Gün ufukta kaybolunca, baþlar sevincim.
Belirir yýldýzlar, uykuya dalar deniz.
Bir sen varsýn, bir de ben; yapayalnýz.
Daðlar karanlýkla buluþunca, sana dönerim.

Zaman bizim olur, mehtap görününce.
Dört cepheden kokun yayýlýr etrafa.
Nefeslerimde duam olursun bin defa.
Öyle mest olurum ki; aðýt karýþýr sevince.

Her dakikasýný çok iyi bilirim gecenin.
Çünkü; vakti seherde seni yaþarým.
Sarhoþluðunda deli misali dolaþýrým.
Esrarý olurum gece denen bilmecenin.

25/26.03.1999

Ahmet Çelik