Mithat Paþa müthiþ bir karalama ve misyonerlik savaþý vermekteydi. Kendini Osmanlýnýn en büyüðü görüyordu. Saltanat soyunun sonunun geldiðini ve kurulacak yeni bir meclis ve bu meclisin idaresinde yeni bir sistemin kurulacaðýný her yerde açýk açýk ifade ediyordu. Hatta bu uðurda ne yapýlýrsa mübahtý. Yanýna topladýðý yandaþlarý ile misyonerlik ve görevini çok iyi idame ediyordu.Müthiþ bir planlama ve çalýþma sonucu,V.Mehmet’i mason bile yapmýþlardý.Bu Osmanlý tarihinde bir ilkti. Ýlk defa bir Padiþah olacak birisi mason yapýlmýþtý.Hem de on dördüncü dereceye yükseltilmiþti.

       Saray ve saltanat dolayýsýyla tüm Osmanlý coðrafyasý çatýrdýyordu. Padiþahýmýz Abdulaziz’e kumpas üstüne kumpas kuruluyordu. Kara bulutlar baþýmýza üþüþmüþtü bir kere. Þimþekler çakýyordu her bir yanýmýza. Bütün topraklarýmýz paylaþýlmýþtý. Ýngiliz hayraný olan Mithat Paþa bütün varý ve gücüyle mason locasýna ve Ýngiliz hükümetine hizmet ediyordu. Yaptýðý kulislerde Devlet’i Ali Osmaniye’nin kurtuluþunun Avrupalýlýktan geçtiðini söylüyordu.

       Öyle ki gözleri dönmüþtü bir kere…Ýçlerine þeytan girmiþti. Bu uðurda babalarýný bile diri diri topraða gömebilirlerdi. Bir an olsun durmuyorlardý.Toplantýlar, yurt dýþý gezileri, yurt dýþýndan gelen misafirler, kilise ve haham ziyaretleri, ayinler…develan bitmek bilmiyordu. Abdulhamit Han yanýmýza gidip geliyor durum muhasebesi yapýyordu.V.Mehmet’in padiþahlýðý gündemdeydi.Ama önlerinde bir engel vardý.Mevcut Padiþah, Abdulaziz ölmeliydi!...

       Marangozhane artýk evim gibiydi. Padiþahýmýzýn çalýþmalarý, sohbetleri derken, bulunduðum ortama iyice alýþmýþtým. Ama yaþananlar ve yaþatýlanlar çok zalimceydi.Hergün ne olacak niye merakýmýzý yenmeye çalýþýr Allah’mýza dualar ederdik. Evveliyatýnda da çok kötü olaylar olmuþ.Padiþahýmýz gittikten sonra Reþat aða anlatmaya baþladý;


        "1876 yýlý Haziran ayýnýn dördü sabah saat beþ civarlarý idi.Rahmetli çýraðým, Sezai ile ben her zaman ki gibi namaz sonrasý, marangozhaneye geliyorduk.Karþý yoldan ellerinde evrak çantasý olan iki siluet gördük. Hýzlý ve telaþlý saraya doðru yürüyorlardý.

       Sezai,gözüpek iri yarý bir genç idi.Durumu sezince,bana dönerek;
“Aðam, bunlar Mithat Paþa ile Nuri Paþalar! Deðil mi?” diye sordu.

        O anýn þaþkýnlýðý ve telaþý ile cevap verdim.
        “Evet, kýzaným ta kendileri” dedim.

        Sezai her zaman ki kararlýðý ile sözünü yineledi:

         “Aðam kýzmazsan sana bir arzuhalim olacak” dedi.

         “Söyle!” dedim.

        “Ýçimden bir ses bunlarý takip edelim diyor.Bunlarýn ne hin olduklarýný bilmeyen yok.Bu saatte burada olmalarý hayra alemet deðildir." dedi.


        Etrafta bulunan aðaçlarýn arkasýna saklandýk.Önümüzde ki yoldan, Mithat Paþa ve Nuri paþa hýzlý bir þekilde yürüyerek geçtiler.Hararetli konuþuyorlardý.Bu konuþma yaklaþýk yarým saat sürdü.Ne konuþtuklarý ayan beyan belliydi.Padiþahýmýzý öldürmeyi planlýyorlardý.Mithat Paþa bir an durdu ve Nuri Paþa’yý da durdurarak;

       “Aman Nuriciðim! Yüzüne gözüne bulaþtýrma sakýn!…Ben çalýþma odama geçiyorum. Hüseyin Avni Paþa; Padiþahý takip ediyor, her an durumu ile ilgili haberler veriyýr. O iþaret verir vermez adamlar içeri girecek ve iþi bitirecekler…Dediðim gibi bileklerini kessinler…Ýntihar süsü verilmeli…yoksa yandýðýmýzýn resmidir tamam mý?”

        “Tamam Mithat, anladým!…”

Sezai ile duyduklarýmýza inanamýyor birbirimizi çimdikliyorduk. Bu bir hayal olmalýydý.Böyle bir canilik ve hainlik nasýl yapýlýrdý?
Padiþah, Mithat Paþa’ya çok güvenirdi.Hüseyin Avni Paþa’yý da severdi.Demek ki hainler içerdenmiþ.Hepsi satýlmýþ bunlarýn…Sezai’ye dönerek alelacele kafamda yaptýðým planý anlatmaya baþladým.

       “Sezai, ben Mithat Paþa’yý, sen de Nuri Paþa’yý etkisiz hale getireceðiz tamam mý?” dedim.

       “Ýyi diyorsun da, sonra Saraya nasýl gireceðiz? Bunlar kumpasý tam teþekkül kurmuþlar…Abdulhamit Efendimize ulaþmamýz lazým…” dedi.

        “Sezai vakit yok…” diyerek itiraz ettim.Bu arada Paþacýklar yavaþ yavaþ ilerlemeye baþladýlar. Sezai o an için ne düþündü bilmiyorum; ani bir kararla yerinden fýrladý ve Mithat Paþa’nýn boynunun köküne yumruðumu indirdi.O ara Nuri Paþa, ani bir refleksle silahýna davranýp iki el ateþ etti.

        “Yandým anam !” diye sesi duyduðumda þok oldum.Olduðum yerde çakýlý kaldým. Sezai vurulmuþtu. Olduðu yere yýðýlmýþ,kanlar içinde inliyordu. Acýlý gözlerle Nuri Paþa’ya doðru baktý.

        Ben olayý yakýndan takip ediyordum.Zamansýz çýkarsam beni de enselerdi.

Nuri Paþa, elinde ki silahý tam ona doðru tutmuþ bir þekilde baðýrarak þu soruyu sordu;

        “Kimsin sen,kimin adýna çalýþýyorsun be çocuk?” dedi.

         Soruyu tam sormuþtu ki, olanca gücümle boynunun köküne vurup yere uzatmýþtým.

Sezai acýlar içinde son kez yüzüme bakýp;

        “Aðam nerde kaldýn?” diye inledi.

“Ah kýzaným ah!Zamansýz atladýn tüm iþleri berbat ettin.” dedim. Onu sýrtýma alarak hýzlý bir þekilde marangozhaneye kadar götürdüm.