Rüzgâr ve Yaprak

Fânî ömür biter, bir uzun sonbahâr olur.

Yaprak, çiçek ve kuþ daðýlýr, târümâr olur.

Mevsim boyunca kendini hissettirir vedâ; 

Artýk bu daðdaðayla uðuldar deniz ve dað.

Yazdan kalan ne varsa olurken haþýr neþir;

Günler hazinleþir, geceler uhrevîleþir;

Yahya Kemal Beyatlý

Nedendir bilinmez sonbahar geldiðinde insanýn içini bir hüzün, bir acý, bir ayrýlýk hissi kaplar. Öyle deðil mi? Mesela ben her güz mevsimine girdiðimde yazdan kalan o neþe, o sevinç yerini hüzne býrakýr. Hani sizi bilmem ama ben öyleyim, üstelik bir deðil iki deðil, her sonbahar bunu yaþarým. Sonbahar, güz mevsimi, hazan mevsimi yani hüzün mevsimi…

Ýlkbaharla birlikte içimde öyle bir sevinç yapraklarý açar ki! Hele bir de yüzümü görseniz. Yüzüm çiçek çiçek açar. Neredeyse arýlar çiçek zannedip yüzüme konacaklar… Hele o sýmsýcak yaz günleri de geldi mi deðmen keyfime… Yaylalar, dereler, meyveler, dallardaki þarký söyleyen kuþlar, bol güneþli günler… Dünya burasý hep günler böyle mi sürecek? Sürmez tabi. Ýlkbahar varsa bunun birde son baharý olmaz mý? Olur tabi.

Derken yapraklarýn sararmasý, havalarýn serinlemesi, rüzgârlarýn esmesiyle birlikte o sevincin, o neþenin yerini bir hüzündür kaplar. Aha geldi iþte sonbahar. Sevgili okur bu sonbahar muhabbeti bitmez. En iyisi ben size hikâyemi anlatayým.

“Ýyi de niye bu kadar sonbahar muhabbeti yaptýn o zaman?” dediðinizi duyar gibiyim. Durun hele acele etmeyin, az sabýrlý olun da hemen celallenmeyin. Anlatacaðým hikâye sonbaharla ilgili de ondan. Þimdi Akif’in hikâyesini pat diye anlatmaya baþlasam olur muydu? Olmazdý tabi. Hah iþte þimdi anlaþtýk.

Akif, bizim yan komþumuzun oðlu. Allah var iyi çocuk. Ýyi de bir arkadaþ. Ser verir sýr vermez derler ya iþte tam öyle biri. Ýlkokuldan liseye kadar beraber bitirdik. Þimdi size lisede okurken Akif’le yaþadýðým bir olayý anlatacaðým. Akif lise ikinci sýnýfýn yaz tatilinde bir kaza geçirdi. Kaza yayla yolunda oldu. Yayla yolu, toprak küçük çakýl taþlarýyla doludur. Arabanýn peþinde ise toz bulutu hiç eksik olmaz. Yolun etrafý aðaçlýk, hemen aþaðýsýnda da küçük bir dere akar. Dere, þýrýl þýrýl sesiyle yoldan geçenlere yoldaþlýk eder. Ancak çok pis dönemeçleri vardýr yayla yolunun. Ýþte kaza da o dönemeçlerin birinde oldu. Yýlan gibi kývrýlarak akýp giden yolda dönemece hýzlý girince olan oluyor…

Yayla deyip geçmeyelim hemen. Bizim Toroslarýn yaylasý bir baþkadýr. Tabi bütün yaylalar güzeldir bunda þüphe yok. Þimdi burada yaylalarý yarýþtýracak deðiliz. Yayla deyince o buz gibi þýrýl þýrýl akan sularý, ardýç aðaçlarý, katran ormanlarý, kekik kokulu daðlarý, tertemiz mis gibi serin havasý, kuzularý oðlaklarý aklýma gelir. Hele birde çiçekleri yok mu?  Çiðdemi, sümbülü, nergisi, çiðirdiði, lalesi, hasret çiçeði, o eþþis kokusuyla akçýrahaný unutulur mu? Þimdi söylerken bile burnuma koktu desem yalan olmaz. Bakýn þimdi, aklýnýza en çok sevdiðiniz bir çiçeðin o güzel kokusunu getirin. Getirdiniz mi? O kukuyu burnunuzda hissettiniz mi? Ýþte akçýraðan varya þimdiye kadar en çok beðendiðiniz o kokunun en az iki katý daha güzeldir. O kadar etkileyici hoþ ve eþþiz bir kokusu var anlayacaðýnýz. Ayrýca çok küçük ve kýsa boylu bir çiçektir. Yerden üç ila beþ santim uzunluðunda ince bir gövdesi, beyaza çalan rengi, buðday baþaðý gibi en tepesinde kat kat, sýk ve küçük çiçekleri vardýr. Yayla deyince daha çok bu çiçek aklýma düþer. Sizde bilin istedim bu çiçeði. Belki bir bahar Toros daðlarýna yolunuz düþer de bana hak verirsiniz. Hatta “Aaaa ben bu çiçekleri hatýrladým okuduðum bir hikâyede geçmiþti. Hakikaten yazarýn dediði gibiymiþ. Hatta kokusunun güzelliðini az bile anlatmýþ” dersiniz. Bunlarýn mor olanýna bizim oralarda çiðirdik denir. Latince adý “Muscari Neglectum”dur. Anadoluda dað lalesi olarak da bilinir. Çiðirdik biraz daha uzun ve çiçek uçlarýnda hafif bir beyazlýk olsa da genel rengi mordur. Çiðirdik pekçok yerde yetiþir ancak akçýrahan sadece yüksek ve karlý daðlarýn eteklerinde, eriyen karlarýn sulak tarafýnda yetiþir. Çok nadir yerlerde yetiþir anlayacaðýnýz.

