TÜRKLERÝN ‘KERBELÂSI

Bu konu baþlýðýmýzda  büyük bir vahþete tanýk olacaðýz. Bu vahþi dünyada hem Arap Ýslamýnýn kanlý yüzünü göreceðiz, hem de Türklerin nasýl ve neden Müslüman olduðuna tanýklýk edeceðiz.

Öncelikle þunu anlamalýyýz: Türkler, Orta Asya’da yaþarken din olarak kendilerine Þamanizm’i seçmiþti. Þamanizm’i seçmelerinin özel bir önemi vardý. Türkler, öteden beri ‘Gök Tengri’ inancýna baðlý yaþadýlar. Gök Tengri inancýna göre Tanrý, varlýðý bilinemeyen, ezeli, ebedi ve güçlü bir varlýktý. O Tanrý, hiçbir þeye benzetilemezdi. Ruhun ölümsüzlüðüne ve ölümden sonra da bir baþka hayatýn varlýðýna inanýlýrdý. Dede Korkut’ta Tanrý inancý þöyle izah edilmiþtir: “Yücelerden Yücesin. Kimse bilmez nicesin. Aziz Tanrý, sen anadan doðmadýn. Sen babadan doðmadýn. Kimsenin rýzkýný yemedin. Kimseye güç etmedin. Bütün yerlerde birsin. Sen daim ve baki olan Tanrýsýn.”

Dostlar, o dönemlerde Türklerden Budizm, Maniheizm, Musevilik, Hýristiyanlýk gibi dinlere inanlar vardý. Bu dinlere inananlar azýnlýk olarak kaldýlar. Çoðunluðu ise Budizm’e inanýyordu. Zira Budizm, Türklerin örfüne, geleneðine, yaþam biçimlerine ve doðal olarak inandýðý deðerlere uygun düþüyordu.

Bildiðimiz üzere Ýslâmiyet, Arabistan’da teblið edilmeye baþladý fakat Araplara has bir din deðildir. Aksine tüm insanlýða hitap eden bir dindir. Nitekim, Alî Ýmran/19. Ayeti, “Allah katýnda gerçek din ancak Ýslâm’dýr” açýklamasý vardýr.

Bazý Ýslâm âlimlerine göre Kur’an, Türkler hakkýnda pek çok bilgi vermiþtir. O ayetlerden bazýlarý þunlardýr: Mearic Suresi 40-41. Ayetler: “Artýk doðularýn ve batýlarýn Rabbine yemin ederim ki, her halde biz onlarýn (Araplarýn) yerine kendilerinden daha hayýrlýlarýný (Türkleri) getirmeye elbette bizim gücümüz yeter ve kimsede önümüze geçemez.” Maide Suresi, 54. Ayette ise; “Ey inananlar! Aranýzda dininizden kim dönerse bilsin ki, Allah kendisinin sevdiði ve onlarýn da O’nu sevdiði, ina-nalra karþý alçak gönüllü, kâfirlere baþý dik, Allah yolunda cihad eden, dil uzatanýn kýnamasýndan korkmayan bir millet getirir. Ýþte o, Allah’ýn bir lütfudur ki, onu dilediðine verir. Allah, ihsaný bol olan her þeyi bilendir.” Türkleri iþaret ettiðine inanýlan daha baþka ayetlerde mevcuttur.

Dostlar, Allah’ýn Elçisi Hz. Muhammed’in gerek Türkler, gerek baþka kavimler hakkýnda bilgi sahibi olduðu biliniyor. Türkler ile ilgili pek çok hadisi mevcuttur. Bunlardan bir kýsmýnýn uydurma olduðu-nu da söylememiz gerekiyor. Doðru olduðuna tüm Ýslam alimlerinin ittifak ettiði hadislerden biri þudur: “Müslümanlar, yüzleri örs üstünde dövülmüþ ve derilerle kýlýflý kalkanlar gibi bir kavim olan Türklerle çarpýþmadýkça kýyamet kopmayacaktýr. Onlar yünden yapýlmýþ elbiseler giyerler ve yünden yapýlmýþ çarýklar ile yürürler.” Saðlam olduðu konusunda þüphe duyulmayan bir baþka hadislerinde de þöyle demiþtir: “Sakýn Habeþiler size dokunmadýkça siz de onlara dokunmayýnýz. Hele Türkler size iliþmedikçe siz de Türklere dokunmayýnýz. Zira onlar çok sert ve haþin tabiatlý insanlardýr.”

Dostlar, Hz. Muhammed, hem kendi coðrafyasýnda Ýslam'ý teblið ediyor, diðer yandan da baþka milletlere Ýslam'a davet mektuplarý yolluyordu. Hz. Muhammed’in Türklerin çadýrlarýnda oturduðu, öz ismi Pamuk olan, sonradan Sümeyye ismini alan bir Türk kadýnýn da Hz. Peygamber’in hizmetinde bulunduðunu, Pamuk Hatun’un müþrikler tarafýndan þehit edilmesi sonucunda çok üzüldüðü ve dualarda bulunduðu tüm Ýslam kaynaklarýnda geçmektedir.

