Bir ses gelir, bir kafes,
Düðümlenir içimde çýkmaz nefes.
Altýn olsa, parlak olsa da,
Bülbüle yine de bir kafes.
Gönül ister özgür uçmak,
Mavi gökte kanat açmak.
Altýn teller neye yarar ki,
Yarým kalmýþ gönül ki
Bülbülün ruhu hep kan aðlar.
Sanma ki kafes hayatý enfes,
Her gün ayný tasa, ayný ses.
Aradýðým o daðlar, dereler,
Kafesimde sadece kederler.
Özgürlük, en büyük mücevher,
Onsuz her þey boþ, her þey teferruat.
Bülbül arar o daðlarý, ormaný, canâný
Ne yapsýn altýn kafesi, fermaný?
Turan yolu çelik gibi bir ray
Çelik, kefes oldu say da say
Verme bu zayýf vücut neler
Ok gibi kalemle bir bir say derler
Öksüz býrakma kalemin yolunu
Her günü kederden bin beter!