Bizim köyümüzde bahar oldu mu çoðu kimse yaylaya göçer. Akifgil de her yýl yaylaya göçerler. Akif de bende yaylayý çok severiz. Okullar tatil olsa da yaylaya gitsek diye iple çekeriz. Ýþte tatil baþlar baþlamaz Akif de babasýna yaylaya gidelim diye tutturur. Ertesi gün yola çýkarlar. Yolda bu kaza olur. Yolun durumuna göre aþýrý hýzla giderken o pis ve keskin dönemeci alamayýnca yoldan çýkýp dereye uçarlar. Allah korumuþ hepsini. O arabadan nasýl sað çýktýklarý ise bir mucize. Allaha binlerce þükürler olsun. Kaza bu olur ancak biraz dikkatli olmak lazým tabi. Ýþte bizim Akif’in ayaðý kýrýldý bu kazada. Yaz boyu köyde evde kaldý. Okullar açýldý Akif’in bacaðý hala tam iyileþmedi. Doktordan rapor aldý okula geç baþlayacak artýk.

Her gün olmasa da iki güne bir Akif’in yanýna uðrardým. Akif’in bu sýrada en çok sevdiði þey, her gün evin balkonuna çýkmasý ve saatlerce etrafý seyretmesiydi. Akif okula döneceði günü büyük bir sabýrsýzlýkla bekliyordu.

Kazadan sonra Akif’in eski neþesi sevinci pek kalmadý. E tabi kolay deðil. Oradan oraya koþup yürüyen yerinde hiç durmayan ayaklarý pranga vurulmuþ gibi hareketsiz kaldý. Üstelik birde hapsedilmiþ gibi eve mahkûm olunca ister istemez eski tadý da kalmadý Akif’in.

Akifgil iki katlý bahçeli müstakil bir evde otuyordu. Evin bahçesinde her türlü meyve aðaçlarý vardý. Elmasýndan tutun da armudu, eriði, kayýsýsý, þeftalisi, üzümü, cevizine varana kadar pek  çok meyve aðaçlarý vardý. Tabi Akif’in babasý Hacý Mehmet Efendi çok emek vermiþ bu bahçenin meydana gelmesine. Bu meyvelerden konu komþu misafir hepsinin nasiplenmiþliði vardýr. Hatta kuþlar, börtü böcekler bile nasibini almýþtýr. Hacý Mehmet Efendi bir cuma günü hutbede imam efendiden duyduðu bir söz üzerine bahçeye önem vermiþ.  Köyün imamý Hz. Peygamber efendimize ait bir sözü anlatmýþ o günkü hutbede. “Bir müslüman bir aðaç diker veya ekin eker de ondan bir insan veya kurt-kuþ yerse, bu o müslüman için sadaka olur.” Bunu duyan Hacý Mehmet Efendi evinin bahçesini bir güzel meyve aðaçlarýyla doldurmuþ. Ýyi ki de doldurmuþ. Zira bende çok nasiplendim bu meyvelerden.

Bahçedeki bu meyve aðaçlarý onlarýn yeþil yapraklarý, dallarýndaki meyveleri, birde kuþlarýn cývýltýlarý yaz boyunca Akif’in sýkýntýlarýna, onun daralan gönlüne deva oldular. Akif gündüzleri balkondan bahçeyi seyreder dururdu. Bahçeye bakmasý bile ona huzur verirdi. Taze taze meyvelerin lezzetleri ise bedenine…

Bir gün Ýkindi sonrasý Akif balkona çýkmýþ etrafý seyretmeye koyuldu. Bahçedeki aðaçlarýn yapraklarýnýn sararmasý dikkatini çekti. Ortaya çýkan renk cümbüþü hakikaten görülmeye deðerdi. Akif sarýya, yeþile, kahverengiye bürünen yapraklarý seyre daldý… Derken konuþma sesleriyle irkildi. Sesler bahçeden geliyordu. Bahçeye doðru uzanarak baktýysa da kimseyi göremedi. Ýyice kulak kesildi seslere. Evet evet bunlar konuþma sesleriydi. Ayaðýndaki kýrýklýk henüz iyileþmemiþti ama kulaðý iyiydi. Merakla seslere dikkat kesildi. Sesler aðaçlarýn arasýndan geliyordu:

-        Ne oluyor bize?

