Güneþin omuzlarýma çöktüðü bir aðustosun pazarýnda kalabalýk düþüncelerim arasýndan ufak ufak ilerliyordum. Gaziler'de en az düþüncelerim kadar kalabalýktý. Ama hiç bir kalabalýk bir birine benzemiyordu...

Yaþý önemli olmaksýzýn arkadan gördüðüm bütün kýzýl saçlý kadýnlarý sana benzetme sanatýmdan bende býkmýþtým artýk, derken seni gördüm yine. 'Acaba yine mi benzetiyorum ?' dedim. Ama yok yok bu kesin sendin deyip 3-5 kiþiye çarpýp omzundan yakalayýp kendime doðru çevirdiðim kadýnýn sen olmamasý  beni bir kez daha hayal kýrýklýðýna boðdu. Demin gülen gözlerim sendeledi bi'an. Yere doðru eðildi. Mimiklerimde ona eþlik ediyordu. Çarptýðým insanlarýn söylenmesinden olsa gerek; herkes gözlerini bana dikmiþ, biþeyler fýsýldarken birbirlerine; elimin hâlâ omzunda olduðu kadýn :

-"Buyrun ?" diye, "Ben o deðilim . "

der gibi dalga geçti benle. Ondan bir özür bile dileyemiyordum. Derken ikinci bi' soruyu patlattý:

-"Ýyi misiniz?"

Yine 'Ýyiyim' gibi cümleler kuramýyordum. Gözlerim, gözlerim daha fazla dayanamadý. Dizlerimde ondan geri kalmýyordu. Titredi, titredi ve titredi. Oracýkta yýðýlýverdim. Kamera sessizliðinde bizi seyreden kalabalýk aniden galeyane gelmiþ gibi baþýma üþüþtüler. Son hatýrladýðýmda; bayýlma sebebime kýlýf uydurmaya çalýþan insanlar, esnaflardan biri olsa gerek bir bardak su ile beni kendime getirmeye çalýþýyordu ve iyi olup olmadýðýmý soruyordu. Önemliymiþ gibi...

 

   Kendime geldiðimde bir berber dükkanýnýn koltuðunda uzanmýþ olarak buldum kendimi. Hemen doðruldum. Klasik bir soru olan ; "Neredeyim ben?" bile diyemiyordum. Fazla geçmedi, dükkanýn sahibi olduðunu düþündüðüm pos býyýklý, göbekli adam "Ýyi misin ?" diye sordu güler yüzle. Burda olduðumu ufaktan hatýrlatmak için açýklama yapýyorduki ayaða kalkýp kapýya doðru yürüdüm. Benim ayaða kalktýðýmý gören adam o da ayaða kalkmýþtý. Tam çýkmak üzereyken, "Ýsterseniz bi' doktora gidelim ?" demesi üzerine durdum, adama yerden hafifçe baktýktan sonra tekrar o Gaziler'in vitrinlerle çevrilmiþ caddesinin kalabalýðýna attým kendimi. Dünkü insanlardan eser yoktu bugün. Herkes deðiþiyordu. Dizlerim de hâlâ titriyordu. üç, dört dükkan geçmiþtim ki; birinin omzumu nazikçe dürttüðünü farkettim. Sen olmadýðýný görmemek için dönüp bakmadým.Dürtmekte ýsrarlý olan bu adam, bir yandanda "Beyfendi ?" diye þivéli bir þekilde hitap etmeye baþlamýþtý. Arkamý dönüp kendisine baktým sonunda. Benden bir söz beklediðini anlamýþtým hemen, 'Buyrun ?' dememi bekliyordu belkide. Ama nihayet beni rahatsýz etme sebebini açýklamaya baþladý. "Cüzdanýnýzý düþürmüþsünüz ." dedi ve uzattý. Bi'süre duraksadým ve usulca aldým. Bir teþekkür bile edemiyordum. Edemiyordum çünkü; seninle tükettiðimiz o nefesleri böyle ucuz þeylere harcamak benim canýmý sýkýyordu. Ama buna inat herkeeees benden biþeyler bekliyordu. Biþeyler söylememi en azýndan. Yine biþey, hiç birþey söylemeden önüme dönüp gayesizce yürümeye devam ettim. Cebimdeki resmin aklýma geldi. Hemen yokladým ve çýkardým. Buna iyi bakmalýydým, çünkü; ölmeden önce çektirdin son fotoðraftý. Ve iyi baktým, sanki unutmamak için inceliyordum. Caddenin ortasýnda durup aðlamak istedim. Bu dileðimi hemen reddedip yürümeye devam ettim. Derken iþte yine sen. "Ama evet evet bu kesin sendin " dedim. Kesin sen...