Hz. Muhammed vefat ettikten sonra, Hz. Ebu Bekir halife seçildi. Halife Ebu Bekir, ilk olarak 635 yýlýnda Kadisiye Savaþý’nda Ýran üzerine fetih hareketi baþlattýðýnda komutanlarýna þu uyarýlarda bulundu. “Geçtiðiniz yerlerde kimseye hýyanet etmeyiniz! Esirlerin kollarýný baðlamayýnýz! Kimseye eziyet edip, öldürmeyiniz! Çocuklarý, kadýnlarý ve ihtiyarlarý öldürmeyiniz! Hiç kimsenin aðaçlarýný kesip, yakmayýnýz! Meyve aðaçlarýný kesmeyiniz! Allah yolunda olmazsa koyun, sýðýr ve develerden bir þey boðazlamayýn. Yolunuz üstünde manastýrlara çekilmiþ kiþilere rastlayacaksýnýz. Bunlarý  kendi hallerine býrakýnýz ve dokunmayýnýz!

Türkler ilk olarak Hz. Ömer döneminde karþý karþýya geldi. Araplarýn 642 yýlýnda Nihavent savaþýnda Sasani Hükümdarý 3. Yüzdücerd’in ordularýný yenmeleri ve Ýran’ý fethetmeleri üzerine Türkler, Arap-larla karþý karþýya geldiler. Böylece Türkler Ýslamiyet hakkýnda bilgi almaya baþladýlar. Hz. Ömer, Ýslam Dininin yayýlmasý ve insanlarýn Müslüman olmalarýný saðlamak için savaþ komutanlarýna þu talimatý verdi: “Allah adý ile yürüyün. Allah’ý inkâr edenlere karþý Allah yolunda cihat edin. Müþriklerden olan düþmanlarýnýzla karþýlaþýnca önce onlarý Ýslam'a davet edin. Eðer Ýslam dinini kabul edip, yurtlarýnda kalmayý tercih ederlerse cizye vermelerini talep ediniz. Eðer cizye vermez de harbe karar verirlerse o zaman savaþýnýz. Eðer düþman, sizin tekliflerinizi kabul etmez de harbe karar verirse hainlik etmeyiniz. Gayri insani tecavüzlerde bulunmayýnýz. Kadýnlarý ve çocuklarý öldürmeyiniz.”

644 yýlýnda, Ýslâm Ordusu Komutaný Ahnef. B. Kays’a, Hz. Ömer bir mektup yazarak; “Sakýn ha! Nehri tecavüz etmeyiniz! Nehrin beri tarafýnda kalýnýz!” uyarýsýnda bulunmasýna raðmen Ceyhun Nehri’ni aþarak Herat, Niþapur, Serahs, Belh ve Toharistan’ý ele geçirerek bütün Horasan’ý iþgal etti. Hz. Ömer, Arap ordularýnýn Ýran’ý fethedip, Türkistan’a doðru ilerlediðini öðrenince ilk önce çok sevinmiþ, daha sonra sevincinin yerine endiþe almýþ ve þöyle demiþti: “Keþke, Horasan’a bir ordu göndermeseydim. Keþke bizimle Horasan topraklarý arasýnda ateþen bir deniz olsaydý.” Hz. Ömer’in bu endiþesini gören Hz. Ali, endiþenin sebebini sorunca þöyle cevap verdi: “Çünkü orasýnýn ahâlisi (Türkler) oradan çýkacak ve üç defa daðýlarak dünyayý istila edecektir. Üçüncüsü, Onlarýn son akýnlarý olacaktýr. Bu akýnlarýn bizim üstümüze gelmesinden ziyade, Horasan ehlinin üzerine gelmesi benim için daha evladýr.” Hz. Ömer’in endiþeleri, savaþlarýn bir süreliðine durmasýna neden oldu, ancak Hz. Osman döneminde bu saldýrýlar hýzýný artýrarak devam etti. Hz. Ali dönemi genellikle iç karýþýklýklarla geçtiði için fetihler yapýlamadý, Araplarýn aldýðý topraklar tekrar sahiplerine geçti. Mesela Toharistan Han’ý bu karýþýklýktan faydalanarak topraklarýný Araplardan almayý baþardý.

Hz. Muhammed, Ýslam’ý teblið sürecinde Kuran-ý Kerim’in temel emirlerine sýký sýkýya baðlý kaldý, dört halifeler dönemi diye bildiðimiz dönemlerde can ve mal emniyetine özel bir önem verildi. Bu sebeple, Ýslâmiyet’in hýzla ve gönül rýzasýna dayalý olarak yayýlmasýna neden oldu.

661-680 yýllarý Muaviye dönemidir, Gözünü hýrs ve kin bürümüþ olan Muaviye, Orta Asya’da plânlý bir iþgal hareketine baþladý. Muaviye’nin Horasan Valisi Hakem b. Amr el-Gýfari Merv þehrini mer-kez yaptýktan sonra Horasan ve Toharistan’da masum insanlarý kýlýçtan geçirdi. Ýþgal ettiði toprak-larý Araplaþtýrmak için Araplarý buraya taþýdý. Bölge halký zorla Araplaþtýrýldý. Ýslâm, zorla daya-týldý. Gerçek Ýslam’ýn asla onaylamadýðý bu zülumler, Arap yöneticiler ve valiler vasýtasýyla yapýldý. Sözde fetih adý altýnda on binlerce masum insan kýlýçtan geçirildi.

