Yenilmedim bu þehirde, yenilmedim sahte yüzlere.  
Önce, direnmem bir doðum odasýnda baþlamýþ. 
En narasýndan baðýrmýþým, kafa tutmuþum hayata. 
Yokuþlu bir Ýstanbul mahallesinin, dar sokaklarýnda,  
Koþmalarým hýrçýnca, çýkýþlarým savaþ gibi.
Aðabeyler vardý yaðýz ve dürüst, biraz da kabadayý
Onlardan öðrendik biz adamlýðýn nasýl olmasýný.  
Derken, geldi delikanlýlýk, bazen býçkýn, bazen melek.
Melekliðimizin tarafý,  sevdalý olmuþuz demek
Býçkýn lýðýmýz, bir küfre, birde namusa aman vermemek
Gün geldi bozuldu ortam, paraya satýldý adam.
Ardýndan özentiler, yýkýlýp gitti o güzel mahalleler. 
Ne aðabeyler kaldý mert, ortalarda ise bir sürü namert. 
Varsa, yoksa her þey para olmuþ, adamlýk ise unutulmuþ.
Yaðma yok beyler, en adamýndan kalmýþsam eðer. 
Hayat vurdukça, ayaktaysam, durmuþsam en dürüsünden. 
Ve hala ümit varken, insansa neden, hayat yýkamaz beni.

                                                                    Ýlhan Keskin