Daha önce yere düþüp,
Dizimin kanamasýyla
Somut acýyý tatmýþtým.
Soyut acýdan bi haberdim.
Bilmiyordum
Dünya denen mallýk silsilesinin,
Bu kadar despot olduðunu.
Hep çocuksu saf bir bakýþla
Tutunurdum hayata ve büyüdüm
Seni görür görmez,
Soyut acýyý da tattým.
Kalbim,

Yokluðunda kor ateþten,
Bir ücra þehir gibi sessiz ve kuytu;
Ne yapsam çare yok!
Soyut acý gece baþlar,
Göze girmez uyku.

Soyut düþler vardýr ya hani;
Somut olmasý beklenen,
Sen de benim soyut düþümdün,
Hayallerimde sürüklenen.
Ýmkansýzdý belki bu hayal;
Oysa, mucize peþindeydi gönül
Tek kiþilikti bu aþk, 
Seven ben,
Sevilmeyen yine ben
Ya peki sen...?
Çok mu zordu?
Rol gereði bile olsa
Beni sevmek..
Yalan sevgine de razýydým ben
Bu kadar dürüst olmak senin neyine.?

Þimdi hüzünlerim var.
Üstelik hem somut hemde soyut:
Varla yok arasý gibi zýt bir durum.
Yaban bir çeliþki,
Sarhoþ bir ruh hali...
Yýlkýlýklara terk edilmiþ bir beden gibi
Yýðýnla önümde, bu aciz hüzünler.
Galiba bende bir sendrom oldu
Bu karamsarlýk terimi
Tamam da:

Ýyimser olmak benim neyime.?

 

         Aziz KUZU