Bu zorba validen sonra valilik makamýna getirilen Rebi b. Ziyad, hiç vakit kaybetmeden Türklere saldýrarak yüzlerce masum Türk’ün kanýný akýttý. Ziyad, bu iþgalden önemli ganimetler elde etti. Horasan valiliðine, ölen Basra Valisi Ebihi’nin oðlu Ubuydullah b. Ziyad geçince ilk iþ olarak Buha-ra’ya seferler düzenledi. Buhara Haný vefat ettiði için hanlýðýn baþýnda iki yaþýndaki oðlu ile eþi Kabaç Hatun bulunuyordu. Kabaç Hatun, diðer Türk boylarýndan gerekli yardýmý göremediði için tek baþý-na mücadele etmek zorunda kaldý. Dev gibi bir ordu karþýsýnda yenilmekten kurtulamayan Kabaç Hatun, her yýl bir milyon dinar ödemek zorunda býrakýldý. Ayrýca þehri talan edildi, yüzlerce askeri kýlýçtan geçirildi, þehir ve haneler tamamen yaðmalandý, elli Türk asilzadesi ile otuz bin Türk genci de esir edildi.

Bu vahþetin bu kadarla kaldýðýný düþünmeyin sakýn. Arap vahþeti tüm hýzýyla devam ediyor. Buyurun, o vahþet döneminde kýsa bir yolculuk yapalým ve bu melun adamý Hz. Peygamberin ‘sadýk’ ashabý gören geleneksel dincilerin vicdanlarýna sunarak Halife Muaviye’yi yakýndan tanýyalým. Gerçekten Ashab olup, olmadýðýna birlikte karar verelim.

Halife Muaviye, Hz. Osman’ýn yeðeni Said b. Osman’ý Horasan valiliðine atadý. Bu vahþi vali, Semerkant’ý  almak için güçlü ordusuyla hücum ederek, Türk askerlerini hunharca kýlýçtan geçirerek þehri iþgal etti. Bu iþgalden çok büyük ganimet elde etti ve esir alýnan 30 bin Türk gencini ve 50 Türk asilzadesini de Kabaç Hatun’a söz verdiði halde iade etmedi. Türk esirlerini Medine’ye köle olarak sattý. Bu insanlýktan nasibini almamýþ olan gözü dönmüþ katil, tutarsýz ve doyumsuz tavýrlarý nedeniyle görevinden alýnýp, yerine Eslem b. Zira getirildi.

Talancý Arap vahþetinin devamý da var. Daha sonra halife olan Yezid, sözde fetih hareketlerine acý-masýzca devam etti. Horasan Valisi olarak atadýðý Selm. B. Ziya, aþaðý Türkistan’a seferler düzenleyerek  Türk halkýný kýlýçtan geçirdi ve bölge halkýný ödemesi mümkün olmayan vergilere baðladý.

Bu vahþi yöneticiler, Hz. Muhammed’in Ehl-i Beyti’ne darbe üstüne darbe vurdu, Kerbelâ denilen yerde Hz. Hüseyin’i ve yanýnda bulunan 72 kiþiyi acýmasýzca þehit etti. “Ben sizi yaptýklarýnýzla kuþattým” Ayeti, ete-kemiðe bürünmüþ; Araplar içinde fitne-fesat kol gezmeye, iç karýþýklýklar yaþanmaya baþlamýþ ve hainleri içinden çýkýlmaz bir duruma sokmuþtur.

Sahneye bir insanlýk düþmaný daha çýkýyor. O zalimin adý Haccac b. Yusuf’tur. Bu cani, Kufe Ulu Cami’nde Ehl-i Beyt için neler söylemiþ: “Ey Irak halký! Ey nifak ve kargaþalýðý körükleyenler! Allah’a yemin ederim ki, ben þu anda olgunlaþmýþ ve artýk koparýlma zamaný çoktan gelmiþ bazý kelleler görüyorum. Ben þüphesiz sarýklarla sakallar arasýnda akacak kanlarý þu anda seyreder gibi oluyo-rum.” Bu zalim Vali Haccac, Irak halkýný böyle tehdit etti, Abdullah b. Zübeyr gibi binlerce Ehl-i Beyt sevdalýlarýný genç-ihtiyar demeden boyunlarýný kopardý fakat zalimler mezarlýðýnda yerini almaktan kurtulamadý.

Vahþete yolculuðumuz devam ediyor: Vali Haccac, Türkistan fetihleri için Ubeydullah b. Ebi Bekri’yi Sicistan’a, el-Muhellep b. Ebi Sufra’yý Horasana atamýþtý. Ubeydullah, büyük bir ordu ile Türk Hükümdarý Rutbil’in üzerine ilerlerken, Haccac ona bir mektup göndererek, O’nun mülkünü ele geçirmeden, kalelerini yýkmadan ve askerlerini zincire vurmadan geri dönmemesini emretti. Ancak Rutbil karþýsýnda büyük kayýplar vererek geri döndü. Yenilgiyi hazmedemeyen Haccac, intikam almak için Ab-durrahman b. Eþas komutasýnda 40 bin kiþilik ordu gönderdi. Ancak bu seferinde de baþarýlý olamadý. Komutan Abdurrahman, Haccac’ýn baskýlarýna fazla dayanamayýp isyan etti.

Haccac b. Yusuf, Türkistan da büyük hedefler kurmuþ, plânlarýný uygulamak için de zorba, ceberrut biri olan Kuteybe b. Müslim’i Horasan’a üstün yetkilerle vali tayin etmiþti. Kuteybe dönemi hem Türkler, hem de Ýslam tarihi açýsýndan acý ve kanlý sayfalarla doludur.

