Kýzgýn Kederli Demir

Yemyeþil saðlýklý sarmaþýklar

Evvel zamanda içimde yanmýþ

Kýzgýn demiri saklayamadýlar.

Meðer o metal de canlýymýþ.

O ateþ, demirdeki, yellenmese bile dýþarýdan

Havasýz kalýp sönsün diye sarýlsa bile dört bir tarafýndan

Sarmaþýklarýn köklerine bile ateþ püskürtüyor aðzýndan.

Artýk evimiz de demir gibi bir çýplak kalan.

Burasý oldu kem gözle bakanlara doða manzarasý,

Rýzasý merak edilmeyenlerin maskarasý,

Karasý çýkmayan köpeklerin yuvasý,

Asasý çamurla lekelenmiþlerin uðrak noktasý.

Sanki her gün ifþasý çýkan sanatçý gibi çýplak;

Ayný rolü yapmaktan rolü olmuþ, karakteri dýmdýzlak

Bir tiyatro oyuncusu gibi

Seyircilerimi seyrediyorum.

Nereden bileyim ben kýzgýn demirimin bu kadar

Sýcak olduðunu? Patlamayan ar

Damarlý soðutucular!

Demirim hepsini topyekûn ateþe tutar,

Yutar, mahveder,

Tarifsiz varlýk dairesinden yokluða bir köprü inþa eder.

“El yener.” Derler.

Ama ne erler yerler

Demirimdeki kederler.