Bazen sürükler duygularýmýz bizi daha önce hiç görmediðimiz hatta varlýðýný bile bilmediðimiz uzak diyarlara doðru.Týpký bir nehirin çakýl taþlarýný sürüklediði gibi.

  Nedir yüreðimizi böylesine coþturan ve böylesine çýkmazlara sokan?Sevgiye duyduðumuz açlýk mý? Yoksa sadece huzur aradýðýmýz bir þefkatli kucak mý?Bazen sessiz çýðlýklar kopar içimizde kimselere duyuramadýðýmýz.Halbuki haykýrabilsek daðlar bile dayanamaz belki yürek sesimize.Bin Ah!!! çekerizde yine de diyemeyiz derdimizi kimselere.Biliriz çünkü ne kadar anlatmaya çalýþsak da anlatamayacaðýmýzý ya da herkesin anlamak istediði kadar anlayacaðýný.Öðrenilmiþ çaresizliktir bizimkisi.

  Bir anda küçülüverir her þey gözümüzde.Bir tek derdimiz büyüktür daralan gönümüze.Her gün ölüyorum der de yüreðimiz yine de inadýna yaþar bedenimiz.Görünüþte bizi diri sansalarda ölüyüzdür aslýnda mezarda olmasak da. 

  Dönüp duruyormuþ dünya kimin umurunda.Ruhumuz bedenimize,bedenimiz ruhumuza yük þu saatten sonra. Oysa ömür dediðin bir göz kýrpmasý kadar kýsa;hayat harcamayacak ve harcatmayacak kadar deðerli aslýnda…

SÝBEL LÝSAN