Ýnsanoðlu nankördür ve çok unutkandýr. Yaþadýðý nice felaketleri, ölümleri çarçabuk unutuverir. Eylül ayý geldiðinde hepimizi tarifsiz bir hüzün kaplar. Her seferinde hatýrlamak istemediðimiz o acý sahneler gözlerimizin önüne gelir.

Yýl 2015’ti, Eylül ayýydý; Muðla'nýn Bodrum ilçesinde, sahile vuran minik bedeniyle Aylan bebek, göçmenlerin yaþadýðý dramýn sembolü haline gelmiþti. Dünya bir an durmuþ, susmuþ ve yas tutmuþtu. Sosyal medya kýnama mesajlarý, yetkililere çaðrýlar, gözyaþlarý… O an hepimiz ayný yeminleri etmiþtik: “Bir daha asla.”

Ama insanoðlu nankördür. Unutmak onun en büyük zaafýdýr. Bugün, yine Eylül ayýndayýz, ama bu sefer sahile deðil, Diyarbakýr’ýn bir mahallesine düþtü acý. Küçücük Narin kýzýmýzýn trajik ölümüyle karþý karþýyayýz. Onun hikâyesi, maalesef, unutmanýn bize bedel ödettiði anlardan sadece biri.

Çocuklarýmýza sahip çýkamýyoruz. Aylan’ýn ardýndan Narin’in ölümüyle yüzleþmek, o unuttuðumuz yeminlerin yarattýðý derin boþluðu gözler önüne seriyor. Aylan bebek için nasýl gözyaþý döktüysek, Narin için de içimiz yanýyor ve gözyaþý döküyoruz. Ama mesele, bir iki gün gözyaþý döküp, sonra o gözleri baþka gündemlerle meþgul etmek deðil. Bizler çocuklarýmýzý, geleceðimizi kaybediyoruz ve bunu görmezden gelerek kendimize en büyük kötülüðü yapýyoruz.

Toplumsal hafýzamýz bu tür olaylarda kýsa süreliðine tazeleniyor ama sonra yine unutmayý seçiyoruz. Oysaki ne Narin’i ne de Aylan’ý unutmak gibi bir lüksümüz yok. Her iki çocuðun ölümünde de sistemin eksiklikleri, toplumun duyarsýzlýðý ve yetkililerin ihmalleri var. Neden mi? Çünkü gündüz kuþaðý programlarýn insanlarý bu tür olaylara kanýksar hale getirmesi, iþlenen nice çocuk ölümlerinin her zaman gözümüze sokulmasý, aldatma, kaçýrýlma olaylarý ve daha niceleri. Tabi sadece bunlar deðil. Hala istediðimiz þekilde bir sosyal devlet olamadýk maalesef. Geliþmiþ ülkelerdeki sosyal devlet anlayýþý ve uygulamalarýnýn bir an önce bizde de yer almasý gerekiyor.

Narin’in ve Aylan’ýn acýsýný tekrar yaþamayalým. Çocuklarýmýzýn kaybý, sadece ailelerinin deðil, hepimizin ortak yasýna dönüþmeli. Çünkü bir çocuðun kaybý, insanlýðýn kaybýdýr. Unutmak, bu aðýr bedeli ödemeye devam etmek demektir. Bu yüzden, bir daha yüzümüz gülmüyor; çünkü sahip çýkmadýðýmýz her çocukta biraz daha eksiliyoruz. Sonucunda biz çocuklarýmýzý kaybediyoruz. Biz geleceðimizi kaybediyoruz. Farkýnda mýyýz?

Bu Eylül’ü unutmayalým. Bu sefer, gerçekten unutmayalým. Bu çocuklar, bize insanlýðýmýzý hatýrlatan birer aynadýr.

Aylan’dan Narin’e: Unutmanýn aðýr bedeli - Oktay Güvener (tigrishaber.com)