--Hýý dedi evet güzel olmuþ.Aðzýndaki lokma daha bir zor geçmiþti boðazýndan.Yediler yemeklerini, Funda kaldýrdý sofrayý.Seslendi Mutfaktan;

--Annen akþam bize gelin,çayý bizde içeriz diyordu,çok yorgun deðilsen onlara gidelim.

--Tamam dedi Mehmet.Evlerinin yaklaþýk beþyüz metre kadar ilerisinde oturuyordu annesi ile babasý.Henüz 17 yaþýnda Ayþegül adýnda bir kýz kardeþi vardý.Özellikle evi anne babasýna yakýn tutmuþtu.Bir süre sonra ayaklandýlar,Efe Çaðlar’ý sarýp sarmaladýlar.Mart ayýnýn son günleriydi ya, daha hiç bir belirtisi yoktu baharýn.Bu yýl çok çetin geçmiþti kýþ.Dýþarý Buz gibiydi.Ufak ufak kar atýþtýrmaya baþlamýþtý.Tek tük yanan sokak lambalarýnýn altýndan hýzlý adýmlarla yürüyerek gelmiþlerdi babasýnýn evine.Yine en büyük ilgi Efe Çaðlar’a idi doðal olarak..Kucaktan kucaða geziyordu.Halasý Ayþegül mýncýklamaktan bir hoþ etmiþti çocuðu.Hoþbeþten sonra çay faslýna gelmiþti sýra.Remzi Efendi söze girdi;

--Mehmet senin evin 300 metre kadar ilerisinde Alamancýlarýn evi  var biliyormusun orayý.

--Hee baba biliyorum.

--Mutfaðýn lavabosunu deðiþtiriyorlarmýþ. Bir karý koca zaten, yaþlý baþlý insanlar.Yarýn bir uðrayabilirmisin onlara?Biliyorsun oðlum benim iþ yapacak halim kalmadý.

 --Olur baba..Uðrarým dedi Mehmet.Sevinmiþti bu habere.Þu sýkýntýlý günlerinde ordan gelebilecek üç beþ kuruþ bayaðý iþlerine yarardý doðrusu.

Gece saat 11 gibi evlerine döndüler…

            Diðersi gün iþ çýkýþý yine dolmuþa binip evin yolunu tuttu.Bir durak önce indi.Bugün babasýnýn tarif ettiði eve uðrayacaktý.Hava yeni yeni kararýyordu. Son köþeyi de döndükten sonra gelmiþti.Usul usul bahçe kapýsýna yaklaþtý.Çaldý zili.Bir süre sonra açýldý bahçe kapýsý.Girdi içeri yürümeye baþladý.Bahçe içerisine taþlardan özenle yapýlmýþ patika yoldan yürümeye baþladý.Saðda solda birkaç meyve aðacý, biraz ilerde tüm ihtiþamý ile duran lüks bir ev, yalnýz tek bir odadan gelen körlek bir ýþýk dikkati çekiyordu.Sol tarafta araba parký içerisinde araç çadýrý ile iyice kapatýlmýþ bir otomobil vardý.Sað tarafta oluþturulmuþ gölgelik içerisindeki fiestadan rüzgarýn sesi ile rahatsýz edici bir gýcýrtý sesi geliyordu.Garip duygulara kapýldý Mehmet.Kapýya gelince çaldý zili.Bir süre sonra açýldý kapý.70 yaþlarýnda bir adam açtý kapýyý.

--Buyur yeðenim  .

--Þeyy dedi.Mehmet.Ben Karocu Remzi Ustanýn oðluyum.Deðiþecek bir mutfak tezgahýnýz varmýþ.

--Hee.. gel yeðenim dýþarýda kalma içeri gel.Dedi yaþlý adam.Eðilip vestiyerden bir terlik uzattý.Mehmet terlikleri giyip koca salonda yürümeye baþladý.Öce ýþýl ýþýl yanan avize dikkatini çekmiþti.Yerdeki Halý, yemek masasý, kocaman ekran televizyon, Deri koltuklar… Parlak kumaþlý kanepeler…Ýhtiyar adam, ardýnda Mehmet mutfaða girdiler.Ýhtiyar adam;

--Dur yeðenim ben hanýmý da çaðýrayým, kadýn iþi, bu iþlerde onun da fikrini almak gerek…