Zulümlere tanýklýk etmek için buyrun bir yolculuk daha yapalým: Halife olan Velid b. Abdu’l Melik döneminde (705-715) Arap Ordularý Orta Asya, Hindistan, Afrika ve Bizans’a karþý birçok cephede sefere çýktý. Orta Asya’da Türkistan’ýn fethine memur edilen Kuteybe, ordusuna þu konuþmayý yaptý: “Allah size, dininin aziz olmasý ve haramlardan çekinmeniz, birçok mal ve servet edinmeniz ve hele hele düþmanlarýnýzý zelil kýlmanýz için bu topraklarý bize helal kýlmýþtýr. ALLAH’in Peygamberinin hadisi ve onun gerçekleri dile getiren kitabý sizlere yeni zaferler vaad etmektedir. Öyleyse Rabbiniz’e verdiðiniz sözü yerine getiriniz. Kendinizi bir yüce gayeye ve her türlü meþakkate hazýrlayýnýz. Sakýn ola ki gevþekliðe düþmeyiniz.”

Kuteybe b. Müslim (706-712) fethedilen Baykent, Buhara, Talkan, Semerkant ve Harzem gibi þehir-leri kanlý bir þekilde ele geçirdi, þehirleri yakarak tahrip etti. Ýlk önce Türkistan’ýn en canlý ticaret merkezi olan Baykent üzerine yürüdü. Türk barikatlarýný aþarak, eli silah tutan gençleri kýlýçtan geçirerek kadýn ve kýzlarý esir aldý; Baykent Tarhan’ý, bir milyon gibi kurtuluþ fidyesi teklif ettiði hal-de O’nun da baþýný kopardý. Kuteybe, askerlerine; “Gidiniz ve Baykent’i dilediðiniz gibi yaðmalayýn! Ben onlarýn kanlarýný ve canlarýný size helâl kýldým.” Diyerek, yaðmacýlýðýný ve zalimliðini ortaya koydu. Bu zalim komutan, Türkistan’ýn en güzel þehirlerinden olan Buhara üzerine saldýrmýþ, kuþat-ma dört ay sürmüþtür. Kuteybe, askerlerinin paraya düþkünlüðünü bildiði ve bir an evvel þehri ele geçirmek istediði için askerlerine þöyle seslendi: “Türklerden her kimsenin kafasýný getirene yüz dirhem nakit para vereceðim.” Bu sözler üzerine Arap askerleri galeyana gelerek bulduklarý Türklerin kafalarýný kopardýlar. Kesilen on binden fazla Türk kafasý, Kuteybe’nin önüne yýðýldý. Kadýnlara ve kýzlara tecavüz edildi, cariye olarak haremlerine aldýlar. Direnen elli binden fazla Türk genci, esir edilerek köle pazarlarýnda satýldý. Türklerin zorla Müslüman olmalarý istendi; Türk ailelerinin içine elli binden fazla Arap getirilip, yerleþtirildi. Türk halký, kendi tarlasýnda Araplar adýna köle olarak çalýþtýrýldý. Türklerin elinde ne varsa alýndý ve sefalete mahkum edildi.

Bu nasýl bir zulümdür demeyin. Zulüm, vahþet devam ediyor: Gözünü mal-mülk ve iktidar hýrsý bürü-müþ olan Kuteybe, bu sefer gözünü Talhan Þehri’ne dikti. Þehrin Bey’i Sehrek, Arap ordularýnýn geldiðini öðrenince þehri terk etmek zorunda kaldý. Þehri savunmasýz bulan Kuteybe, direnen Türk gençlerini kýlýçtan geçirdi, esir aldýklarýný da 24 km uzunluðunda aðaçlýklý bölgede birer birer astýrdý. Bu katliam, o zamana kadar olan katliamlarýn en büyüðü olarak Araplarýn tarihine geçti. Tarihçi Ýbn-i Dahkan bu vahþeti nasýl dile getirmiþ; “Talhan’a giden yolun dört fersah mesafede olan kýsmý asýlan Türklerin cesetleriyle korkunç bir orman görünüþü arzediyordu.” Þunu unutmayalým, Talhanda 40 bin civarýnda Türk, sýrf Müslüman olsunlar diye katledildi. Bunun bir baþka izahý yoktur! Daha sonra Kes ve Nesef’de de ayný katliamlar yapýldý!

Türk hanlýklarýnda da iktidar mücadelesi amansýz bir halde devam ediyordu. Harzem Hükümdarý Cangan, kendisine baþkaldýran kardeþini ortadan kaldýrmak için Kuteybe’yi ordusuyla davet etmiþ-tir. Kuteybe, 20 bin kiþilik ordusuyla gelip, kardeþ Hurzad’ý ortadan kaldýrdý, Fil Þehri’ni iþgal ederek, eli silah tutan ne kadar Türk var ise boynunu vurdurdu. Esir edilen kadýnlar, kýzlar ve erkek çocuklarý para karþýlýðýnda anne ve babalarýna satýldý. Kana doyamayan Kuteybe için Aþkari þiirlerinde þöyle demiþtir: “Kuteybe, her gün yeni bir yaðma yapmaktadýr. Durmadan servet üstüne servet yýðana kadar/ Bu Kuteybe’ye taç giydirildi. Ta baþýnýn siyah saçlarý aðarýna kadar/ Semerkant ülkesine baþ eðdirdi, o kadar ki Semerkantlýlar olduklarý yerde çýrýl çýplak kalana kadar/Bu ülkede çocuklar babalarýný kaybettiði için aðlar durur, muzdarip babalarý da çcuklarý için feryad eder/ Kuteybe, bir ülkeye girmeye görsün, atlýlarý oradan ayrýlmaz, ta ki orasý viran olana kadar.”

