Ýlim öðrenmek ve öðretmek bir sevda, bir aþk olmalýdýr. Iþýðýn etrafýnda dönüp duran bir pervane gibi olmalýyýz. Onlar ýþýða âþýktýr. Azmini, inancýný yitirmeden ýþýðýn etrafýnda döner durur. Sonunda da yanan gaz lambasýnýn içine kendini atar. Arzuladýðý ýþýða kavuþmuþtur. Ama canýndan da olmuþtur. Bizler öðretmen ve öðrenciler olarak bilginin âþýðý olmalý, Mecnun’un Leyla’sýna kavuþmasý için harcadýðý çaba, Ferhat’ýn Þirin’ine kavuþmak için daðlarý delmesi, Kerem’in Aslý’sýna yandýðý gibi bizlerde ilme ve geliþmeye sevdalanmalýyýz.

Öðrencilerimizi soru soran, sorgulayan, hakkýný arayan, cesur, araþtýran biri olarak yetiþtirmeliyiz. Öðrencilerimizin baþarýlý olacaðý alaný tespit etmeli ona göre yetiþtirmeliyiz. Öðretmen olarak öðrencimizin ilgi ve yeteneklerini öðrenmesine yardýmcý olmalýyýz. Öðrencimizi çevreye uyum saðlayan, daha çok çevreyi kurallara uyarak, düzeni bozmadan kendine göre deðiþtirebilen bir kiþilikte yetiþtirmeliyiz. Öðrencinin kiþilik sahibi olmasý çok önemlidir. Kýlýk-kýyafet, mal-mülk, mevki makam, güzellik gelip geçicidir. Önemli olan iyi bir kiþiliðe sahip olmasýdýr. Her ne kadar toplumda görünüþe deðer verilse de bunlar kalýcý olmaz.

Merhum Nasrettin Hocamýzý elbisesi iyi olmadýðý için düðüne almamýþlar. O da kürkünü giyinip gelmiþ. Hocaya iltifatlar edip baþköþeye oturtmuþlar. Hoca kürkünün ucunu yemeðe batýrarak “Ye kürküm ye” demiþ. Þu güzel söze kulak verelim. “Ýnsanlar kýyafetleriyle karþýlanýr, kiþilikleriyle yolcu edilirler.”

Öðrencimizi korkutarak, baský ve tehditlerle baðýmlý bir hale getirmeden, kendine güvenen baþarýlý bir insan olarak yetiþtirmeliyiz. Öðrencimizi sevgi, saygý ve güven içinde, eðitim ortamýnda yetiþtirmeli, önüne çýkacak problemleri çözmesinde onlara yardýmcý olmalýyýz.

Saðlýklý, baþarýlý bir eðitim için öðretmenin yapmasý gerekli davranýþlarý sýralayacak olursak þunlarý söyleyebiliriz. Öðrenciler dersimizden ve bizden sýkýlmamalý, sýkýcýlýktan kurtulmak için gerekli durumlarda konuþmamýzda, davranýþlarýmýzda basit deðiþiklikler yapabilmeliyiz. Konuþma hýzýmýzý, yüz ifademizi deðiþtirebiliriz. Eðitimde vücut dilinin ne kadar önemli olduðu gün geçtikçe daha da iyi anlaþýlmaktadýr. Sýnýfta birlikte uyacaðýmýz kurallarý öðrencilerimizle birlikte koyabilmeliyiz. Ýnsanýn kendi koyduðu kurala uymasý daha kolaydýr. Öðrenciler kendinden bekleneni bildiði zaman isteneni daha kolay yaparlar.

Öðretmen anlatacaðý konudan öðrenciyi bilgilendirmeli, konunun ana hatlarýný sunmalý, öðrencinin derse katýlýmýný saðlamalý, öðrenciyi derse iyi motive etmeli ve ders sonunda özet yaparak dersi deðerlendirmelidir. Öðretmek konuþmak deðildir. Uzun süreli konuþmalar öðrencileri sýkar. Bunun için kýsa konuþup sorularla öðrencilerin derse katýlýmýný saðlamalýyýz. Derse katýlýmý saðlamak için öðrettiklerimiz anlamlý olmalý ve ihtiyaçlara uymalý, öðrencilerimize söz hakký tanýmalý, öðrenmeyi zevkli hale getirmek için öðrencinin baþarýsýný hissettirmeli, öðrenci düþündüðünü cesaretle söyleyebilmelidir.

Ders anlatýrken ses tonumuzu iyi ayarlamalý, vurgu ve tonlamalarla dersi zevkli hale dönüþtürebilmeliyiz. Öðrencimiz baþaracaðýna inanmalý, kazanma umudu taþýmalýdýr. Sýnýfta toplu eðitimden daha çok bireysel öðretime yer verdiðimiz zaman derse katýlým artacaktýr.

Dersi sýkýcýlýktan kurtarmak için çok konuþtuðumuz zaman öðrenciler sinyal vermeli veya öðrencilerin gözleri ve yüzleri bize uyarý yapmalýdýr. Çok konuþtuðumuzun farkýna vardýðýmýz zaman kendimizi konuþmamaya zorlamalýyýz. Konfüçyüs diyor ki: “Eðitimli insanlarýn dokuz düþüncesi vardýr. Baktýklarýnda berrak görmeyi, dinlediklerinde iyi duymayý, görünüþleri bakýmýndan sýcak olmayý, davranýþlarýnda saygýlý olmayý, konuþmalarýnda doðru olmayý, iþlerinde ciddi olmayý, þüphelendiklerinde sorularý nasýl soracaklarýný, öfkelendiklerinde sorunlarý, kazancý gördüklerinde adaleti düþünürler.”

Öðrenmeyi ve öðretmeyi aþk haline getirelim. Aþk haline gelen ilmin topluma faydalarýný saymakla bitiremeyiz. “Ya öðrenen ol, ya öðreten ol, ya da dinleyen ol, sakýn dördüncüsü olma, helak olursun!”