“Bu kez gelmeyin” demiþtim, gelmiþtiler.

“Geç kaldýn” dedi, içlerinden birisi. Sustum. Sonra hayallerimin ellerinden tutup, alýp gittiler. Veda bile edemedim, aðlayýp, sýzlayamadým. Týpký diðerleri gibi çaresiz vermek zorunda kaldým.

Hani bilirsiniz bir tabir vardýr:”Hayallerim suya düþtü diye”. Hayalleri suya düþmeyen insan yoktur deðil mi? Kimi aðýr badireler atlatýr bu düþüþten sonra kimi sadece üzülür. Ama benim hayallerim hiç suya düþmedi. Evet, düþmedi, düþüremedim. Kendi kurduðum hayallerimi kendi ellerimle suya düþürme fýrsatý vermediler hiç. Kimin üzerine kurulu ise ya da kim kendine ait bir þeyler gördüyse zamaný gelince hak talep etti. Haksýzlýlýk etmemeliydim, o,onlar ya da herkes olmadan hayallerim de olmazdý. Sonuna kadar eþlik edemeyeceklerinden midir bilinmez ama elimden almaya çalýþtýlar. Ve hep ayný saatte, ayný yerde beklediler. Payýna düþeni alan bazen payýn hepsine sahip olan hakkýný alýp gitti. Ve bu gidenler bir daha hiç dönmedi.

Gece, gündüz demeden biriktirdiðim hayallerim… Gerçekleþmeye ramak kala sürüklenerek götürüldüler. Belki suya düþürüldüler, belki de kullanýldýlar. Hayal hayal olur mu sizce? Mantýksýz gibi görünse de hayallerim hayal oldu yine.

Hücrelerime kadar can çekiþiyorum. Yarýnlar soðuk, karanlýk, tatsýz, tuzsuz görünüyor. En zor olaný yarý yolda kalmak olsa gerek. Yolun ortasýnda öylece kalmak. Hayallerim olmadýðý için yolun sonuna doðru yürüyemiyorum, orda kalýrsam düþtüðüm yerden kalkamam, mecbur geri dönüyorum.