Kuteybe ile ilgili olarak Türk Bilgini Biruni þöyle söylüyor: “Kuteybe, her çareye baþvurarak Harzem-lilerin yazýlý dilini bilenleri, geleneklerini koruyanlarý, bütün bilginleri öldürttü. Böylece her þey karanlýklara gömüldü. Ýslâm, Harzemlilerin içine girerken, onlarýn tarihi hakkýnda bilinenleri artýk öðrenme imkaný býrakmadý.”

Kin ve nefret devam ediyor: Kuteybe, ‘zenginlik’ anlamýna gelen Semerkant üzerine yürümeye karar verdi. kardeþi Abdurrahman b. Müslim’i 20 bin kiþilik ordusuyla önden gönderdi, kendisi de 30 bin kiþilik bir kuvvetle peþinden takip etti. Semerkant Han’ý Akþit Guzek, þehri korumak için birlikleri ile savunmaya hazýrladý. Zalim Kuteybe, Harzem ve Buharalýlardan öncü birlik olarak hazýrladýðý Türk birlikleri ile birlikte þehre saldýrdý. Türk Han’ý Akþit Güzek, Kuteybe’ye þöyle meydan okudu: “Sen beni kendi öz kardeþlerim ve aile fertlerim olan Türklerle çarpýþtýrýyorsun. Karþýma, çarpýþmak üzere yiðitsen Araplarý çýkar! O zaman onlara nasýl harb ettiðimi sana göstereyim.” Araplardan ve Türkler-den oluþan büyük ordu karþýsýnda daha fazla dayanamayan Gürzek, insanlarýn katledilmesini ve þehrin talan edilmesini önlemek için mecburen anlaþma yaparak þehri teslim etti. Bu anlaþma gereðince Gurzek, Kuteybe’ye 1 milyon dirhem tazminat ödeyecek. Semerkantlýlar, her yýl Kuteybe’ye 2 milyon 200 bin dinar ödeyecek. Eli silah tutan 30 bin genç esir olarak verilecekti. Þehre cami yapýlacak, þehirde eli silah tutan kimse olmayacaktý. Þehrin her yanýna camiler yapýldý, Türkler zorla camilere götürüldü, camiye gelenlerin gönüllerini kazanmak için camiye gelenlere paralar daðýtýldý. Gelmeyenler Kur’an ayetleriyle uyarýldý, sünnet olmak zorunlu hale getirildi.

Az önce sizlere bir ayet hatýrlatmýþtým. Yüce Allah, kullarýný yaptýklarýyla kuþatmýþtýr, mealinde. Ýþte Kur’an ayetleri, yeniden ete-kemiðe bürünmüþ ve Kuteybe’nin akýbetini þu þekilde hazýrlamýþtýr. 

Buyrun, Ýslam Tarihi’ne yolculuðumuza devam edelim: 

Kuteybe, bu iþgallerinin sonrasýnda Taþkent ve Fergana üzerine büyük bir orduyla saldýrý hazýrlýðýnda iken Haccac’ýn ölüm haberi geldi. Kuteybe, Haccac’ýn ölümüne çok üzüldü. 715 yýlýnda Halife Velid’in kardeþi olan Süleyman b. Abdülmelik halife seçildi. Kuteybe ise Abdülmelik’e kin besliyor ve O’nun halife olmasýný istemiyordu. Abdulmelik’in halifeliðini önlemek için bir isyan baþlattý, ancak Araplarýn ileri gelen kabile reisleri Kuteybe’nin bu isyan hareketine sert tepki gösterip, yeni halifeye biat ettiklerini açýkladý. Sinirlenen Kuteybe, Arap-lara þöyle seslendi: “Ne olacak, sizler Arapsýnýz! Ama nasýl Arapsýnýz? Allah böyle Araplara lanet etsin! Zaten Araplar küfür ve nifakta en þiddetli kavimlerin bile boy ölçüþemeyeceði bir kavimdir. Oysa ben sizi Arabistan’ýn yavþan otu ve ýlgýn aðacý biten yerlerinden topladým! Ellerinizi, avuçlarý-nýzý ganimet ve servetle doldurdum! Türk Aristokrat ailelerinin çocuklarý, Semerkant Hükümdarýnýn asilzadelerini sizlere hizmetçi kýldým! Oysa, bütün bu iyiliklerime karþý siz, bunlarda neki demekle yetindiniz, nankörlük ettiniz.” Ete-kemiðe bürünen ayet, Kuteybe’nin kader örgüsünü örmüþtü bir kere. Kuteybe’nin yakýnlarýndan oluþan on iki kiþilik bir gurup ile gönüllüler, Kuteybe’nin çadýrýna girmiþ ve Kuteybe’nin zalim kellesini orada keserek yeni halife seçilen Süleyman b. Abdülmelik’e göndermiþtir. Kur’an, Kuteybe ve benzerleri için þöyle buyuruyor;  Aidiyat/8.ci ayeti, “Ve O serveti sevdiði için katýdýr.” Hümeze/3. Ayetinde ise; “Sanýrdý ki, malý kendisini ebedileþtirmiþtir…” Tebbet/2. Ayetinde ise; “O’na ne malý fay da verdi, ne de kazandýðý.” Talak/1. Ayetinde ise; “…Her kim Allah’ýn sýnýrlarýný aþarsa, kendisine zulmetmiþ olur.” Buyurmuþtur. Ýbret alan için çok anlam ifade ediyor, öyle deðil mi dostlar?

