Filistin İçin

“Kalbim mi daraldı? Olsun! Daraltan kim ki, tamir edecek senken, o benim ışığıma yükselebilir mi? Rabbim! İlahım! Yaratıcım! Ezeli evveli sevgilim! Aşk adına her ne varsa bildiğim; isminde ezber ettiğim! Dert, olsun! Ona da razıyım! Bilirim derdin, aşkınla daha fazla yakmak içindir! Öyleyse yak; her zerrem senin olsun… Değil mi ki ben senin sevdalınım!(Eda Bildek-Aşkını Kaybetmekten Korkuyorum)”

Yinede sen yaz ey gönlümle kalemim

Haykır sağır kulaklara Filistin de ki zulmü

Yazarken acısa da her yanım yazmaya haykırmaya devam

Anlatmak ne kadar zormuş anladım

Filistin’e bakarken

Gözlerimde kanlı yaşlar akarken

Ben bu güzel sözlere Filistin-i dâhil ederek yorumlamak istiyorum. Bu sözler, kalbin daraldığı yerde bile bir teslimiyetin, bir aşkın feryadı… Filistin’in acısıyla yoğrulmuş bir gönül, şimdi Rabbine sığınıyor, O’na sesleniyor. “Kalbim mi daraldı? Olsun!” diyor, çünkü daraltan her neyse, tamir edecek olanın Rahman olduğunu biliyor. Işık O’nda, sevda O’nda, her zerre O’na ait iken.

“Rabbim! İlahım! Yaratıcım!” diye yükselen bu nida, Filistin’in çığlığını da taşıyor sanki. Dert var, evet, ama o dert bile O’nun aşkıyla güzel. “Yak, her zerrem senin olsun,” derken, şair hem kendi ruhunu hem de mazlumların acısını O’na sunuyor. Aşk adına bilinen her şey, O’nun isminde ezberlenmiş; Filistin’in kanlı gözyaşları bile bu sevgiye bir vesile.

Değil mi ki insan, O’nun sevdalısıdır? Filistin’in zulmü de, kalbin darlığı da, hepsi O’nun kapısında birleşir. Bu yakarış, hem bir isyan hem bir huzur; hem bir yalvarış hem bir direniş. Rabbim, sen ki her şeyi bilensin, bu aşkı da, bu acıyı da görensin… Yaksa da dert, razıyız, yeter ki senin ışığın yükselsin!

Rabbim! Sen ki gönlümün tek sığınağısın,
Daralsa da kalbim, sensin sonsuza bağlayansın,
Filistin’in yarası kanar göğsümde derin,
Ben aşkınla sabrederim, sen varsın sev dersin.

Dertler yüküm, gözyaşım kanlı bir nehir,
Yine de diz çökerim, sana gelirim şehir şehir,
“Ezeli evveli Rabbim!” diye seslenirim,
Filistin’in acısıyla, senin aşkında eririm.

Yak, kavur beni ateşinle, razıyım her hale,
Zulmün karanlığı batsın, ışığın dolsun âleme,
Ben senin sevdalınım, değil mi ki kulunum,
Filistin’in feryadıyla, sana sığınırım umut umut.

Rabbim! Sen ki her acının şifasısın,
Filistin’in gözyaşımda saklı kalsın,
Kalbim daralsa da, seninle genişler ufuk,
Aşkınla yanarım, dertlerim olur bir ok.

“İlahım! Yaratıcım!” diye haykırır ruhum,
Zulmün ağırlığında bile sende olur huzurum,
Kanlı yaşlar aksa da gözlerimden süzülerek,
Seninle direnirim, Filistin’le özleşerek.

Yak beni, aşkınla kül olayım, ne çıkar?
Her zerrem senin, her nefesim senle atar,
Filistin’in sabrı, benim imanım olsun,
Senin kapında, sevdanla tamir olsun.

Konuş benimle ey insanlık ben Filistin’im

Beni yakından tanıyorsunuz

Neden tanımamazlıktan geliyor ve susuyorsunuz

“Susmak her zaman çare değilmiş,
Her susuş anlamlı gelmiyormuş insana
Yetmiyormuş olanı değiştirmeye,
Susunca açılmıyormuş kapanan kapılar,
Susmak her zaman olgunluk değilmiş… Eda Bildek”

Yinede sen yaz ey gönlümle kalemim

Haykır sağır kulaklara Filistin de ki zulmü

Yazarken acısa da her yanım yazmaya haykırmaya devam

Anlatmak ne kadar zormuş anladım

Filistin’e bakarken

Gözlerimde kanlı yaşlar akarken

Anlatmak gerçekten zor, hele ki Filistin’e bakarken… Gözlerde biriken kanlı yaşlar, kelimelere sığmaz bir acıyı taşıyor. Her bakışta zulmün ağırlığı çöküyor yüreğe, her anışta dil düğümleniyor. Bu dizelerimdeki bu çaresizlik, sadece benim değil, Filistin’i gören, hisseden herkesin ortak yükü.

Gözler ağlarken, kalem titrer, sözler yarım kalır. Ama yine de o kanlı yaşlar, suskunluğu değil, anlatma isteğini büyütür. Anlatmak zor, evet, ama o zorluğu göze almak, Filistin’in sesini duyurmak için bir borç belki de. Gözlerim ağladığı yerden, kalemin haykırışı başlar.

