Depremden sonra kalan parçalardı sadece .
Tonlarca duvarın altında , küçük bir köşeye sıkışmıştı .
Ne depremi bekliyordu kalbimiz ; ne de buna hazırdı .
Karanlık bir gece kulaklarımızı sağır eden sirenlerle uyanmıştık .
Sarsıldıkça , sağa sola çarptığımız içindi yaralarımız ,
korktuğumuz içindi ses çıkartmadan ağlamalarımız .
Bir yudum suyla ayakta kalmaya çalıştı aşkımız
Öleceğini bile bile bir umuttu bekleyişimiz ; ama
karanlıktı sokaklar , çaresizdi tüm insanlar ...
Depremin şiddeti öyle ağırdı ki ,
ne kaçmaya vakit vardı ; ne de çırpınmaya
ne kabuk bağlayacak kadar güçlüydü yaramız ; ne de
ölecek kadar susuzdu .
Enkazın altında kalan bir aşktı bizimkisi
Atamadığımız çığlıklarla doluydu ...
