HÜSNÜZAN

Ne bir söz ne de iz, kalmadý bir þey
Kayboldun ufukta, kýzýl tan kaldý
Hüzzamdan çalarken, o efsunlu ney
Ruhum senle gitti, bana can kaldý




Tek mutlu bakýþý, gözümden çaldýn
Çözülmez sýr olup, ummana daldýn
Bir gülüþ kalmýþtý, onu da aldýn
Damarýmda gezen, sarhoþ kan kaldý




Þu mutlu selamý, ele versen de
Bent tutmaz gözümü, sele versen de
Kýtalar aþýrýp, Nil’e versen de
Sitemkârým sanma, hüsnüzan kaldý




Ýklimler ötede, bilinmez yurdun
Sana ram gölgemi, alnýndan vurdun
Süzülüp giderken, þöyle bir durdun
Hüzünkâr gözümde, bir o an kaldý



Muhammed Mehmet GÜL