Online Üye
Online Ziyaretçi
Deli köşesinde oturup
Güneşi ardına alıyor kanatları
Çabalarken
Sığınmaya kanatlarının altına
Deviriyor üstümüze
Bütün rüzgârlarını
Derdi neyse?
Ellerimizde yeşeren tomurcukları sunuyoruz
İki satır arasında toprağına
Sarkıtıp dudaklarını
Sebepsiz
Küsüyor kendince
Mavi diyoruz
Bir ağızdan
Susup
Boşalan
Hiç
Konuşmuyor!
Savruk zaman yolcularını geçiriyor
Eteğinden
Yarım kalıyoruz
Bir başımıza
Yetim iklimlerde
Oysa
Yaşam
Sevişmek istiyor
Onun
Baharının kutsallığıyla
Bahar göğsümüze değen
O
Mor karanfilin kokusu
Taylan KOÇ