"Madem insanlar sevgi dolu peki bu dünya niye böyle?
Gözyaşı döken, umudunu yitiren, kimseye güvenmeyen, insanlardan kaçan, yaşamaktan yorulan, acılarla, sıkıntılarla yoğrulan, hayata ve de insanlara küsmüş olanlar niye var?
Bu insanlara dünyayı zehir edenler kim?
Yahu benim yüzüm niye gülmüyor?
Bunca acıları niye çekiyorum?
Sevgi sözcüğü aldatmak için oltaya takılan bir yem miydi yoksa?" diye art arda sorular sordu. Cevabımı beklemeden yavaşça oturduğu iskemleden doğruldu. Hızlı adımlarla uzaklaştı.
Bense şaşkınlığımı üzerimden atamadan, bir çift laf bile söyleyemeden ardından baka kaldım öylece.
Sahi verecek bir cevabım var mıydı onu bile bilmiyorum. Zaten neyi bildiğimi sanıyorsam o konuda cahil olduğumu anlayalı çok olmuştu.
Velev ki bir cevabım var. Hangi yaraya merhem olacak?
Hangi acıyı dindirecek?
Hangi yüzü güldürecek? Hangi sorunu çözecek? Neye yarayacak?
Evet hayatta karşılığı olmayan boş sözlerle artık kimseyi avutamazdım. Bu konuda o kadar çok yazılmış kitaplar, söylenmiş söz var ki! Hepsi anı kurtarmak hadi daha iyimser olayım günü kurtarmak içindi.
Hadi diyelim yarayı ağrı kesici ile kestin yara iyileşecek mi? Yoksa derinleşecek mi?
Evet insanlar yarayı derinleştirmede daha usta. Üzmekte, acıtmakta, kırıp dökmekte, aldatmakta daha usta. Haksızlık yapmayalım avutmakta da usta.
Sonra düşündüm. Ve dedim ki kendi kendime: "Evet bu dünyada kötü insanlar da var. Bunca olanlar, bunca yaşananlar bunun olduğunu gösteriyor.
Peki hiç mi iyi insan yok? Hiç mi iyilik yok? Hiç mi sevgi yok? Evet hadi bakalım cevap ver." dedim.
Düşündüm, düşündüm saatlerce düşündüm hem de. Ve en sonunda dedim ki kendime:
"Elbette iyi insanlar da iyilikler de vardı. Sevgi de vardı, sevenler de vardı. Hatta çok vardı.
O zaman niye kötülükler daha çok görünüyor? Çünkü iyilik aslolandır olması gerekendir yani sıradandır. Kötülük ise dikkat çeker, sıradışıdır. Bir kimse dokuz iyilik yapsa bir kötülük yapsa o bir kötülük dikkat çeker. Ve o kötülük unutulmaz. Akılda kalan sıradışı olan kötülüklerdir. İnsan kötülüklere daha çok odaklanır. Mesela bir alet tamir ederken elinizden düşürdüğünüz parça en ulaşamayacağınız yere kaçar. Veya aradığınız şeyi en son baktığınız yerde bulursunuz değil mi?
Hayır değil. Çünkü insan daima en olumsuz tarafı ve çoğunlukla aksilikleri hatırlar. Her zaman yaşadığı sıradan olanları hatırlamaz. Dünyadaki kötülükler, aksilikler, sevgisizlikler, hayal kırıklıkları, acılar da böyle.
Ve dedim ki kendime: Bizi sevgiyle yaratanı hatırla.
Ne yaşarsan yaşa daima adaleti, iyiliği, sevgiyi hatırla. İnsan iyilikle, sevgiyle, merhametle her şeyden öte güzel bir kalple yaratıldı.
Öyleyse bir kalbin olduğunu hatırla.
İçinde biriktirdiğin kini, nefreti, bencilliği ve tüm olumsuzlukları rüzgara bırak.
Hepsi bir rüzgardı ve geldi geçti...
(
Ve Dedim Ki Kendime başlıklı yazı
DüşTerzisi tarafından
28.03.2023 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
