Bir þeyler vardý dile dökemediðim, dile dökemediðimden satýrlara býrakýverdiðim. Aðlayamýyordum. Aðlamayý da kalemime býraktým. Kalemim aðlasýndý, madem gözlerim aðlamayý beceremiyordu... Kalemim yasýný tutsundu, artýk sonsuza dek kapýlarýný kilitlediðim kalbimin. Kimseler açmasýn diye ardý ardýna kilit vuruyordum kalbime hem de bir deðil iki deðil... 

Yorgunluðumun laf ile izâhýný etmeyecektim bir daha söz olsundu. Bir hýnç mý bu, öfke mi, kin mi?.. Hayýr. Büsbütün vazgeçmiþlikti belli ki. Sýðmýyordum dünyaya. Yaþamak amacýyla dolmalýydý insan halbuki! Öyle ya nasýl yaþanýrdý deðilse? 

Beynim ardý ardýna türetilen sorularýn iþgali altýndaydý belki herkes kadar belki hiç kimsenin tahayyül edemediði bir biçimle. Oysa insanlar acýlarla baþ ediyordular; kimi çalýþarak, kimi gezerek, kimi içerek... Ama soruyorum câným kalbim, bu bir kaçýþ deðil miydi? Nereye kadar kaçabilirlerdi? Bitmeyecek mi idi bu yol? Ve bu yol nereye giderdi, nerde biterdi? 

Düþündükçe yok oluþun kaygýsýyla yazmaya yelteniyordum. Oysa var mýydým ki yok olmaktan korkuyordum? Ah benim trajikomik hezeyanlarým... Olsundu, saçmalama lüksüm yalnýzca bu satýrlarda var idiyse madem... Olsundu, rahat bir nefes almak böyle mümkün idiyse madem. Câným kalbim, yorgunsun, biliyorum. Konuþmamýz gereken konular var. Mutabýk olmalýyýz. Olamazsak vay halimize. Otur þöyle yamacýma. Þimdi kulaklarýný iyi aç ve beni dinle...