Ayrýlýnca sevinç insandan,
Kabuðuna çekilir bütün umutlar..
yalnýzlýk sokaðýna girer düþünceler,
tekrar inþa edilir mazi,
içinde oturur teselliler,
sýrdaþ olur teselli, idelerle..
o zaman ýsýtýr insanýn içini;
güneþ den umutlar.,

Kýrýlýr cam kýrýklýðýnca yürek,
Geçmiþe dönüldüðünde tereddüt ile,
Umuda dair yaþanmýþlýklar,
penceler yeni umutlarý,
Hep kendini kandýrmýþtýr zaten;
Aþký Anýmsandýðýnda yürek...

Biter,
her þey biter birgün,
Yeryüzünde gerçekten var olup olmadýðýnýn,
Muammasýna düþer,
çeliþki de kalýr insan...
Hep yeniler kendini yalnýzlýk,
sevinçten sonra..


Umutlar Umutlarýma,
Gelecekte de neþeli yüzünü göstermeyecek,
bilirim!

ama
Umut iþte,
Ýnsanýn yüreðine dayadýðý tek Asadýr..
Tutunduðu tek daldýr..

Zaten
Aþk;
Baþladýðý gün sevinç olur,
Bittiði gün ise yalnýzlýk,