Bugün yine konumuz sosyal medya. Ama biraz farklý açýdan yaklaþmak istedim bu defa olaya. Geçen bir arkadaþýmýn annesini yoðun bakýmda iken ve çokta hoþ olmayan görüntüleri ile paylaþmasý bende bu konuya deðinme ihtiyacýný hissettirdi. Sosyal medyada her aný paylaþma alýþkanlýðý günümüzün en yaygýn davranýþlarýndan biri haline geldi. Yemekten düðüne, hasta ziyaretinden ölüme kadar her aný paylaþma eðilimi, bireysel hayatlarýmýzý nasýl etkiliyor?

Sosyal medya, bireylerin kendilerini ifade etmeleri için geniþ bir platform sunarken, ayný zamanda toplumda bir tür "gösteri kültürü" oluþturdu. Fransýz sosyolog Jean Baudrillard’ýn "gösteri toplumu" kavramý, günümüzdeki sosyal medya kullanýmýný anlamamýzda önemli bir yere sahip. Baudrillard’a göre, medyanýn hâkim olduðu bu dönemde, bir kiþiyi, durumu, görüþü anlamanýn yolu TV programlarýnda oluþturulan imajlardan ve özellikle de AVM’den geçer. Araþtýrmayý seven okurlarýmýn gösteri toplumu kavramýný okumalarýný tavsiye ediyorum.

 Sosyal medya, bireyleri sürekli olarak kendi yaþamlarýný sergilemeye teþvik ediyor. Yemeklerimizi, seyahatlerimizi, hatta özel anlarýmýzý bile paylaþýyoruz. Ancak bu gösteriþ kültürü, yaþadýðýmýz anlarý gerçekten hissetmek yerine, onlarý baþkalarýnýn beðenisine sunma odaklý hale getiriyor. Her anýn paylaþýlabilir bir "gösteri" haline getirilmesi, anýn özelliðini yitirip sýradanlaþmasýna yol açýyor.

Bu durumun sosyolojik etkilerinden biri de bireylerin kendilerini sürekli olarak baþkalarýyla kýyaslamalarýdýr. Daha güzel yemekler, daha lüks tatiller, daha mutlu anlar… Bu kýyaslama, bireyin hayatýnda derin bir eksiklik hissi yaratmaktadýr aslýnda. Ve kaçýnýlmaz son MUTSUZLUK. Çünkü bu bir kýsýr döngüdür. Bu döngünün sonucu da kiþinin kendini her zaman daha yeni þeyler, daha güzel þeyler yapmak ve paylaþmak hissiyle yýpratýrken elinde kalan sadece mutsuzluk olacaktýr.  Çünkü bu baský, insanlarý sadece "görünmek" için yaþamaya iterken, gerçek deneyimlerden, gerçek mutluluktan uzaklaþtýrmaktadýr.

Bir þey paylaþmak, anlýk olarak mutluluk hormonu salgýlanmasýna neden olur ve bu da geçici bir mutluluk hissi yaratýr. Ancak bu tür bir tatmin, kýsa vadeli ve yüzeyseldir. Sürekli dýþarýdan onay aramak, öz-deðerimizi baþkalarýnýn beðenilerine baðlar. Özellikle de beðeni sayýlarýnýn az olduðu durumlarda, bireylerde özgüven kaybý, kaygý ve hatta depresyon bile görülmektedir.

Ayrýca, sürekli paylaþma alýþkanlýðý, bireylerin aný yaþamalarýný engeller. Bir düðünde ya da bir seyahatteyken, o aný hissetmek yerine nasýl paylaþýlacaðýna odaklanmak, gerçek duygusal baðlar kurmamýzý zorlaþtýrýr. Bu durum, bireyde bir "boþluk" duygusuna yol açar, çünkü paylaþýlan anlar geçici ve yapay bir tatmin sunmaktadýr.

Her anýn paylaþýlmasý, yaþamý "daha gösteriþli" kýlmak amacýyla yapýlan bir eylem olsa da, sonuç olarak hayatlarýmýzý sýradanlaþtýrýr. Her paylaþým, bir diðerinin tekrarý haline gelir ve gerçek anlamda anlam taþýyan anlar azalýr. Psikolojik açýdan bu durum, sürekli bir tatminsizlik hali doðurur. Sosyolojik olarak ise sanal ortam, bireyleri sürekli bir yarýþa sokar. Ancak bu yarýþta herkes kazanan olamaz; mutsuzluk kaçýnýlmaz hale gelir.

Sosyal medyanýn hayatýmýza kattýðý bu gösteri kültüründen biraz uzaklaþarak, aný hissetmek ve yaþamý gerçekten yaþamak belki de en büyük ihtiyaçlarýmýzdan biri. Ne dersiniz?

https://www.tigrishaber.com/ani-yasiyor-muyuz-yoksa-sadece-paylasmayi-mi-seviyoruz-7664yy.htm