-Ýki katlý okulun, alt katýnda giriþ sol taraftaydý sýnýf-

Orta sondayým,býyýklarým yeni yeni terliyor...Bir acayip düþlere uyanýyorum.Kalktýðýmda sevinçten fýrlayamadýðým,korkulara,hezeyanlara kapýldýðým düþlere gebe oluyor sabahlar..."Ya" ile baþlayan cümleler kuruyorum,sonunu getiremediðim."Ya da" diyorum;asýp kesiyorum ne varsa ondan gayrý,onsuz zamanlarý doðruyorum.Parçalarý denizlerde kayýp...Ummana dönüyor yüreðim,yelkeni ondan olmayan tüm gemileri alabora ediyorum.Yansýn evren itfasý ben olayým.Su desinler; ateþ atayým üzerlerine...

"Ýbrahim!"
"Buyur, Hocam"
"Pardon, Öðretmenim!"
"Hah,þimdi oldu"

Gülüþmeler baþladý sýnýfta..En kýzdýðým anlardý bunlar…beni,onun yanýnda kiþiliðimle,
davranýþýmla ilgili zor duruma düþüren kim varsa, düþmaným oluyor.Kara kaplý defterin sayfalarý dolup taþýyordu, dizginlenemez benliðimde.

"Ne gülüyorsunuz?" diye, haykýrdýðým an fark ettim ona giden mektubu...O da ne? Talât, Nagehân’a yanlarý fýrfýrlý bir mektup uzatýyor.Olabilir. Ancak, itiraz etse ya yok alamam benim bir sevdiðim var dese ya. Hatta, onun yanýnda rencide olmuþ,yüzüm kýpkýrmýzý iken bu yapýlýr mý ha,yapýlýr mý? Daha dün,okulun bahçesinde ..."Söz vermedik mi? Bugün Ekim’in beþ’i,ömrümüzün sonuna kadar,yaðan bu yaðmur gibi rahmet olacaðýz birbirimize...Sýrýlsýklam âþýklarýz ama sýkýlmayacaðýz birbirimizden." Okula geliþimsin,dünyaya gülüþümsün,nefes alýþýmsýn ya…Neden? Neden?


Talât’a attýðým kafanýn hýrsý geçmemiþ olacak ki, yerdeyken de tekmeler savuruyordum, suratýna suratýna.

Ders Türkçe ki,Nizam hoca’nýn dersi…vay anam vay! Sol taraftan yediðim okkalý tokat’ýn þiddeti geçmeden kendimi dýþarý attým. Yerde, kanlar içinde yatan Talât bitmiþti artýk.Onun, yaþama hakký yoktu.Bu saatten sonra, okulda, bitmiþti.Bütün ümitlerim,hayallerim,geleceðim bitmiþti.

Ne yapacaktým ben?

Nagehân, o mektubu neden aldý? Ýçinde neler yazýyordu? Cevap verecek mi? Beynimin içi kazan gibi kaynýyordu.

Boynumda eðreti duran kravatý çýkarýp atmýþtým çöpe…Gözlerim kan çanaðýna dönmüþtü aðlamaktan…Neye aðlýyordum? Nagehân’ a mý,yediðim tokat’a mý? Yoksa…



Birden aklýma, komþumuz Kasap Ahmet abi geldi.Dükkanýna doðru,koþarak gidiyordum. Gördüðüm ilk çeþmede durakladým.Elimi yüzümü yýkadým. Biraz nefeslendim! Aðladýðým belli olmamalýydý.

“Selamunaleyküm Sabri abi,Ahmet amca yok mu?”
“Yook,mal almaya gitti.Ne vardý? Ben yardýmcý olayým.”
“Ha olur,olur.Babam, adak kesecekte keskin bir býçak istedi.”
“Öyle mi? Tamam, al þunu iþiniz bittiðinde hemen getir olur mu?”
“Tamam,tamam getiririm.”

Keskin býçaðý,gömleðimin altýna sakladým.Okulun daðýlmasýna bir saatten fazla vardý.O saate kadar,idman yapmalýydým.Talât, yanýma geldiðinde ilk hamlede saplamalýydým býçaðý.Yaþama hakký yoktu onun…Nagehân kýsmýný sonra çözerim…Elbette ona da söylenecek bir çift sözüm vardý.

Allah’ým,neden böyle oldu? Neden?

Okulun karþýsýndaki bahçede saklanmýþ avýmý bekliyordum.Ne kadar aðaç varsa nasibini aldý elimdeki keskin býçaktan.Her biri, bir Talât’tý benim için.Sapladýkça, hýncým iyice artýyordu.Son aðaca, býçaðý tam saplýyordum ki,elimi havada gördüm.

“Yavrum,sen ne yapýyorsun böyle?”

Baþýmý havaya kaldýrdým veee…Nizam hocaydý,elimi tutan.

Yerin dibine girmiþtim.Ölseydim de,bütün bu olanlarý yaþamasaydým.Ýçimden bir ses; “Boþ verr” dedi .”Nasýl olsa,hayatýn kaymýþ bir býçakta Nizam’a sallasan ne olur? Hayýr,hayýr Fizikçi olsa olurdu da…Nizam Hoca,aman Allah’ým” ben neler düþünüyorum.

“Yavrum senin neyin var? Bu hýrçýnlýk niye? “

“Hocam,þeyyy”
“Nagehân mý mesele?”
“Evet”
“Ýyi de yavrum,konuþmak varken bunlara ne gerek var.”
“Hocam,ama mektubu görmedin mi?”
“Gördüm tabiki,sen bir hýþýmla çýktýktan sonra gördüm hem de.Mektup dediðin, bir kere mektup deðil,davetiye…Talât’ýn abisi evleniyormuþ,o da davetiyelerini Nagehân’a vermiþ.”

“Ne? “ Olduðum yere çökmüþtüm.
“Bak yavrum,þunu unutma her kim ne yaparsa kendine yapar.Ýnsanlarý, anlamadan dinlemeden karar vermek,yargýsýz infaz olur. Sen bu býçaðý…Tövbe tövbe, ver bakayým..”

“Hocam,verin o mübarek ellerinizden öpeyim.

"Siz, olmasaydýnýz….”