Sönme
SÖNME…
Dinle sevdiğim…
Ben seni,
Yanlızlığın Fizan’ına sürgün yemişken sevdim…
Esiri olduğum umutsuzluğun,
Pençesinde kıvranırken bedenim,
Umuda uzanan el oldun.
Sevdim, çaresizliğime çare olmanı,
Söyle
Sen dünyama ışık olmuşken,
İster miyim karanlıklarda boğulmayı…
Sen
Karanlığın parmaklıklarında haykırırken umuda,
Hasret duvarından sızan güneş oldun dünyama.
Şimdi,
Gel sessizce kulağına söyleyeyim…
Hasret duymasın.
SÖNME…
(
Sönme başlıklı yazı
Seyit OSMAN tarafından
6.10.2011 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
