Davacýyým hâkim bey

Kalbimi çaldýlar ansýzýn

Hýrpaladýlar, yordular, oynadýlar pervasýzca

Görmezden geldiler içindekiler

Benim öyle bir kalbim vardý ki hakim bey

Bir tarafý iki dudak arasý kadar dardý

Bir tarafýna ise dünyalar sýðardý

Dar olan tarafa gönül kapýsý derdim

Açmazdým öyle her gelip geçene

Gerçi pek de geçen olmazdý ya önünden

Ama bir gün nasýl olduysa açýlýverdi aninden

Güneþ doðmuþtu sanki tozdan görünmeyen gönüle

Öyle bir güneþti ki saniyesi yeterdi bir ömüre

Sonra bir gün o güneþ söndü hâkim bey

Aniden karardý gönül

Kapandý kapýsý vuruldu kilidi

Söyle be hâkim bey bu ne biçim sevda idi

Davacýyým hâkim bey

Yüzlerce insan koydum kalbimin içine yüzlerce suret

Sonra baktým hepsine uzaktan bir bir

Kimi nasýl aldatýrým diyordu

Kiminde vardý kibir

Davacýyým hakim bey

Bu hayattan da davacýyým

Olmadýk þeyler çýkarýyor her gün önüme

Suçlu ilan ediyor beni hayâsýzca yaþamadým diye

Ve cezasýný veriyor sevdiklerimi bir bir alarak

Yaþamak ne zor imiþ hâkim bey þereflice kalarak

Biliyorum þimdi sen de suçlayacaksýn beni

Diyeceksin sen misin bu geminin doðruluk dümeni

Yok be hâkim bey ayak uyduramadýk iþte hayat denen meluna

Kul olmayý yediremedik bir Allah’ýn kuluna

Hep bu yüzden yazarým

Her gün sitem ederim

Kýr kalemi hâkim bey cezam neyse çekerim