Yeni Halife seçilen Süleyman, Vali olarak Yezid b. El-Mühellebi atadý. Zulüm sanki genlerine iþlemiþçesine Süleyman ve Yezid, tekrar Türk yurtlarýna saldýrmaya baþladý. 100 bin kiþilik bir ordu ile Dehistan üzerine yürüdü ve Hükümdarý Sul Tekin’i yenerek þehre girdi, hazineye ve servetine el koydu. Eli silah tutan 14 bin Türk’ü kýlýçtan geçirdi. Hýzýný alamayan Vali, Taberistan’a saldýrdý, burayý yaðmalayýp, kýlýçtan geçirdikten sonra da Firuz Kul’un idare ettiði Curcan Türkleri üzerine yürüdü. Kuþatma 7 ay sürdü. Yezid askerlerine þöyle seslendi; “eðer kendisine zafer nasip olursa, Türklerden akacak kanlarla öðütülen undan yapýlan ekmeði yeyinceye kadar oradan ayrýlmayaca-ðýma ve Türklerin boyunlarý üzerinden kýlýcýný kaldýrmayacaðýma dair Allah’a yemin ederim…” Sal-dýrý ve aþýrý baskýlara dayanamayan Türk birlikleri þehri teslim etmek zorunda kaldý. Þehre giren Arap komutan, Talgan katliamýnda olduðu gibi geçeceði yolun sað ve sol tarafýna 24 km’lik, yaklaþýk 4 fersah uzunluðunda aðaçlarý diktirerek, Türkleri birer birer bu aðaçlara astýrdý. Zalim ve zulüm konusunda Kur’an bu Arap kavmini sürekli uyarmýþtý; “…Sakýn bir kavme olan kininiz sizi adaletsiz-liðe itmesin! Adaletli davranýn! Takvaya en yakýn olan odur. Allah’ tan korkun! Çünkü Allah, bütün yaptýklarýnýzdan haberdardýr.” Bu ayetler apaçýk ortada iken, eli silah tutan ne kadar kiþi varsa hü-kümdar Firuz dâhil herkesi kýlýçtan geçirdi. Daha sonra El-Mühelleb, Allah’a verdiði yemin için eli-kolu baðlý 12 bin Türk’ü Cürcan’ýn Enderhiz Vadisi’nde; “Bunlardan intikâmýný almak isteyenler gelsin, intikâmýný alsýn…” emrini verdi. Yeminini yerine getirmek için Türklerin kanýyla unlarý yoður-ular, ekmek yaptýlar ve yediler.

Bakýn Kur’an ne buyuruyor. Nisa/45 “Her kim Allah’ýn indirdiði hükümlerle hükmetmez ise onlar hep zalimdir.” Nisa/47; “Kim Allah’ýn indirdiði hükümlerle hükmetmez ise onlar dinden çýkmýþ gü-nahkardýrlar.” Buyurarak, Emevilerin ve valilerin Yüce Allah’ýn ve Hz. Muhammed’in emirlerine ve buyruklarýna uymadýklarý için haklarýndaki hüküm açýkça bildirilmiþtir. Dostlar, dünya tarihinde böyle bir zulüm duydunuz mu, okudunuz mu? ‘Kerbelâ’ bile bu katliamlarýn yanýnda hafif kalýr, öyle deðil mi? Ýþte bu sebepten dolayý, Kerbela olayýný sadece Hz. Hüseyin’e dayandýrmýyorum. Zülmün ve vahþetin yaþandýðý her yere ben “Kerbela” diyorum.

Deðerli dostlar. Zalim Süleyman’ýn ölümünden sonra yerine Ömer b. Abdülaziz geçmiþtir. Ömer, diðer zalim halifeler ve valiler gibi deðildi. Son derece merhametli ve adaletli bir kiþiydi. Hiçbir zaman Müslümanlar arasýnda ayýrým yapmadý. Ezilen müslümanlardan vergi alýnmasýný yasakladý. Verginin alýnmamasýna tepki gösteren Vali Cerrah b. Abdullah, yeni Müslüman olanlarýn sünnet olmasý þartýný getirdi. Halife Ömer b. Abdülaziz, bu dayatmaya sinirlenerek; “Allah, Hz. Muhammed’i sünnetçi olarak deðil, davetçi olarak gönderdi.” Diyerek, Vali’yi azarladý. Halife Ömer, devam eden Türkistan katliamlarýný durdurdu ve Türkler üzerine seferleri yasakladý. Valilerin Türkistan’da topladýðý ganimetleri ve yüklü paralarý hazineye devretti. Halife Ömer, Vali Yezid’i huzuruna çaðýrdý ve toplanan tüm ganimetlerin hazineye devredilmesini istedi. Vali Yezid, Halife Ömer’in bu teklifini reddedince kendini hapis çukurunda buldu. Halife Ömer þöyle dedi; “Onlar, zorba insanlardýr. Ben böyle zorba insanlarý sevmem.”

Halife Ömer, yönetimde deðiþiklik yaptý. Tüm zorba valileri birer birer görevden aldý ve yerlerine adaletli, þefkatli valiler atadý. Türk beylerine olumlu mesajlar içeren mektuplar yollayarak Türklerin Müslüman olmalarýný istedi. Arap-Türk iliþkileri, Halife Ömer ile en parlak ve en verimli dönemini yaþadý. Ticari ve insani iliþkiler Türklerin özlediði þekilde düzenlendi. Ýnsani ilkelere dayanan bu iliþkiler ve din adamlarýnýn Ýslamý anlatmalarý Türklerin ruhuna ve gönlüne iþledi. Böylece Türkler, kitleler halinde Ýslam'ý kabul ettiler. Bu dönemde Türkler, saygý gördü ve Türklere ‘mevali’ yani Arap olmayan Müslümanlar denilmeye baþlandý. 

