ÇOK ÖZLEDİK RESULULLAH!...

M.NİHAT MALKOÇ

Çok özledik Resulullah!...
Nice baharlar, nice yazlar, nice kışlar geçti üzerimizden. Zaman eskise de senin sevgin ve muhabbetin hiç eskimedi yüreğimizde. O sevgidir bizi hâlâ ayakta tutan. Rüyalarımıza girdiğin geceler hiç sabah olmasın istedik. Gecelerimizi aydınlattın nurlu suretinle. Yaralarımıza merhem oldun. Yarım kalan dualarımızı tamamladın. Sen ki canımızdan bir parçaydın. Şimdi parça bütüne hasret duyuyor. Vuslat vuslat diye yanar yürek dağlarımız. Kışın dağlarda yanar, temmuzun ortasında üşürüz senden ayrı düştüğümüzden beri.

Çok özledik Resulullah!...
Sen ki kâinatın varlık sebebiydin. Dünya senin uğruna yaratılmıştı. Senin önünde eğilmişti cümle mevcudat… Âlemlere rahmettin, yolların kesiştiği noktada kılavuzdun hakikat yolcularına. Ahlakınla en büyük modeldin bizim için… Şefaatin kuşatmıştır yerleri ve gökleri. Nurlu sancağın altında soluklanmak için müminler el açıyor Mevla’ya. Senin yokluğunda gün doğmuş, gün batmış ne fark eder. Sen Ay’dın karanlık gecelerimize. Sen güneştin buz tutan yürek dağlarına. Şimdi mahrumuz ışığından ve sıcaklığından.

Çok özledik Resulullah!...
Günler sene, saatler ay, dakikalar hafta, saniyeler en uzun gün oldu bize. Ruhların sözleri yakıp kavuran hasreti üzerinden 14 asır geçti. İçimizdeki yoksulluğu tarif etmeye yetmiyor kelimeler… Çağın buhranlar anaforunda içimizdeki çıkmazları ancak sen vuzuha kavuşturursun. Sana bağlandı yine kırılan ümitlerimiz. Senin iklimlerinde açar ancak boynu bükük güllerimiz. Sen Mekke’nin mahzun, Medine’nin mağrur gülüydün. Senin yüzün suyun hürmetine semadan ne çok melek inerdi yeryüzüne. Deva olurdun garibanın derdine.

Çok özledik Resulullah!...
Mehtaplı gecelerde yanıp sönen yıldızlardan daha berraktı mübarek yüzün… Şimdi senden uzaklarda her şey karanlıklara gömülüyor gündüzün. Nice şairler en güzel dizelerini sana ayırdı. Söz mülkü seni tavsif etmeye yetmedi. Senin yanında Bilal olamadık heyhat!... Asr-ı Saadetin doyumsuz günlerini kitaplardan okudukça keşke o zamanlar gelseydik dünyaya deyip hayıflanıyoruz. Lâkin kolay değil Ömer olmak, Ali olmak, Osman olmak, nihayetinde Ebubekir olmak… ‘Anam babam sana feda olsun’ diyebilmek için şüphesiz yanmak gerek.

Çok özledik Resulullah!...
Sen hiç kimseye nasip olmayan Mirac’ın ve gönüllerin sultanısın. Rebiyülevvel ayında kutlu doğumunla rahmetlere boğulmuştu dünyamız. Müjdeci ve kurtarıcı olarak gönderilmiştin insanî değerlerini kaybeden insanlığa. Diri diri toprağa gömülen kızlara, itilip kakılan kölelere, haysiyeti en büyük değer kabul edip onun izinde yürüyenlere ışık olmuştun. İnsanlık yaratılıştaki derin anlamını seninle bulmuştu ancak… Masmavi göklerimizde kara bulutlar dolaşıyor şimdi. Bu bulutlar fırtınanın, karın, çığın habercisi mi acaba?

Çok özledik Resulullah!...
Gönüllerimizin mahzenine nice putlar dikildi senden sonra. O putlar ki gölgesini düşürüyor senden neşet eden aydınlığımıza. İnkâr vadilerinde debelenenler, nurunu söndürmek için olanca güçleriyle üfleseler de nurun sönmeyecek bir daha… O nur, zifiri karanlıkları aydınlatmaya devam edecek inşallah… “Allah nurunu tamamlayacaktır.” (Tevbe 32) ilahî hakikati tecelli edecektir muhakkak… Bizler bu müjdeyle yarınlara koşuyoruz. Bu koşuda bize güç veriyorsun. Umutlarımız bu güçle yaprak yaprak açıyor.

Çok özledik Resulullah!...
Yolunu ve nurunu özledik… Sabrını ve tahammülünü özledik. Fakirlere kol kanat germeni, mazlumların sırtını sıvazlamanı, ümmet için Allah’a yalvarmanı özledik. İnsanların insanlıktan uzaklaştığı bu köhne zamanda engin hoşgörünü, merhametini, selamını, kelâmını özledik. Sadece bizler değil, yerler ve gökler, bunların arasındaki her şey seni özledi.