ÞAÝRÝN VEDASI

“A” ile “Z” arasý iflâsýn eþiðinde,

Alfabeler tükendi artýk bana yetmiyor.

Sevgiler büyütürüm, mazinin beþiðinde,

“Z” de týkandým kaldým, masal burda bitmiyor.

Zaten meydan bana dar, nasýl sýðsýn sarayým,

Sýðarlar mý buraya, devlere bir sorayým,

Uçan bir halým da yok, menzilime varayým,

Kapasiteler suskun, hayalime yetmiyor.

Günün seçkilerinde anlamsýz imgelerle,

Bilmece þiir olmuþ, karýþmýþ simgelerle,

Armoni yok, uyak yok, oynanmýþ dengelerle,

Yol bozuk, yordam bozuk, bu araba gitmiyor.

Saygým var, yazan elbet þiir diye yazýyor,

Yara kangren olmuþ, günden güne azýyor,

Þair, þiir adýna her gün mezar kazýyor,

Biz onu terk etsek de, o bizi terk etmiyor.

Þiir adýna her þey mübah olmaz, olamaz,

Olmasa da oldudan, kimse fayda bulamaz,

Farzlarý unutanlar bu namazý kýlamaz,

Ben kabul etsem bile, ruhum kabul etmiyor.

Sizce yazýlan þiir kiþiye özel midir?

Sýnýrsýz özgürlükler verilse güzel midir?

Söylediklerim saçma, zýrva mý, gazel midir?

Yolun sonu karanlýk, umut vaat etmiyor.

Klâsikler kaybolmaz, bunlar günün modasý,

Hormonlu ifadeler olmuþ þair gýdasý,

Gerici bir þairin(!) böyle olur vedasý,

Ýstikamet ters amma! Hiç kimse çark etmiyor.

Gelmedi mi dostlarým, uyanmanýn zamaný?

Unutuldu mu bilmem, sevdalarýn harmaný,

Kurulmuþ daraðaçlar, bekler olduk fermaný,

Ne yersen ye dediler, artýk pek fark etmiyor.

……………………………..Mehmet KURNAZ