Büyüklerim hep dediler ki ; Allah kullarýný aç býrakmaz. Ne durumda olursanýz olun, yetinmeyi bilin. Þükretmeyi bilin. Çünkü þükürden uzak yaþayan insan elindekinin kýymetini bilmez.

     Çocukken aklýmýz ermezdi tabi. Her gördüðümüzü isterdik. Nerde bir þey görsek ben de istiyorum diye baðýrýrdýk. Hatta isteðimizin yapýlmasý için en büyük silahýmýz gözyaþlarýmýzý kullanýrdýk.

     Büyüdükçe hayatta istediðimiz her þeyin an içinde olamayacaðýný anlamaya baþladýk. Þükretmek nedir anladýk. Ya da doðrusu anladýðýmýzý sandýk. Çünkü; bazen fark etmeden de olsa daha fazlasýný istedik. Gözümüze kakmadan biri, hatamýzý anlayamadýk.

     Bu konuyla ilgili bir aným var benimde. Bir anda donup kendimi dinlemeye baþladýðým.

    Baþýmdan geçen olay daha çok taze. Bugün öðlen sýralarýnda gerçekleþti. Þimdi size olayý aktarayým:

     Okulum sebebiyle Ýzmir’de yaþamaktayým. Bulunduðum yerin çok yakýnýnda Hasan Aða Bahçesi adýnda büyük bir piknik alaný var. Ýnsanlar genellikle pazar günleri aileleriyle buraya gelip hoþ vakti geçiriyorlar.

     Tatil sebebiyle biz de dün gece geç uyuduk. Dolayýsýyla öðlen saatlerinde kalktýk. Bir arkadaþýmla kahvaltý etmek için simit-poðaça almaya çýktýk. Samimi anlamda hayatýmda yediðim en güzel unlu mamülleri yapan pastaneden yiyecek bir þeyler aldýk. Bakkaldan da bir kutu meyve suyu alarak Hasan Aða Bahçesi’ne girdik. Karnýmýzýn açlýðýndan etraftaki mangal kokularý bizi çok fazla cezbetti. Geçtiðimiz her yerden baþka bir et kokusu geliyordu.

     Kendimize oturabileceðimiz bir yer bulduk. Poþetten yiyeceklerimizi çýkararak yemeye baþladýk. O kadar lezzetin yanýnda bir yandan da hala mangal yapanlarý konuþuyorduk. Önlerindeki etleri gördükçe karnýmýz doyarken bile içerleniyorduk.

     Ne olduysa bu içerlenmeden sonra oldu .Yaþý siz deyin beþ, ben diyeyim altý olan iki çocuk yanýmýzdaki çöp tenekelerimi karýþtýrmaya baþladýlar. Sýrtlarýnda kendilerinden büyük siyah çöp poþetleri vardý. Yaptýklarýndan hiçbir þey anlamýyor gibiydiler. Durmadan para edebilecek metal ve camlarý arýyorlardý. Lokmam boðazýmda kaldý. Biraz önce düþündüklerim beynimi inletmeye baþladý. O çocuklar en büyük silahlarýný kullansalar da ihtiyaçlarýný karþýlatamayacaklardý. Ama ben o yaþta bile daha iyi imkanlarla büyüme þansýna ermiþtim.

     Girdiðim þoktan kurtulduðum anda, yanýmýzdaki fazla bardaklarla çocuklara meyve suyu vermeyi düþündüm. Ben çocuklara seslenemeden arkadan bir ses geldi. Üç çocuk daha. ‘Gelin! Gidiyoruz! Koþun! Koþun!’ Çocuklar Noel Baba’nýn sýrtladýðý gibi poþetlerini sýrtladýlar.

     Daha çocuktular, hiçbir þeyden haberleri yoktu. Mutlu gibi bakan gözler, bir gün bunu onlara yaþatanlara öfke kusacaktý.

     Ýþte bu yaþadýðým olaydan sonra kendime geldim. Meyve suyundan bir yudum daha alýp, ‘‘Þükür Ya Rabb’im ‘’ dedim.