Bir sabah daha,

Ölümden çalmýþým sanki,

Bir hýrsýz benmiþim gibi.

Uyandýn yine,

Yaþýyorsun,

Hayattasýn;

Duvardaki saat gibi,

Yorulmuþ bir kalbin tik taklarý gibi

Ayný vaktin etrafýnda dönüyor ömrün,

Çayýnda yine çocukluðunun buruk tadý

Ve sigaranda kimsesizliðin ýssýzlýðý yanýyor hâlâ.

Burasý eski bir apartman dairesi,

Dýþ kapýsý gýcýrdar hatýralar gibi,

Ýçeride, ben ev hapsindeyim sanki

Sol yanýndan eksilmiþ bir adamýn silueti.

Perdelerden süzülen güneþ hastalýklý,

Geçmiþin hayaletleri gibi geziniyor odada.

Her kitapta yarým kalmýþ cümleler var,

Her þiirde suskun

Ve bir o kadar çýðlýk çýðlýða geçmiþ.

Saksýdaki çiçek bile bana benziyor;

Topraðý az, suyu eksik, kökü kýrýk.

Ama yine de inatla yeþermeye çalýþýyor,

Daha da doðrusu hayatta kalmaya.

Bazen saksýdaki çiçekle benzeþiyorum;

Kýrýk, solgun ama hala hayatta.

Hangi aynaya

Ve hangi akse baksam

Çocukluðumla göz göze geliyoruz;

Yetim ve öksüz bakýþlarda

Küskün, ürkek, anlatamadýðý

Ve belki de anlayamadýðý kelimeler,

Sözcükler, cümleler.

Kendi yüzümü tanýyamýyorum artýk,

Benim mi bu çatýk kaþlar?

Geçmiþim,

Ýstila ediyor tüm zamanlarý.

Çünkü bazý zamanlar,

Aðýr

Ve çok aðýr,

Kara delik gibi,

Kulaklar ise hep saðýr!

Baðýrabildiðin kadar baðýr;

Gün içinde dosyalar taþýr, 

Hesaplar yapar,

Mahsuscuktan yaþar

Ama geceler,

Ayyuka çýkar tüm piþmanlýklar!

Ve gün doðduðunda

Bazý adamlar

Sabah otobüsünde uyuklar

Ruhlarý çekilmiþ sanki,

Bambaþka bir evrende yaþamaktalar.

Onlardan birisi de benim,

Kýrýk aynalar gibi yaþamaktayým hayatý

Ve her parçam baþka bir geçmiþe bakar.