Ne vakit ki vazgeçtim, diye bir söz söylesem,

Þu yorulmuþ aklýmýn, nazlarýnda kayboldum.

Gitmiyorsun aklýmdan, ne yapsam ne eylesem,

Yaþadýðým her günün, izlerinde kayboldum.

Vazgeçerek geçmiþten, aþka boyun bükerken,

Her þey sende müsemma, gönlüne dem ekerken,

Þiirlerin nabzýna, yüreðimi dökerken,

Sevdaya meftun olan, sözlerinde kayboldum.

Ferhat’ýn daðlarýna, Yusuf’un kuyusunda,

Bitmeyen hayallerin, o eþsiz büyüsünde,

Unuturum deyince, aklýmýn kýyýsýnda,

O bir lahza baktýðým, gözlerinde kayboldum.

Ne zordur özleminde, kaybolurken heyecan,

Bilseydin eðer yoksan, þu dünya bana zindan,

Varlýðým elbet sende, can bulmalý her dem can,

Çokluðunu ararken, azlarýnda kayboldum.

Ýçimde ki yangýna, yaðmurlarý beklerken,

Yetmez mi bunca hasret,  diye sabrým teklerken,

Gidiþin usul usul, hafýzamda zonklarken,

Aþk zýrhýný kuþanan,  tezlerinde kayboldum.

Umudu kitap yaptým, her sayfasý sen dolu,

Üzmesin yüce Allah, sevdim diyen bir kulu,

Yüreðinden geçiyor, bil ki Âdemin yolu,

Aþkýmý meleklere, arzlarýnda kayboldum.

Âdem Efiloðlu

16.07. 2024