Takva yolunu tercih eden Halife Ömer; içkiyi, þatafatý, gösteriþi, mal ve mülk düþkünlüðünü tercih eden saray erkaný tarafýndan zehirlenerek öldürüldü. Arap idareciler, yeniden o eski zalim kimliðine bürünerek seferler düzenleyip, can almaya, ganimet toplamaya devam ettiler. Bu zalim yönetim, Ýslam'in yayýlmasýna büyük bir darbe vurdu.

Bu tarihi hakikatleri okuyanlar, haklý olarak þu düþünceye kapýlabilirler: “Ýslam Dini, kýlýç dinidir. Zorba bir dindir. Ýnsanlarý zorla Müslüman yapmayý gaye edinmiþ bir dindir. Ýslam Dini, yaðmacý ve ganimetçi bir dindir.” Din dediðimiz inanç sistemi, Kur’an’da anlatýlmýþtýr. Kendilerini Müslüman olarak gören bazý insanlar, Kur’an’ýn ve Hz. Muhammed’in yolunu terk edip, her türlü zalim saldýrýlarý ve hak gasplarýný ‘fetih’ þemsiyesi altýnda izah etmiþlerdir ve bu zehirli zihniyet günümüzde de böyle kabul görmektedir. Oysa Kuran’ýn temel emirlerine baktýðýmýzda, zorbalýðýn, mal yýðmanýn, katliam yapmanýn ve zorla dini kabul ettirmenin olmadýðýný görürüz. Buyurun görelim þimdi: Bakara/256 “Dinde zorlama yoktur.” Bakara/90, “Haksýz taarruz etmeyin. Çünkü Allah haksýz taarruz edenleri sevmez.“ Maide/77, “De ki, Ey kitap verilenler. Dininizde haksýz yere aþýrýlýða dalmayýn. Nisa/174 “Ey kitap verilenler, dininizde aþýrýlýða gitmeyin.” Enam/151, “Allah’ýn muhterem kýldýðý cana haksýz yere kýymayýn.” Bakara/229, “her kim Allah’ýn sýnýrlarýný aþarsa, iþte onlar zalimlerin ta kendileridir.” Maide/8, “…Sakýn, kavme olan kininiz sizi adaletsizliðe itmesin! A-daletli olun…” Bakara/143, “Bütün insanlar üzerine adalet örneði, hak þahitleri olasýnýz.” Bakara/51, “…Allah zulmedenleri doðru yola çýkarmaz.” Bakara/196, “…Allah’tan korkun ve bilin ki Allah’ýn cezasý çok çetindir.” Bakara/142, “Doðu da, Batý da Allah’ýndýr. O dilediði kimseyi doðru yola çýkarýr.”

Ayetlerden anlýyoruz ki, ‘Cihad’ diye insanlara anlatýlanlarýn tamamý Kuran dýþý, uydurmalardýr. Müslümanlar, 1300 yýl boyunca uydurulup, sistemleþtirilen bu dini, din diye anlamýþ ve yaþamýþtýr. Halen bu hurafeler dini en güncel haliyle varlýðýný sürdürmektedir.

Dostlar, Kur’an ayetleri, vakti geldiðinde ete-kemiðe bürünerek hayat buluyor. Bakýnýz, bu zalimlerin sonlarý nasýl olmuþ, bir baþka örnek gösterelim:

Müslüman olan ve olmayan tüm insanlar, Emevi zulmüne isyan ettiler. Türkistan topraklarýnda Emevilere karþý baþkaldýran tarikat þeyhi Haris b. Süreye ve Türkmen olduðu pek çok kaynakta belirtilen Ebu Müslim Horasani, Türklerin de yardýmý ile isyan baþlattý. Emevi Devleti’nin baþýnda bulunan Nasr b. Seyyar, bu kalkýþmayý bastýrmak için sert tedbirler aldý, daha sonra barýþ yapacaðý yalanýný uydurup, Haris b.Sureyye’yi yanýna çaðýrtýp, çarmýha gererek idam ettirdi. Yakaladýðý isyancýlarý da birer birer idam ettirdi. Emevilerin yaptýðý bu son zulüm, halkýn daha da galeyana gelmesine neden oldu. Köþeye sýkýþan Vali Nasýr, Halife Mervan el-Hýmar’a bir mektup yazarak yardým istedi. Ýþte o mektup: “Küller arasýnda kývýlcýmlarý görüyorum. Her an onlarýn alevlenmesi mümkündür. Devletin baþýnda olanlar, onu söndüremezlerse, korkarým ki bu ateþ nice nice cesed ve baþlarý yakacaktýr. Hayretler içindeyim ve diyorum ki; bütün bunlar olurken Ümeyyeoðullarý hâlâ uyanýk mý, yoksa derin uykuya mý dalmýþlar? Keþke bunu bir bilseydim.” Bu uyarýlarý dikkate almadýlar. Horasan ve civarýnda yayýlan bu halk isyanlarý tüm Arap coðrafyasýný kuþattý. Vali Nasýr, çareyi kaçmakta buldu. Askeri, siyasi ve dini yönden tüm yetkilerini kaybeden Nasýr ve yönetimi/devleti böylece yýkýldý: Halife ve valiler, yakalanýp, idam edildi. Ýþte ayetler böylece zalimler için ete-kemiðe bürünerek hayat buluyor!