-        Yüzlerimiz sapsarý kesildi.

-        Bizi bu dalýmýzdan kim ayýrýyor?

-        Yaþayýp gidiyorduk þunun þurasýnda…

-        Hey rüzgâr bizden ne istiyorsun?

Akif çok þaþýrdý. Çünkü konuþan yapraklardý. Yapraklar konuþur muydu? Ýþte konuþuyordu karþýsýnda. Ve büyük bir merakla bir o kadar da þaþkýnlýkla dinleyeme baþladý sessizce.

-        Hey rüzgâr býrak yakamýzý lütfen! Sana yalvarýyoruz, acý bize… Aðacý, dalý, güneþi, kuþlarý, seviyoruz biz. Bütün bu sevdiklerimizden ayýrma bizi! Gölgemizde insanlarý böcekleri serinletiyoruz. Havaya oksijen vererek havayý temizliyoruz.

Rüzgârda konuþmaya baþladý:

-        Her zamanki gibi esiyorum size zarar verme amacým yok. Sadece bu mevsimde esmeyi daha çok seviyorum o kadar. Bende insanlarý serinletiyorum. Estiðim zaman çiçeklerin kokularýný yayarým etrafa… Hele bir de benim rüzgârýmla çiçeklerin, dallarýn dans ettiðini görmez misiniz?

-        Ama bizi dalýmýzdan koparýyorsun sonrada önünde savurup yere fýrlatýyorsun… Dalýmýza tutunamazsak yaþayamayýz. Senin rüzgârýna karþý gücümüz yetmez oldu. Sakinleþsen durulsan olmaz mý? Yorulmadýn mý esmekten? Sen hiç soluklanmaz mýsýn?

-        Hayýr, beni suçlamayýn. Hem sizin renginiz sararmýþ. Hâlbuki siz yemyeþildiniz ne olduysa size bir þeyler olmuþ. Sararýp solmuþ güçsüz düþmüþsünüz… Aðaçlarýnýz dallarýnýz galiba sizi yeteri kadar besleyemiyor… Hem ben rüzgârým esmeyip ne yapacaðým? Köksüz, bir yere tutunamayan, hafif olan þeyleri önüme katýp savurmaktýr benim görevim…

-        Evet, sararýp soluyoruz gittikçe, dalýmýza tutunamýyoruz eskisi gibi… Sen estiðinde oyunlar oynardýk.  Dans edip þarkýlar söylerdik ama þimdi… Dalýmýza tutunamaz olduk. Galiba sen haklýsýn rüzgâr kardeþ, ayrýlýk vakti geldi demek ki.

-        Elveda aðaç… Elveda güneþ… Elveda sular… Elveda kuþlar…

-        Elveda hayat.

-        Sana da elveda Akif!

Akif birden kendine geldi. Nasýl olur? Akif uyku ile uyanýklýk arasýnda bir rüyaya mý dalmýþtý? Hayýr, duyduðu sesler rüyada olamazdý. Akif ayný yerinde duruyordu. Sesleri de oturduðu yerden burada, bahçeden duymuþtu.

Yapraklarý, rüzgârý, sonbaharý düþündü Akif. Konuþmalarý düþündü. Sonra derin bir hüzne büründü…

Kýsa bir süre önce yaz günlerinde gökyüzünde güneþe yeþil yeþil bakan yapraklar þimdi güneþin rengine bürünüp sararýp solmuþlar… Þimdi onlar üzülmesin de kim üzülsün? Bu kýsa ömründe suya, güneþe, kuþlara doyamadan giden yapraklar aðlamasýnda kim aðlasýn? Hem dalýndan kopup ölüme doðru savrulup giden sarý yaprak; dalýndan hiç düþmeyen, kýþ ve yaz yeþil kalan o iðne yapraklarý görünce ne hisseder?

Ýnsan da yaprak misali bir gün sararýp solup dünya dalýndan kopup gidecek...

Belki de sonbahar bu yüzden insana ölümü hatýrlatýr.

Belki de insanlarýn sonbaharda hüzne bürünmesi bundandýr.

Belki de hazan mevsimi oluþu bu yüzdendir…

Akif’i hiç görmediðim kadar þaþkýn, düþünceli, hüzünlü ve sessiz gördüm o gün ve o günden sonra…

                                                                    Fânî ömür biter, bir uzun sonbahâr olur.

                                                                   Yaprak, çiçek ve kuþ daðýlýr, târümâr olur.

22 Eylül 2017