Ýki minare arasýnda, altýn tabak gibi
Guruba düþmüþ güneþ, batmakta
Zaman, dönmekte geceye ve tasalanmakta çocuk
Yine akþam oluyor, yalnýzlýk baþlayacak,
Karanlýk çöktüðünde
Oyalanmaktaydý gündüzleri, sokaklarda gezdiðinde
Adam yerine koyardý kendini, akþam evine gidermiþçesine
Ve akþamlarý, çarpardý yalnýzlýðý yüzüne
Þimdi yine dert, birde yer bulmalýydý, ya bir kuytu köþede
Ya þehirde ki, bir ateme giþesinde
Zordu akþam, fakirdi gece
Üstelik Ýstanbul gibi bir þehirde
Nerden geldiðini bilmezdi
Tanýdýðý, çocuk esirgemede bir hademe
Kimsesiz mazlum bir çocuk, üstelik tek baþýna
Akþamlar dert, fakirdi gece
Soðuk akþamlardan birinde, metroya ýsýnmaya girdi çocuk
Elleri yüzü kirli, sokak çocuðu olduðu belli
Gelip geçen, afilli insanlarý gözlemekteydi
Ve de farkýna varýlmaktý, bütün istediði
Ýnsan sayýlmalýydý, sormalýydý birileri
Neden buradasýn, kimsin, nesin
Demeliydi birileri, sormalýydý
Ve çocuk halinle, tek baþýna
Gecenin bu saatinde, ne iþin var burada?
Diye, ilgilenmeliydi birileri
Ama kördü insanlar, kördü
Akþamlar sahipsiz, geceler fakirdi
                                                     Ýlhan Keskin