Türk toplumu olarak öteden beri ataerkil bir aile yapýsý içinde yaþadýk. Büyük aile birliði, geçmiþ dönemlerde güçlü olma anlayýþýndan kaynaklanýrdý. Sanayileþme henüz geliþmemiþ, Türk toplumu aðýrlýklý olarak tarým ve hayvancýlýkla geçiniyordu. Esnaflar ve zanaatkarlar da bulunduðu coðrafya sýnýrlarý içinde faaliyetlerini sürdürüyordu. Kamuda görevli olanlarda istisnalar hariç tutulursa yaþadýðý il veya ilçelerde çalýþýyordu. Bu hayat, bireyleri bir arada tutan, sevinçte ve kederde birlik olmayý saðlýyordu. O cemiyet içinde çaresizlerin yardýmýna aile bireyleri, akrabalar, eþ ve dostlar gelirlerdi. Bu komünal/lokal yaþam tarzý sayesinde insanlar birlikte yaþamanýn hazzýný yaþarlardý.

Bu güzel dayanýþma ruhu maalesef geçen süreç içinde erozyona uðradý: Aile içi þiddet, akrabalar arasý husumet ve iþ bulma ümidiyle bireylerinin farklý illere gitmeleri toplumsal çözülmeleri tetikledi. Aralarýna husumet girmiþ olan büyük aileler/aþiretler, kan davalarý yüzünden farklý illere gitmiþtir. Bu süreç içerisinde yeni nesiller hayat sahnesinde yer almýþ; kuzenler, kardeþler farklý coðrafyalarda yeni bir hayat kurduðundan birbirlerini tanýmaktan mahrum kalmýþtýr. Arada bir düðünlerde, bayramlarda ve ölümlü durumlar nedeniyle bir araya gelebilmektedir. Ýlginç olan; bu sebeplerle bir araya gelen bireylerin birbirini tanýmak için bir çaba göstermiyor olmasýdýr. Anne-babalarýn giriþimleriyle kuzenler birbiriyle tanýþmakta; o anlýk olmak üzere kýsa süreli sohbetler yapýlmakta, telefon numaralarý karþýlýklý alýnýp-verilmektedir. Akrabalarýn, birbirlerini ziyaret etmeleri ise maalesef hayatýn dayattýðý zorluklar sebebiyle bir türlü gerçekleþemiyor.

Birbirinden habersiz, farklý illerde yeni bir hayat düzeni kuran bireyler kaçýnýlmaz olarak bulunduðu coðrafyanýn kültürüyle yoðrulmaktadýr. Kimi eðitimli olurken, kimi eðitim almaz; bir meslek edinerek esnaflýk yapmaktadýr. Bu durum kuþaklar arasý kültürel çatýþmayý da beraberinde getirmektedir. Bir baþka yabancýlaþma hali ise kanýmca insanlarýn artýk bireysel bir hayat tarzýna geçiþ yapmasýdýr. Günümüzde çok defa þahit oluyoruz ki; gençlerimiz, samimi olduklarý birkaç arkadaþýyla bir daire kiralayýp, birlikte yaþamakta; her bir birey kendine bir iþ bulmaktadýr. Kim bilir, bireysel hayat tarzýna geçiþ yapan bu gençlerimiz anne-babalarýyla ve kardeþleriyle haftada ya da ayda bir görüþüyor mu? Bana göre gençlerin bireysel hayat tarzýna geçmesinin temelinde kuþaklar arasý çatýþma bulunmaktadýr. Avrupa ülkelerinin pek çoðunda herkesçe malum olduðu üzere gençler on beþ-on sekiz yaþlarýna geldiðinde bireysel yaþamaya geçmektedir. Avrupa ülkelerinde bu durum kesinlikle yadýrganmamaktadýr.

Türk toplumunun bu hali esasýnda hayatýn akýþýna uyma halidir. Bun durum yadýrganacak bir durum olarak görülmemelidir. Esas olan þudur ki; bireyler her nerede hayatýný kurmuþ ve yaþýyor ise büyükleriyle, kuzenleriyle, eþ ve dostlarýyla irtibatý koparmamasý gerekir. Ancak uzunca bir süredir bu irtibat kurma hali istenilen seviyeye gelebilmiþ deðildir. Ümit ederim ki; hayatýn tüm zorluðuna raðmen Türk gençleri Avrupa ülkelerine özenmek yerine, kendi kültürel deðerlerine baðlý kalarak yaþamasý; þayet yurt dýþýnda bir hayat kurmuþ ise Türk milletinin güzel kültürünü, tarihini, ahlakýný söz ve davranýþýyla bulunduðu ülke insanlarýna göstererek yabancýlaþmaya yani asimile olmaya geçit vermemelidir.