Online Üye
Online Ziyaretçi
Yavuz Sultan zamanında, elçi gelir saraya.
İran Şâhı göndermiştir, getirilir huzûra.
Yanında bir sandık vardır, hemen orada açılır.
Dedi ki İran elçisi: �Şâhın armağanıdır.�
Kıymetli mücevherlerle, koca sandık hediye.
Hepsi değerli kumaşlar, hem atlas hem kadife.
Hediyeler beğenildi, sandıktan alınıyor.
Sonra pis bir koku çıktı, herkes burnu tıkıyor.
İnsan pisliği çıkıyor, en alttaki bohçadan.
Osmanlı�ya bir hakâret, alçak İran Şâhı�ndan.
Pâdişah emir veriyor, herkes çabuk düşünsün.
Bu hakârete karşı, güzel bir cevap görsün.
Herkes bir şey düşünüyor, fikirler söyleniyor.
Ancak bunun cevabını, Yavuz Sultan buluyor.
Değerli mücevherlerle, sandık hazırlanıyor.
İçine envâ-i çeşit, hediyeler konuyor.
O zamanın başşehrinde, meşhurdur gül lokumu.
En nadide lokumlardan, hazırlanır bir kutu.
Sandığın en altında da, küçücük bir pusula.
Bir satır yazı yazılır, gönderilir bu, Şâh�a
Elçi sandığı getirir, Şah sandığı açıyor.
Açıldıkça güzel koku, etrafa yayılıyor.
En altta da bir kutu var, gül lokumu çıkıyor.
Şah İsmail bu duruma, pek taaccüp ediyor.
Bizim elçi önce yiyor, sonra ikram ediyor.
İçindeki pusulayı, Şah çok merak ediyor.
Bunu anlayan elçi de, pusulayı veriyor.
Büyük bir merak ile Şah, yazılanı okuyor.
Yavuz Sultan pusulada, şöyle cevap vermiştir:
�Herkes kendi yediğinden, başkasına da verir.�
Yaptığı bu hakâretten, Şah pişman olmuş idi.
Yavuz Sultan Selim Han, müthiş cevap vermişti.
M.Yavuz
2009