Naat
NAAT
(mütefâilün feûlün mütefâilün feûlün)
’’Kişi sevdiğiyle birlikte’ demiş Resûl-i Zîşân,
‘Hem anam babam fedâ, hem sana -ey Nebî- fedâ cân!’
O’nu müjde verdi Tevrât, O’nu müjde verdi İncil,
Ki O’nun yanında hürmetle boyun bükerdi Cibril!
Daha doğduğunda ağzındaki ilk söz ‘Ümmetim’di.
Henüz altısında öksüz kalakaldı hem yetimdi.
Ve üzülmemişti hiç kendi sıkıntısıyla bir gün.
Fakat ümmetin cefâsıyla bütün bir ömrü üzgün.
Hele toplanınca mahşerde, dolup taşınca meydan,
Kaçar oğlu annesinden; kaçar anneler oğuldan!
O gün orda ‘nefsi nefsî!’ diye koşturunca herkes,
Duyulur semâda şimşek gibi ‘Ümmetî!’diyen ses!
Yanıp öfkesiyle kaynar kızışır coşar cehennem,
Yine ‘Ümmetim!’deyip şefkat eder Resûl-i Ekrem!
Açılır önünde cennet, çağırır bütün melekler,
Yine ‘Ümmetim!’ deyip cenneti ümmetiyle ister!
Bizi ümmet etti gül yüzlü Habîb’e Hak Teâlâ,
Ne şeref, şükürler olsun! Ne şeref var ondan a’lâ?
’’Kişi sevdiğiyle birlikte’ demiş Resûl-i Zîşân,
Hadi söyle şimdi Hâkan, O’nu sevmesin mi insan?
(
Naat başlıklı yazı
aruzperver tarafından
9.05.2011 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