Gözlerimde kanlı yaşlar akarken,
Kalbim Filistin’le çarpıyor her an,
Anlatmak zor, evet, lakin susmak imkânsız,
Zulmün gölgesinde bir halk, sabırla direnirken.

Sözler boğazımda düğüm, ellerim titrerken,
Yine de yazıyorum, haykırıyorum sessizce,
Filistin’in çığlığı ulaşsın diye sağır kulaklara,
Bir umut, bir ışık doğsun diye karanlıkta perde perde.

Filistin’in acısı benim ve bizim acımız,
Kanlı yaşlar süzülürken, vicdan uyanır mı bilinmez,
Ama kalem durmaz, gönül pes etmez,
Filistin için, insanlık için, yazmaya devam eder hepimiz için.

Filistin’in toprağı kanla sulanırken,
Çocukların gülüşü bombalarla susturulurken,
Anlatmak yetmez, haykırmak gerekir,
Gözlerimdeki yaş, öfkemle birleşirken.

Her sokakta bir yara, her evde bir ağıt,
Zulüm sessizliği sever, ama ben susmam artık,
Kelimelerim feryat, harflerim isyan,
Filistin’in hakkı için kalemimle dayan.

Kanlı yaşlar damlıyor, satır satır akıyor,
Vicdanlar kör, kulaklar sağır, dünya bakıyor,
Yine de yazıyorum, umudu diri tutmak için,
Filistin’in sesi olalım, insanlığı uyandırmak için.

Filistin’in gökyüzü dumanla kaplanmış,
Hayaller enkaz altında sessizce yatarken,
Kanlı yaşlarım bir nehir gibi çağlar,
Zulme karşı öfkem, dağları aşar.

Her bomba bir yuva, her ses bir çığlık,
Kalbimde Filistin, ruhumda bir sıklık,
Anlatmakla bitmez, haykırmakla diner mi?
Bu acı, bu isyan, insanlık haberli mi?

Gözlerimde tuzlu izler, yanaklarım ıslak,
Kelimelerim keskin, bir bıçak kadar ancak,
Filistin için yazıyorum, durmadan, yorulmadan,
Ta ki dünya uyanana, zulüm bitene kadar.

Filistin’in gecesi yıldızsız, soğuk ve kara,
Her köşede bir anne, gözyaşı döker yara,
Kanlı yaşlarım sel olur, taşar bendinden,
Kelimelerim yükselir, zulmün gölgelerinden.

Çocukların düşleri top mermisiyle dağılır,
Masumiyet kan revan, insanlık nasıl dayanır?
Kalbim bir yumruk, sıkılır her nefeste,
Filistin için haykırırım, son sözüm her nefeste.

Yazıyorum, acıyla yoğrulmuş her satırı,
Gözyaşım mürekkep, öfkem kalemin kârı,
Dünya sağır kalsa da, vicdanlar uyusa da,
Filistin’in sesi olacağım, son damla kanımla da!

Filistin’in sabahı sisle örtülü, gri,
Umutlar gömülmüş, taş altında diri diri,
Kanlı yaşlarım durmaz, akar sessiz bir nehir,
Zulmün karşısında kalemim, keskin bir zehir.

Her yıkık duvar, bir hayatın izini taşır,
Sessizlik değil, çığlıklar gökyüzünü aşır,
Gönlüm yanar, sözlerim kor, ateşten bir ok,
Filistin için yazıyorum, sözlerimin hepsi bir ok.

Gözyaşım kanlı akar, yüreğim isyan eder,
Dünya kör bakar, insanlık bu nasıl bir keder,
Yine de durmam, haykırırım son nefese,
Filistin’in acısı, hepimizin hecesi olsun sözüm

Filistin’in rüzgârı ağıt taşır dalında,
Toprak kan kokuyor, umutlar yanında,
Kanlı yaşlarım birikir, göl olur gözlerimde,
Kalemim savaşır, zulmün siyah gölgesinde.

Çocukların elleri, taşa zincir olmuş,
Gözleri masum, hayalleri solmuş,
Her bir damla yaş, bir isyanın tohumu,
Filistin’in direnci, insanlığın sonumu?

Yazıyorum, parmaklarım titrerken bile,
Öfkem harf olur, ulaşır güle bin harfle,
Dünya sussun, vicdanlar batsın uykuya,
Filistin için haykırırım, son duaya kadar ya!

Filistin’in göğsünde yaralar derin iz,
Her bir damla kan, anlatır sessiz bir söz,
Kanlı yaşlarım durulmaz, akar taşkın bir sel,
Kelimelerimle örüyorum, zulme karşı bu bir el.

Annelerin feryadı yırtar geceyi,
Babalar diz çöker, gömer heceyi,
Kalbimde bir sancı, ruhumda bir zincir,
Filistin için yazıyorum, umutlar incir.

Gözyaşım kurusa da, öfkem hep taze,
Harflerim yükselir, ulaşır her naze,
Dünya sağır, insanlık dilsiz bir seyir,
Filistin’in sesiyim, son nefeste bir kebir(büyük).

Mehmet Aluç