Amâlar ülkesinden vuslat yurduna selamlar.
Ýsrafil’in sûr borusu üfürülmeden önce
Her sabah seyyah rüzgârla uyanýyorum;
Ötelerden gelen çaðrý, içime iþleyen derin bir narinlik.

Ayak izlerimin yankýsý,
Aynalarýn emanetçisi yüreðimde saklý.
Gurbetin sessiz çýðlýðýnda akýyor zaman,
Her damlasý gözyaþý, her gölgesi hatýra.

Seyir hâlindeki yolcularýn býraktýðý niþaneler
Gelgitler dehlizinde kayboluyor.
Saðýr duygularýn zindanýnda kavruluyorum;
Oysaki pervaneler vardý, güneþe meftun, kanat çýrpan nefesiyle.

Kelebek ömürlü zamanýn koynunda
Anýn ötesine savrulan merak ve özlem sarýyor beni.
Zamanýn kýskacýnda gölgelenmiþ düþler gibi,
Huzurun menziline kanat çýrpmak… belki de tek þiirim.

Selma Özden
16 Aðustos 2025