ÖZLÜYORUM BE Anne
her sabah aynı sessizlikle uyanıyorum anne
mutfakta su kaynıyor ama çay kokmuyor
çaydanlığın buharı seni arıyor sanki
sanki o buharın içinde elin değecek gibi
ama senin sesin yok artık
yalnızca bir sessizlik var, yüreğimi delen
yastığın yerinde bir gölge kaldı
yüzümü koyuyorum, ısınmıyor
her sabah güneş vuruyor oraya
sanki hâlâ “hadi kalk yavrum” diyeceksin gibi
ama o ses, o sıcaklık…
hepsi senden sonra sustu anne
dolabın kapağını açıyorum bazen
bir elbise, bir mendil, bir koku kalmış
hepsi senden bahsediyor
ama hiçbirine dokunamıyorum
çünkü kokun silinir diye korkuyorum
fotoğraflarda hâlâ gülüyorsun
ama o gülüş artık taş gibi ağır
bakarken ellerim titriyor
çünkü senin gözlerin orada
ama bakışların çok uzaklarda
ben büyüdüm anne
ama içimde hâlâ o çocuk var
dizlerine başını koyan, saçını okşatmak isteyen çocuk
sen “geçer yavrum” derdin
ve gerçekten geçerdi
şimdi hiçbir şey geçmiyor anne
çünkü o ses gitti, dünya sustu
bayram sabahlarını özlüyorum
senin telaşını, o sofrayı, o gülüşünü
şimdi masada sadece çay var
bir de senin adın
her yudumda biraz daha eksiliyorum
cam silerken dua eden ellerini
yemek yaparken dalıp giden bakışlarını
pencereye oturup uzaklara baktığın anı
her şeyi ezberledim anne
ama hiçbirine yetişemiyorum
çünkü senin olmadığın bir zamanda kaldım ben
geceler en çok seni özletiyor
yorganın altında gizlenmiş yalnızlık
bir çocuk gibi ağlamak istiyor içimde
ama senin sesin yok artık
“ağlama yavrum, buradayım” diyen sesin yok
ve ben o günden beri sustum anne
çünkü sustukça seni daha çok duyuyorum
mezarına gidiyorum bazen
ellerim titriyor, kelimeler düşüyor toprağa
taşına dokunuyorum, soğuk
ama ben hâlâ sıcak bir el arıyorum
her dua bir yanık nefes gibi
her “anne” bir bıçak gibi dönüyor içimde
özlüyorum be anne
öyle bir özlem ki
zaman bile geçmeye utanıyor
rüzgâr bile adını fısıldıyor bazen
sanki sen kokuyorsun hâlâ
sanki az ötede “geldim” diyeceksin
özlüyorum be anne
ama ağlayamıyorum artık
çünkü ağlamak bile
senin kucağında güzeldi
sen gittin ya anne
ben burada kaldım ama yarım kaldım
adınla başlıyor her günüm
adınla bitiyor gecem
ve ben her sabah yeniden söylüyorum içimden:
özlüyorum be anne…
ömrüm yettiğince özleyeceğim.
İsmail Gökkuş
(
Özlüyorum Be Anne başlıklı yazı
duygunun.kalemi tarafından
1.11.2025 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
