Online Üye
Online Ziyaretçi
Güneş doğarken yaşlı kentin üzerine, uykusuz gözlerle izledim güneşi, yanan gözlerle. Geçmişin kollarındaydım tüm gece. Anılar arasında dolandım durdum. İyi olanlar ve iyi olmayanlar. Zamanla nasır bağlayan duygular arasında dolandı zihnim. Her anı ayrı bir düşünceye itti serkeş ruhumu. Bir düşünce anaforundan diğerine düştüm tüm gece. Acılar, sevinçler, ölümler derken sabahı sabah ettim.
Yanan gözlerle izlerken doğan güneşi hala düşünceler içinde yıpranmaktaydı zihnim. Bu umut yoksunu durum benim ruhumda debelene dursun, dışarıda yeni bir gün gülümsüyordu insanlara. Pırıl pırıl ve tertemiz bir gün. Akşam erkenden uyuyup sabahın ilk ışığında uyanan dinç ve enerjik işçiler geçiyordu penceremin önünden. Bir kez daha hayıflandım kendi adıma. Ben tüm gece uyumamıştım ve kendimi enerjik hissettiğim söylenemezdi. Ama gerçektende her karanlık gecenin ardında pırıl pırıl bir sabah bekliyordu insanı. Buna bir kez daha inandım. Önemli olan geceyi nasıl geçirdiğiydi insanın. Ya benim gibi uykusuz ve yorgun bir gecenin ardından karşılıyordu insan sabahı ya da uyuyarak ve dinç bir şekilde. Ben istemezdim düşünceler içerisinde yorulmayı elbette. Sorgusuz sualsiz yaşamak ve yaşlanmak isterdim bende. Hatta denedim böyle yaşamayı. Ama beceremedim. Muhakkak takıldım düşünce anaforlarına. Durmadan çekildim içinde. Küçük bir çocukken de bunden farklı değildim elbette. Olmadık şeyleri olmadık zamanlarda düşünürdüm. Pek hoş bir çocukluk dönemi geçirdiğim elbette söylenemez. Biraz da sebebi budur uykusuz geceler geçirmemin. Parçalanmış ailelerde yetişen tüm çocuklar benim gibi midir bilmiyorum. Ama muhakkak ruhsal problemlerin içerisine mahkum olduklarından eminim. En basiti kişilik bölünmesidir bu ruhsal problemlerin. Gerisini siz düşünün artık.
Bana sorarsanız ben size çocukluğum ve şimdi hakkında büyük bir hayal kırıklığından söz edebilirim. Çocukken dünya daha farklı bir yermiş gibi görünürdü bana. Hayata, hayatta karşılaştığım insanlara farklı anlamlar yüklerdim. Bu belki benim için bir oyundu. Ama o kadar hoş bir hayat bekliyordum ki büyüdüğüm de anlatamam. Beklediğimle karşılaşmayınca da elbette ki hayal kırıklıklarıyla karşılaştım. Belki de problemim bu olabilir diye düşünüyorum şimdi. Yani nasıl anlatsam bilemiyorum. Benim için yirmi yaşındaki bir insan ne kadar büyük ve ne kadar olgundu o zamanlar. Oysa ben yirmi yaşımı geçeli sekiz sene oldu. Ama şunu söyleyebilirim ki hiçbir şey değişmedi hayatımda. Beklediklerimde karşılaşmadım. Bu ne kadar da acıklıydı benim için. En basitinden çocukken dinlediğim bir şarkı, okuduğum bir şiir, izlediğim bir film ne kadar da farklı anlamlar taşıyordu benim için. Şimdi ise tüm anlamlarını yitirdim bunların. Örneğin bir şarkıcının çok farklı bir insan olduğuna inanırdım, farklı bir dünya görüşüne sahip olduğuna inanırdım. Ama gördüm ki bununla hiçbir alakası yokmuş. O hayran gözlerle izlediğim şarkıcılar basitin de basiti olabiliyorlar çoğu zaman. Ama beni en çok hayal kırıklığına uğratan ablalar olmuştur. Ben küçük bir çocukken iyilik perisi olduklarına inandığım ablalar vardı. Bence o zaman hayat onlar ile daha güzeldi. Bu ablalar benim gibi çocukları severlerdi ve muhakkak evlenmek istedikleri ve delice aşık oldukları bir ağabey olurdu. Bu ablalar iyilikten başka bir şey bilmezlerdi. Çocukluktan kurtulup büyüdüğümde ise hiçbir yerde bulamadım bu ablaları. Aradım uzun uzun ama nevrotiklerden başkasıyla karşılaşmadım.
Belki de hayallerim ulaşılmazdı bilmiyorum. Bildiğim uykunun yavaş yavaş bedenimi ele geçirmesi. Hala kurtulamıyorum anafolardan. Açamıyorum artık gözlerimi…