Yürürdük yan yana yakýnlýðýmýz kadar uzaktýk belki

Rüzgâr tarardý saçlarýmý

Parmaklarýnla tanýþmadan önce

Ne önemi vardý ki aylardan Nisan'mýþ

Mayýs gülleri bastýrýrdý nasýlsa yaðmurun kokusunu

Bir zaman bir tarihti hatýrlamýyorum

Tren sesini duyuyor musun diye sormuþtun

Ne istasyon vardý halbuki yakýnýmýzda ne liman

Geleceðe giden þimendiferlere el sallayan bizler miþiz

Ayaklarýmýzýn hiç deðmediði o gardan

Rumeli caddesindeki elit bir kafenin ikinci katýnda

Ardýmýzda öperek býraktýðýmýz

Belki çocukça

Belki dudaklarýnla hiç buluþmadan

Denizin kayalara þavkýnca

Gecenin sabahlara borçlandýðýnca

Ürpererek sebepsizce göz kýsýþlarýndan

Bundan kalma bir alýþkanlýk belki

Ay ýþýðý üþümelerim

Seni kaybetme korkumdandý oysa

Ýþaret levhalarýný çýkmaz sokaklara çeviriþim

Bu yüzdendi iþte

Hiç bilmezsin

Mabede kapanýr gibi þiirlere adandýðýmý

Çünkü yazdýklarým senin ölümsüzlüðünün

Sessizce geçiyor yine

Pencerenin kenarýndan akþam üzeri

Bu saatlerde dilenir zavallýlýðým küçücük elleriyle (seni)

Bir martýnýn kanadýndan uzansam þimdi

Pierre lotiye

Ve þýmarýk kahkahalarýn yükselmiyorsa

Köhne bir masadan

Ahh

Ýnadýna unutmak istemeyiþlerim var ya

Alýn yazýmý reddetmek sanki

Biliyor musun

Seni sevmek daha zor ve aðrýlýdýr yaþamaktan

Bu yüzden ölmek istemeyiþim belki