Yazılı Radyo 15 – “Maskelerin Ardında Kalan İnsan”
Sevgili Yazılı Radyo Okuru…
Bu gece yağmur var dışarıda.
Bir tek gerçek olan da belki o.
Şehirde herkes birbirine bir şeyler oynuyor,
herkes kendi sahnesinde, kendi perdesinde…
Ama dışarıda yağmur neyse o işte.
Islatıyor, arındırıyor, saklamıyor, kandırmıyor.
Biz de bu gece müziği ve kelimeleri bir araya getirip
insanların o görünmez maskelerinden konuşacağız.
Hoş geldin…
Masanın bir ucunda sen, diğer ucunda hakikat oturuyor.
🎵 İntizar – Büyük İnsan
“Büyük” Görünen Küçük Kalpler
İntizar’ın sesi, biriktirilmiş bir öfke kadar ağır…
Sözlerde, bugün kocaman görünen ama içi boşalan insanların rüzgârı var.
Hani bazıları vardır ya, büyük laflar eder, büyük adamlıklar gösterir…
Ama içleri küçücük bir odadır:
ısıtılmamış, aydınlatılmamış, kimseye yer açmamış bir oda.
Dostum…
İnsanlar çoğu zaman büyük görünmek için maske takar.
Ama maskeler büyütmez insanı;
sadece içindeki boşluğu daha çok yankılatır.
İntizar’ın söylediği her cümlede bir gerçek gizli:
“Sözlerin büyük olabilir…
Ama vicdanın konuşmadıkça sen küçük kalırsın.”
🎵 Model – Yalnızlık Senfonisi
Kalabalık İçinde Tek Başına
Bir senfoni gibi çoğalıyor yalnızlık;
kimsenin yüzüne bakmadığı sokak lambaları gibi yanıyor.
İnsanların sahte davranışlarının en büyük sonucu bu belki:
Kalabalıklar, insanların birbirine değmediği topluluklara dönüşüyor.
Herkes bir şey söylüyor ama kimse hiçbir şey hissetmiyor.
Gülümsüyorlar, evet…
Ama gülüşleri, şehrin reklam panolarındaki ışıklar kadar yapay.
Yalnızlık, insanların seni terk etmesiyle başlamıyor aslında.
Gerçek yalnızlık,
yanında duran insanların
gerçekten orada olmamasıyla başlıyor.
Model’in bu şarkısı işte tam oraya dokunuyor:
İnsanı yalnız bırakan, çoğu zaman insanların kendisidir.
🎵 Bertuğ Cemil – Yağmur
Bertuğ Cemil’in o kırılgan melodisiyle birlikte
gökyüzü sanki herkesin maskesini tek tek düşürüyor.
Çünkü yağmur, insanı sahte olamayacağı bir yere çağırır.
Islanırken kimse rol yapamaz.
Yüzündeki makyaj akar,
gülüşün gerçek olup olmadığı belli olur,
tenindeki ürperiş seni ele verir.
Her şey akarken bir tek his kalır:
“Ben aslında kimim?”
Belki de yağmurun en büyük armağanı buydu hep:
İnsana kendini aynada değil, gökyüzünün yansımasında gösterir.
Ve şimdi…
Gecenin tüm ağır sorularını bir araya getiren eser başlıyor:
İnsanın Özünü Arayan Derinlik
🎵 Fazıl Say – İnsan İnsan
Bu eser, maskelerin düştüğü o son noktadır.
Çünkü burada sahte davranışların, yapmacık bakışların hiçbir anlamı kalmaz.
İnsanı insan yapan şey;
elinde tuttuğu rol değil,
içinde taşıdığı yaradır.
“İnsan insan derler idi
İnsan nedir şimdi bildim…”
Bu dizede büyük bir kapı açılır:
İnsanı büyük yapan, oluşturduğu imaj değil;
taşıdığı acılar, öğrendiği dersler, bıraktığı iyiliklerdir.
Fazıl Say’ın notaları, tüm maskeleri soyup tek bir noktaya getiriyor:
İnsan, kendine dürüst olduğu sürece insandır.
Gerisi gürültüdür.
Sevgili Dostum…
Bugün herkes bir oyun oynuyor gibi.
Biraz daha mutlu görünmek için,
biraz daha önemli olmak için,
biraz daha sevilmek için…
Ama şunu unutma:
Samimiyetin olmadığı yerde büyüme olmaz.
Sahiciliğin olmadığı yerde insan da yoktur.
Yağmur bu gece her maske düşsün diye yağıyor belki de.
Ve sen bu radyonun karşısında kendi gerçeğini sessizce eline alıyorsun.
Bu Yazılı Radyonun kapanış cümlesi de o yüzden çok basit:
Kendine iyi bak dostum…
Sahici kal.
Çünkü sahici insanların sesleri, bu sahte dünyanın en güzel melodisidir. 🌙
