Servisin hareket etmesine beþ dakika kala þoför bey, orta koltukta oturan kadýnýn yanýna gelip:  “Lütfen, onu çöpe atar mýsýn?” Diðer yolcular dikkat kesilince sözlerini yineledi:  “Çöpe atýn onu!” Kadýn da biraz kýzgýn ve biraz kýrgýn þekilde yerinden kalkýp elindeki küçük poþeti çöpe fýrlattý.

Otellerde istediðinizi yer ve içebilirsiniz fakat eþantiyon malzemeleri dahil dýþarý çýkartamazsýnýz; çünkü bazý iþletmelerde üst arama yapýlýr. Özellikle bayanlarýn çantalarý her mesai sonunda bayan güvenlik görevlileri tarafýndan kontrol edilir. Abartmadan söylüyorum, bir pet þiþe suyu çýkarmanýza bile izin vermezler — suyunuzu, çayýnýzý içip de çýkacaksýnýz. Üç yüz personelin her çýkýþta su çýkardýðýný düþünürseniz hem aylýk maliyet artar hem israf çoðalýr hem de iyi niyetiniz suistimal edilmiþ olur; zamanla da yaðmalama baþlayacaktýr.

Ýþ yerlerini yaþadýðýmýz dünyaya benzetiyorum: yediðiniz, içtiðiniz, giydiðiniz hatta statünüz bile orada kalýr. “Þefim þefim, ustam ustam, müdürüm müdürüm” diye peþinizde dolaþanlar, çarþý pazarda  gördüklerinde ya yollarýný deðiþtirirler ya görmezden gelirler ya da “abi abi” derler. Her horoz kendi çöplüðünde öter demiþ atalarýmýz. Kurallarýnýz, emirleriniz, keskin sözleriniz ve yönetim stratejileriniz orasý içindir çünkü taþ yerinde aðýrdýr.

Bir gün bizler de aldýklarýmýzý ve tüm kazandýklarýmýzý býrakarak ebedi dünyaya göçüp gideceðiz…

Kedisi varmýþ o ablanýn ve torbadakiler de çöpten aldýðý birkaç kemikten ibaretmiþ.

Yeri gelmiþken söylemek isterim keþke bir ekip kurulsa otel çevrelerinde ve  günlük çöpe atýlacak gýdalar toplatýlýp ya barýnaklara daðýtýlsa ya da yem sanayilerinde kullanýlmak üzere deðerlendirilebilse...