Kış Kış 

Tarih bilmem kaç Kasım.

Ama değil mevsim bahar, ey muhatabım!

Artık bahar yok.

Kış Kış diye kovalanan,

Bir kış geriye kalan…

Savaşıyor ağaç, yaprakları için.

Beyhude, gereksiz bir girişim…

Kalkan inmeli bir gün için

Ki ben de rahatça boynuna girişeyim…

Evet, artık bahar yok.

Zira mevsimlere ad koyan adamın

Sevgilisi, doğurgan ve neşeli Bahar’ın

Sıfatları ve şanı ayrılmakta kararlı, kalın

Mühürle yazılmış: terk-i diyarı.

İsim veren adamın umurunda mı

Bahar gittikten sonra sıfatları ve arazları

Gidecek mi kalacak mı?

Evet, artık kışsızlık yok.

Gitsin diye umulurken, yad edilirken

İçten içe yazın hazları, yadsınamazken

O kışın kıskandığı yaz rahatlıkları,

Baz alınırken o bunak ve bunaltıcı yaz sıcakları

Yok artık kışsızlık.

Hasetçinin odunu döşendi yine

Masumun altına ve üstüne…

Odunla çevrelendi yaz tez elden bu kez…

Yakıcı yaz yandı, bitti, kül oldu.

Yolculuk hediyesi incinin mekân eylediği

Dağ gibi mevcudiyeti unutulur oldu.