Son Nefes 1
7.10.2004 iş yerindeydim.Telefon geldi.Eşim Sedat'ı hastaneye götürüyorlarmış.Telaşla Hacettepe hastanesine gittim.Komşumuzun arabasıyla eşimi getirmişlerdi.Yüzü kararmış,karnı şişmişti.İyi görünmüyordu.Ben şoka girmiştim.Hastalığını biliyorduk.3 yıldır kas erimesinden yatalak yatıyordu.Gitmedik doktor ,gitmedik şifacı kalmamıştı.Eşim çok hareketli biriydi.Ayağında bir ağrıyla başlamıştı.İlk önce ayakları tıtmadı ,sonra kolları,bazen gözüne ,bazende diline vuruyordu hastalık.Elimden gelenin fazlasıyla yapıyor,çareler arıyordum.İki oğlum vardı.Çalışıyordum.Gece hep başında durup,vucudunun yönünü değiştirerek rahatlamasına yardımcı oluyordum.Çocuklarıma bile bakmıyordum.Kendi annesi hiç yanaşmıyor bana destek olmuyordu.Kapcımız cocuklarıma bakıyor Sedat'da göz kulak oluyorlardı.Kayınvalideme kızıyordum.Bu nasıl bir anneydi.Çocuğuna yanaşmıyor,hiç bir destekte bulunmuyordu.Annelik bu değildi.Annelik fedakarlıktı,annelik büyüklüktü,annelik sarıp sarmalamaktı.Çünki ben böyle bir anneydim.Bütün anneleride böyle sanıyordum.Fakat anladım ki her çocuk doğuran annelik şerefini taşımıyormuş.Evet çocuklarıma bakmak benim için önemliydi.Fakat şimdi eşimin bakıma ihtiyacı vardı.Öncelik eşimi nasıl iyi edebilirdim.Nasıl yardımcı olabilirdim.Benim tüm hedfim,çabam bu yöndeydi.Bunun için çareler arıyordum.Fakat zaman vucudu zamanla bitiyor,en son iç organlarına vurmuş,nefes almada zorlanıyordu.Evet artık nefeste alamıyordu.Sona yaklaşmışmıydık ne.Hastanede hemen acile aldılar,solunum cihazına bağladılar.Biraz rahatlamış görünüyordu.Yanına yine hiç eksiltmediğim gülümsememle gittim.''iyi olacaksın aşkım.Yie evimize çocuklarımızın yanına döneceksin.Bu sadece bir müdahale .Ciğerlerin rahatlasın diye.''Dedim.O ise her şeyin farkında olarak konuşmaya çalışıyordu.Eğilmemi söyledi.Sesi çıkmıyor nefes almakta bayağı zorlanıyordu.Yormamak için kulağmı sesini duycak kadar yaklaştırdım.Bana''Artık ben bittim.Seni hep sevdim.Seni hiç aldatmadım.Hep sana layık oldum.Çocuklarım sana emanet.Onlara iyi bak.İstediğini yapabilirsin.Sen bunu fazlasıyla hak ettin.Beni hiç üzmedin.Beni düşündüğünde hep yanında olacağım.Sizleri hep sevdim.Hakkını helal et.''dedi.Bir anda şok oldum.Bu bir vedamıydı.Dışarı çıktım.Ağlıyor,ellerim ayaklarım tutmuyordu.Bütün dostlarım,arkadaşlarımziyaretine geliyo hiç yalnız bırakmıyorlardı beni.Bana teselli vermeye çalışıyorlardı.Ben teselli olamıyordum.Eşim ölüyordu.Ben hiç bir şey yapamıyordum.Elimden gelse iyi olsun diye cigerimin yarısını verecektim.Fakat sadece ciğeleri bitmemeiş bütün vucüdu bitmişti.Artık geri dönüşü yoktu.Doktorlar öyle diyorlardı.Ellerinden geleni yaptıklarını,fakat bütün vücudun iflas ettiğini üreci beklememiz gerektiğini söylüyorlardı.Bu şokla üzüntüyle hastane koridorlarında dolanıyordum.Uzaklardan sedatın sesini