Ayvera…
Gökyüzü senin adını fısıldarken,
yıldızlar yağıyordu düşlerime.
Her ışık kalbime konup bir sır söyledi:
“Çünkü hayat sevmekti…”
Çünkü aşk sen demekti.
Yakamozlar ışıldarken saçlarında,
kokun misk-i amber gibi doldu sineme.
Çünkü her nefes seni sevmekti.
Çünkü aşk sen demekti, Ayvera…
Gözlerin değdiğinde ufuklara,
bir sihir gibi yayıldı içime umut.
Her bakışın ruhuma dermandı:
“Çünkü ölümsüzlük sevmekti…”
Çünkü aşk sen demekti, Ayvera…
Gece sustuğunda şehirlerin kalabalığı,
sessizlik büyüdü içimde bir şiir gibi.
Her yalnızlık kulağıma fısıldadı:
“Çünkü beklemek sevmekti…”
Çünkü aşk sen demekti.
Yağmur dokunduğunda toprağın hasretine,
her damla kalbime seni söyledi.
Her ıslaklık ruhuma akan bir melodi:
“Çünkü özlemek sevmekti…”
Çünkü aşk sen demekti, Ayvera…
Rüzgârın değdiğinde dağların yamacına,
gölgenle konuştu kalbimin ateşi.
Her esintin ruhuma akan bir kor:
“Çünkü yanmak sevmekti…”
Çünkü aşk sen demekti, Ayvera…
Güneş doğduğunda gözbebeklerinden,
şulen kıvılcımlarla dokundu ruhumun perdesine.
Her sabah kalbime vuslatın türküsünü söyledi: “Çünkü kavuşmak sevmekti…”
Çünkü aşk sen demekti.
Sessizlik sardığında odamı, yokluğun çöktü içime.
Karanlıklar dokunsa da, içimde hâlâ bir ışık var.
Her an ruhuma akan bir özlem:
“Yokluğunu bile sevmekti… Sevmek.”
Çünkü aşk sen demekti Ayvera…
Sen demekti...
