Adým Zeynep benim. Ama babam balým der hep bana. Ýþten gelir gelmez elbiselerini de çýkarmadan hemen sarýlýr boynuma.Koklar saçlarýmý. Öper yanaklarýmdan. Balým der balým. Annem de bazen kýzým, peteðim, balým der ya babam baþka der. Koca daðlar gibidir benim babam. Her þeyi bilir o.Hiç kimseden korkmaz. En  aðýr eþyalarý o kaldýrýr. Her þeyi ama her þeyi o tamir eder. Bozulan oyuncaklarýmý bile o tamir eder. Bazan birkaç gün gelmediði olur. Bazan gece geç saatlerde gelir. Derin uykuda olsam da hissederim ama. Beni görmeden,üzerimi örtmeden, saçlarýmý koklamadan uyumaz benim babam.

              Babam bir sürü boya kalemi aldý. Kitap, defteri, su matarasý.Hatta birde ýþýklý spor ayakkabýsý.Anaokuluna yazdýrýcaklar beni bu yýl.Kocaman kýz olmuþum.Öyle diyorlar.Beþ yaþýna girmiþim artýk.Belli etmiyorum ama korkuyorum biraz.Ben orda acýkýrsam susarsam.Çiþim gelirse hele ne olacak.Keþke annemde benimle gelse.

              Bugün hiç hatýrlamadýðým kadar çok korktum. Annem. Bugün annem öyle çok aðladý ki. Baðýrdý haykýrdý. Sonunda yýðýldý kaldý.Askerler geldi eve.Sonra komþular doldu. Herkes ama herkes aðlýyordu. Neyse ki birkaç saat sonra babaannem geldi. Dedem geldi. Akþama doðru annaannem, amcalarým dayýlarým. Herkes ama herkes aðlýyordu. Babaannem koynuna soktu beni. Balým dedi. Kokladý, kokladý aðladý.Çok korktum ben.Annemi istedim çok. Ama izin vermediler onun yanýna gitmeme. Bir anneannem bir babaannem bir dedem aldý kucaðýna. Evimiz dolup dolup taþtý. Hiç gitmediler, hepsi bizde kaldý. Bize hiç bu kadar misafir gelmemiþti.

              Sabah kalktýðýmda yine herkes aðlýyordu. Soruyordum ama, bana kimse bir þey demiyordu ki. Keþke babam gelseydi þimdi. O anlatýrdý bana neler olduðunu. Annem hala bana çok uzaktý. Hasta gibiydi. Gözleri þiþmiþti.Ama aðlamýyordu þimdi.Yanýna sokuldum usulca.”Zeynebiiiiiiiiiiiiiiiiim” diye bir çýðlýk attý.Aldý beni koynuna sýký sýký sarýldý.Yine bu kez haykýrarak aðlamaya baþladý.Korktum biraz.Bende aðlamaya baþladým sonra.

              Bir süre sonra bir asker arabasý yanaþtý kapýya.Annem ben ve dedem bindik.

              --Nereye gidiyoruz ? dedim. Annem cevap vermedi. Arabada kimse konuþmuyordu.Annem yine içli içli aðlýyordu.

              Burayý tanýyordum. Þehrin ortasý idi burasý.Babam getirmiþti beni buraya. Babam elimden tutmuþ gezdirmiþti buralarda. Hatta þu arka taraftan bana o kýrmýzý ayakkabýyý almýþtý. Bir defasýnda annemle toka, çorap ve oyuncak almýþtýk. Ama çok az insan vardý o zamanlar. Þimdi buralar dolmuþ taþmýþtý. Hiç bu kadar kalabalýðý bir arada görmemiþtim ben. Ne çok insan vardý. Asker aðabeyler, polis aðabeyler hep sýraya dizilmiþler, arkalarýnda bir çok amcalar aðabeyler ablalar vardý. Ara sýra baðýrýyorlardý.”Þehitler ölmez vatan bölünmez” diyorlardý. Ablalar teyzeler hep aðlýyordu yine. Ardýndan kamyona benzer, ama daha küçük bir araba usulca yanaþtý kalabalýðýn arasýna. Üzerinde bayraða sarýlý büyük bir kutu vardý. Annemim feryadý ile irkildim birden. Gitti sarýldý o kutuya. Amcalarým dayýlarým, babaannem, annaannem hepsi aðlýyordu. Ufff babam nerdeydi þimdi. O beni alýrdý þimdi kucaðýna.Ardýndan Yaþlý bir asker amca yaklaþtý yanýma.Omzunda bir sürü yýldýz vardý.Beni kucaðýna aldý.Öptü yanaklarýmdan.Kokusu… Babam gibi kokuyordu.Asker elbisenin üzerinde bir resim vardý.Uzandým baktým. Eveeet bu babamýn resmi idi. Sonra diðer asker amcalar. Hepsinde hepsinde babamýn resmi vardý. Þaþýrdým biraz.

              Gelmem, ben annemle kalacaðým diye aðlasam da dinlemediler beni. Teyzem, geldiðimiz asker arabasý ile beni evimize geri getirdi. Bir þeyler yedirmeye çalýþtý bana. Yok, bana ne, yemeyecektim.Annem gelmeden yemeyecektim.

              Birkaç gün sürdü bu kalabalýk. Sonra yavaþ yavaþ boþaldý evimiz. Dedem, amcam, dayým, annaannem ve babaannem kaldý. Annem hep kendi aleminde idi. Hep susuyordu. Bazan kesik kesik hýçkýrýyor aðlýyor sonra gene susuyordu. Babam nerdeydi sanki. Neden gelmiyordu. Anneme soruyordum cevap vermiyordu. Dedeme soruyordum, kocaman adam hemen aðlýyordu. Babaannem de beni alýp hemen öbür odaya götürüyordu.