duyar gibi oluyordum.Hep peşimden geliyor sürekli ''ben artık gidiyorum''diyordu.Kendim mi hayal ediyordum diye düşünüyordum.Ama bu hayal değil başka bir şeydi.Evet eşimin sesiydi.Daha sonra hep sırtımda duran hep hissettiğim bir ağırlığın görünmez birileri tarafından alındığını hafiflemiş rahatlamış hiisediyordum.Yaşadıklarıma anlam veremiyordum.Evet bu hastalıkla birlikte eşimle çook manevi şeyler yaşamıştık.Eşim farklı manevi boyutlara çıkmış bazılarını benimle paylaşıyor,bazılarınıda söylememesi gerektiğini söylerdi.Bunları yaşamıştık.mana aleminden feyiz almıştık.Şimdi bunu yalnız ben yaşıyordum.Kimse görmüyor ,bendeki bu hali kimse görmüyordu.Söylesemde anlamazlardı zaten.Hep dua ediyordum.On iki gün komada kaldı.Yanından hiç ayrılmadım.Evimi,çocuklarımı bırakmış,sadece eşimin yanında ona yar ve yardımcı olmaya çalışıyordum.En son gün yanındaydım.Hemşireler yılamış ,Vücudunu temizlemiş ,sakal tıraşı etmiş, vücudunu kremlemişlerdi.Bana sorduğumda sadece ''rahatlaması için yaptık ''demişlerdi.Fakat içimden bir ses bana bağırıyordu''gidiyorum''diye.Bu eşmin sesiydi.Hemşirelerde sonna yaklaştığı için hazırlık yapmışlardıda bana söylemiyorlardı.Saat iki civarlarıydı.Sedat gözleriyle avucuma işaretlerle oda yazarak başka bir odaya çıkmak istiyordu.Bizde biraz baskı yaparak oda ayarlanmıştı.Bütün hazırlıklar yapılmış bizle birlikte odaya çıkmaya hazırlanıyorduk.Doktor solunum cihazını çıkartıp hemen hava pompasıyla eşimin nefesini ayarlamaya çalışıyordu ki bir aksilik oldu.Hava pomposı delikti eşime hava veremiyordu .Bir anda herkez panik oldu her şey gözümün önünde ceryan ediyordu.Evet gözlerimin önünde bir hayat son buluyordu.Hemde canım dediğim çocuklarımın babası olan eşimin hayatı son buluyordu.Hava vermedikleri için sedat'ımın gözleri soldu rengi karardı.Ben ve kayınvalidem kala kalmıştık.Bu bir rüyamıydı .herşey saniye içinde olmuştu.Doktorlar bizi dışarı çıkarttılar.Bütün hastane müdahale için koşuyorlardı .Ben şoka girmiş bir vaziyette sürekli ağlıyordum.Herkez eşimi geri döndermeye çalışıyorlardı.Çok uğraştılar fakat dönderemediler.Evet Sedat 'ım gözlerimin önünde son nefesini vermişti.Ben hiç birşey yapamamıştım.Bir hayat son bulmuştu.Çocuklarımın babası,canım eşim artık yoktu rabbine kavuşmuştu,vuslata varmıştı.Tek başıma hayat mücadelem başlamıştı.Tarih tekkerürden ibaretmiş,bende bunu yaşıyordum.Neden mi?Babamı lise ikide kaybetmiştim.Annemle birlikte beş nufusa bakma yükü, sorumluluğu bana kalmıştı.Kız kardeşlerimi okutmuş,meslek sahibi etmiş,sonra evlenmeye karar vermiştim.Tam mutluluğu yakaladım derken bunları yaşıyordum.Tarih tekrarlıyor mücadelem tekrar başlıyordu .Zaman neleri saklıyordu bekleyip görecektim.
(
Son Nefes 1 başlıklı yazı
songul-inder tarafından
10.08.2010 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
