz. Bunlarý söylerken “boþ ver, aldýrma, ne olursa olsun, gülmene, eðlenmene bak” deyin ve Ziya Paþa gibi “Ýç bade güzel sev var ise aklý þuurun/Dünya var imiþ yok imiþ ne umurun” diyerek duygusuz, bencil olun, her þeye boþ verin demek istemiyorum ha! Sanatçýlar güzel günlerin yakýn olduðunu vurgulamalý, umut aþýlamalý, Sabahattin Ali’nin “Baþýn öne eðilmesin” ve “görecek günler var daha” deyiþine uygun yapýtlar sunmalý. Ýstiklal marþýnýn “Korkma!” diye baþladýðýný, korkunun ecele faydasý olmadýðýný anlatmalý, sezdirmeli, ne olursa olsun kötülüðün, çirkinliðin, zulmün böyle sürüp gitmeyeceðini belirtmeli, “Doðacaktýr sana vaat ettiði günler Hakkýn/Kim bilir belki yarýn, belki yarýndan da yakýn” diyebilmelidir.

Erhan Týðlý