              Çok günler geçmiþti. Teyzem ve dayýlarým gitmiþti evlerine artýk.Dedem, amcam, annaannem ve babaannem hala bizdeler di. Annem ve dedem ile anaokuluna gittim bu gün.Beni hemen býrakýp gideceklerdi.Aðladým,baðýrdým, yapamadý annem.Bugün hep benim yanýmda kaldý.Akþama doðru beraber eve döndük.Son zamanlar bir dediðimi iki etmiyorlardý.Her istediðim oyuncaðý alýyorlar,her beðendiðim kýyafeti giydiriyorlardý.Herkes bana sarýlýyor, herkes beni öpüp kokluyordu.Bile bile huysuzluk ediyordum bazen, ama kimse kýzmýyordu. Ufff ama ben yine de babamý istiyordum. Sabah oluyor, akþam oluyor gelmiyor. Yine sabah oluyor, yine akþam oluyor yine gelmiyordu…

              Yarýn bayramdý ama. Kesin gelirdi. Sabah erkenden kalktým. Saçlarýmý taradým. En güzel elbiselerimi giydim.Bugün bayramdý ya, annem yine dalgýndý.Yine çok üzgün.Dedemin babaannemin, anneannemin amcamýn ellerini öptüm tek tek.Amcam kocaman kaðýt paradan verdi bana. Döndüm dolaþtým evin içinde.Dedeme yaklaþtým usul usul,

              --Dede… Dede babam nerde? Bu gün bayram, neden gelmedi babam? Annemin gözlerine baktý dedem. Annaannem, babaannem aðlamaya baþladý. Annemin gözleri dolu dolu oldu yine.Geldi sarýldý bana.

--Senin baban… Dedi.durdu sonra. Gözlerime baktý derin derin;

--Senin baban þehit kýzým… Dedi.

--Þehit…Þehit ne demek anne? Dedim.

              Sonra amcam aldý kucaðýna. Çarþýya çýkardý beni. Parka götürdü. Cips aldý, sakýz aldý.Her istediðimi aldý.Ama ben üzgündüm gene de.

              Artýk yalnýz baþýma diþlerimi fýrçalayabiliyordum.Ayakkabýmý kendim baðlaya biliyordum.Kalkýnca yataðýmý düzeltebiliyordum.Saçlarýmý bile yalnýz tarayabiliyordum artýk.Evet artýk ben büyüyordum.

              Babamýn aldýðý boya kalemleri ile ne güzel resimler yaptýk okulumuzda. Öðretmen benim resmimi çok beðendi, duvara astý. Öðretmenime söyledim ama. Babam gelince alýp eve götüreceðim. Babama da göstereceðim. Sayýlarý öðrenmeye baþladýk. Ona kadar saymayý öðrendim ben. Keþke babam da duysaydý. Her akþam bir umut gidiyordum eve ya, yok… Yoktu. Hep soruyordum,  susuyorlardý. Sanki sorunca üzülüyorlardý.

              Amcam da gitmiþti. Yakýnda anneannemde gidecekmiþ.Yemekten sonra konuþurlarken duydum.Herkes gidiyordu. Gitsinlerdi. Babam gelseydi, gitsinlerdi. Koltukta oturan dedeme yanaþtým usul usul. Çýkýp oturdum kucaðýna.

              --Dede, dede babam nerde, ne zaman gelecek? Yine herkesin gözü benim üzerime çevrildi.

              --Baban…Baban þehit kýzým.

              --Dede hep þehit diyorsunuz. Þehit ne demek, babam ne zaman gelecek? Yerinden doðruldu dedem. Elleri titremeye baþladý. Usulca gözlerimin önüne gelen saçlarýmý düzeltti.Herkes susmuþ bizi dinliyordu.

              --Baban… Baban artýk hiç gelmeyecek kýzým.

              --Hiç mi? Dedim.

              --Hiç… Dedi. Dolu dolu oldu gözleri.

              Sormadým baþka. Babam. Aslanlar gibi babam artýk hiç gelmeyecekmiþ. Aðýr eþyalarý kim taþýyacaktý þimdi. Oyuncaklarýmý kim tamir edecekti. Evimize yiyecekleri kim getirecekti. Kalem tutuþumu, ayakkabýlarýmý baðlayýþýmý göremeyecek.Sayý saymamý duymayacakmýþ.Büyüdüðümü göremeyecekmiþ öyle mi… Bir ateþ düþtü içime.Düþtü omuzlarým.Ýndim dedemin kucaðýndan.Aþaðýya halýya oturdum.Baþýmý önüme eðdim.Aðlamaya baþladým.Hýçkýra hýçkýra aðladým.Bir süre kimse teselliye gelmedi yanýma.Aðladým.Aðladým.Benle Dedem aðladý,Babaannem aðladý,Annaennam aðladý.En çokta annem aðladý.Sonra yanýma geldi annem.Oturdu oda benim yanýma. Sarýldý sýký sýký.

              --Balým… dedi.

              --Balým aðlamak yok. Aðlamak yok. Sen þehit kýzýsýn. Þehitler ölmez. O Allah’ýn yanýnda.O hep bizi görüyor.O hep seni görüyor.

              --Aðlamak yok…

              Bir aðýrlýk çöktü üstüme. Kýrýldý bir yaným. Yýkýldý koca duvarlarým. Biliyordum artýk hep eksikti bir yaným. Þehit kýzýydým ben. Anlatmasalar da anlamýþtým. Yoktu. Ýnadýna aðlamak yoktu.

 yukarýdaki resim aldý götürdü beni... Þehitlerimizin mekaný cennet olsun,Rabbim kalanlara sabýr versin...