Dostlar, uzun yýllar süren zulümler Türkler için artýk son bulmuþtu. Abbasiler, Türklerin teþkilatcý, dürüst ve savaþçý olduðunu yakýndan görmüþ ve Türkleri Abbasi Ordusunda komutan ve savaþçý olarak yetkili kýlýnmýþtýr. Saraylarda Türkler için özel bir düzen kuruldu. Türkler, bu coðrafyada ra-hatça ticaret yapabildi, Arap topluluðu içinde parmakla gösterilen millet oldu. Tüm Türk yurtlarýnda can, mal, namus ve toprak emniyeti saðlandý. Türk yurtlarýnda camiler, medreseler açýldý, bilimin, sanatýn ve edebiyatýn kapýlarý açýldý. Arap vahþetinin yerle bir ettiði Türk þehirleri yeniden imar edildi. Abbasi Hâlifesi Cafer el-Mansur zamanýnda en haþmetli zamanýný yaþayan Türkler, Halife Me’mun zamanýnda da (833-842)  özel ilgi gördü ve böylece Türkler kitleler halinde Müslüman oldu.

Türkistan topraklarýnda, Türklerin hayatýný ve yapýsýný iyi bilen Abbasi liderlerinden b. El-Abbas Horasan’daki Arap valilere þu talimatý göndermiþti: “Sizler, Horasan halkýnýn yanýnda almaya çalý-þýnýz. Oralarda sizin davanýzý destekleyecek birçok saðlam yapýlý insanlar (Türkler) vardýr. Onlarýn gönülleri temiz, kalpleri geniþtir. Geçici hevesler onlarý parçalamamýþ, aþýrý duygular onlarý birbirine düþürmemiþ, bozgunculuk onlara ulaþmamýþtýr. Onlar gerçek askerlerdir. Bedenleri saðlam, görü-nüþleri heybetlidir. Sakal ve býyýklarý olan er kiþilerdir. Onlarýn harp sahalarýndaki naralarý korkunç, konuþmalarý uludur. Onlarýn konuþtuðu kelimeler, kirlenmemiþ aðýzlardan çýkmaktadýr.”

Türklerin kitleler halinde Ýslamlaþmasý, Ýslam Dininin daha hýzlý yayýlmasýna neden olmuþtur. Türk-lerin anlayýþýnda ýrkçý tutumlarla dini yaymak yoktu. Hac/39 ayet der ki; “Kendilerine savaþ açýlan Müslümanlara, zulme uðramalarý sebebiyle cihad izni verildi. Þüphe yok ki, Allah’ýn onlara yardým etmeye gücü yeter.”

Dostlar, Türklerin Ýslamlaþma sürecini þu ana baþlýklar halinde sýralayabiliriz:

a-) Kýlýç zoruyla,

b-) Þamaniz’min Ýslâm’a yakýn olmasý,

c-) Ticari faaliyetler,

d-) Evlilikler yoluyla kurulan akrabalýklar.

Yazýmýzýn final kýsmýnda þu sözleri aktarmak isterim: Ýslam Dini, sevgi ve barýþ dinidir: Bakara/165, “…Ýman edenler ise Allah için sevgice daha kuvvetlidirler. Haksýzlýk edenler azabý görecekleri vakit bütün kuvvetin gerçekten Allah’ýn olduðunu ve Allah’ýn gerçekten çok çetin azabý olduðunu görseler” diye bütün Müslümanlarý uyarmýþtýr; ancak zalim halifeler ve valiler, Kuran’ýn bu temel ayetlerini para, þan, þöhret ve ganimet açgözlülüðü nedeni ile bir tarafa býrakmýþ ve zalimlikte sýnýrlarý aþmýþtýr. Allah’ýn sýnýrlarýný aþanlarýn akibeti feci ölümler olmuþtur.

Dostlar, Türklerin doðruluk, dürüstlük, kahramanlýk ve yaþayýþlarý üzerine ünlü Fransýz Yazar Alp-honse Lamartin þöyle söylüyor: “Türkler, bir ýrk ve millet olarak yeryüzünün en þerefli insanlarýdýr. Seciyeleri pek necip ve yücedir. Onlarýn yurdu, kahramanlar ve þehitler ülkesidir. Bence, insanlýða þeref veren böyle bir milletin düþmaný olmak, insanlýðýn düþmaný olmaktan farksýzdýr.”

Çek Ýlim Adamý Johann Comenuis de diyor ki; “Türkler kahramandýrlar. Dostlarýna zarar vermezler. Aksine kazanç saðlarlar. Bu yüksek millet, tuttuðu eli býrakmaz. Sözünden dönmez. Ýyi ve fena günlerde dostundan ayrýlmaz. Böyle millet ile el ele vermek, yeryüzünde her güçlüðü yenmek için sonsuz bir kudret ve kabiliyet kazanmak demektir.”

Dostlar, bu konuyu hazýrlarken; askeri hakim ve tarihi araþtýrmacý olarak tanýdýðýmýz Necdet Bay-raktaroðlu’nun yazdýðý "Tarihimizi Aydýnlatan Belgeler" isimli kitabýndan faydalandýðýmý belirterek konumuzu tamamlýyorum.