Merhaba Sevgili

Nasýlsýn görüþmeyeli? Bugün hangi rengindesin hayatýn? Hangi þafaðýnda?

Sonbaharýn adým adým kýþa yaklaþtýðý þu günlerde, Ankara’nýn rüzgârlý bir sabahýndan yazýyorum sana bu satýrlarý… Henüz þehrin uyanmadýðý, þafaðýn sökmediði saatlerden…

Biliyorum uzun zaman oldu kalemi elime almayalý. Uzun zaman oldu satýrlarýmla sana ulaþmayalý. Oysa gümüþten yaðmurlar doldu, yüreðimin en ücra köþelerine… Islandým sensizlikte. Meðer ne çok þey biriktirmiþim içime… Yokluðunun acýsý, günden güne kamçýlýyor yüreðimin duvarlarýný ve neredeyse sessiz çýðlýklarým saðýr ediyor kulaklarýmý…

Söylesene sevgili… Nerde baþlamýþtý bizim hikâyemiz?

Sanýrým sen bir mektubunda ben buradan gidiyorum, hakkýnýzý helal edin dediðinizde kýpýrdanmýþtý yüreðim… Sana helal edecek ne hakkým geçmiþti ki sevgili? Helal olsun dedim ama derken ciðerlerim yandý sanki. Sen gidiyorum dediðinde; nefesim kesildi, iplik iplik damarlarým sökülüyordu sanki… Sana gitme diyemedim… Hava soðuktu o gün, ama benim kadar üþümüyordu Londra… Sen sanki yýllardýr benimleymiþsin gibi, yanýmdan ayrýlýyormuþsun gibi; ayrýlýðýn hüznünü yaþadým günlerce… Ve tek bildiðim þeyi yaptým. Yazmak, yazmak ve hiç durmadan yazmak… Yerimde duramýyordum, sýðmýyordum içime. Aklýma, yüreðime düþen tüm sözcükleri koþar adým paylaþmak istedim. Çünkü yüreðini duyuyordum… “Beni bul, beni bul” diyen yüreðinin sesini…

Düþler gibi uzak görünüyordu baþlangýçta sevmeler, ama sandýðýmdan daha yakýndýn bana. Mümkün olduðunca seni tanýmaya, tanýdýkça anlamaya, anlamlandýrmaya çalýþýyordum. Günde güne daha da yakýnlaþýyor, tanýþýyoruz derken, bir sonbahar sabahý, bir veda cümlesi býrakmadan gittin.

Gittin… Ne yazýn, ne kýþýn vardý senin. Ne yerliydin bulunduðun þehirde, nede gittiðin þehirlerde yabancý. Þehirler arýyordun kendine, þehirler buluyordun ama yinede kendine ait bir yer bulamýyordun sevgili… Araf’da kalmýþ bir halin vardý. Belkide seni oradan çýkaracak doðru kiþiyi arýyordun, doðru zamaný… Bunun üzerine çok þey birikiyor içime… “ Bir bardak su içsem/ yaralarým dökülür diyordu.” Cemal Süreyya. Ya ben, bir bardak su içsem; ciðerlerim dökülür sevgili... Çünkü yaktýðýn ateþi söndüremiyorum… Bu yüzden bütün dinlediðim þarkýlar sana çýkýyor, her þarkýda ayrý bir anlam. Meðer ne çok þarký severmiþim ben. Bunu senin gidiþinle anladým. Her yerde senin izlerin, hala sen varsýn sevgili…

Gittin… Belki de hiç gelmemiþtin bana. Ben geldiðini sanmýþtým. Düþlerdeydim belki de beni sen uyandýrmýþtýn gidiyorum dediðinde… Oysa seninleyken umutlardan ve düþlerden yapýlmýþ bir yatakta yatýyordum sanki. Düþlerimden bir yuva kuruyordum. Çocuklarýmýz oluyordu. Biri kýz, biri oðlan. Kýzýn gözleri san benziyordu, oðlanýn gözleri de bana… Gülüþlerini senden alýyordu ikisi de, týpký senin gibi güzel gülüyorlardý. Ýçini birlikte ýsýttýðýmýz ve bacasýnda sevgi tüten bir yuvamýz oluyordu…

Gittin… Suskun þehirlere döndüm, bir kýyý kasabasýnýn yalnýzlýðýna… Hani yaz aylarýnýn gelmesiyle coþup taþan ve sonra kýþa doðru kendi baþýna kalan kýyý kasabalarýna döndüm. Gelmiþ ve gidiyordun benden… Hüzünlü bir eylül, hasret kokan bir ekim kalmýþtý senden geriye… Kendi içine dönen, kendi gerçeðiyle yüzleþen ve bir düþe inanýp, bir hayale kapýlýp da yarým kalmýþ duygularý taþýyan insanlarýn dünyasýna döndüm. Kendi yalnýzlýðýma…

Ben hesapsýzca, sorgusuz sualsiz, ön yargýsýz geliyordum sana. Ne yaþanacaksa, nasýl yaþanacaksa, nerde yaþanacaksa ve sonu nereye varacaksa ve adý ne olacaksa bu paylaþýmýn ben varým diyerek geliyordum sana: Hem de tüm þeffaflýðýmla… Ama ben sana doðru geldikçe sen filtreler koyuyordun, hendekler kazýyordun, duvarlar örüyordun etrafýna… Bir med cezir-i yaþar gibi, önce doldurduðun bütün boþluklarýmdan þimdi birer birer çekiliyordun. Yýllarca hüküm sürdüðüm topraklardan sürülmüþ gibi hissediyordum. Özgürlüðü elinden alýnmýþ gibi… Bu yüzden öksüz bir çocuðun hüznüne bürünüyorum…

Ýþte yokluðun; kýrýk dökük bir yolda, yalýn ayak yürümek bir derviþ edasýnda… Yokluðun canýný acýtan, içine düþtüðüm boþluk, yokluðun sözcüklerin tükenmesi… Yokluðun kaç bilinmeyenli denklemin ortasýna düþmek…

Bütün bu yaþananlarý geride býrakýp hüzün bulutlarýný aralayýp tek bir soruda takýlý kalýyor aklým… Neden? Çünkü adýný koyamýyordum gidiþinin… Beklide sen aþka inanmýyordun, kimbilir… Kalýplaþmýþ, kurallý düþlerin vardý senin. Söylediklerinle davranýþlarýn tamamlamýyordu birbirini… Sözlerinin hükmünü yine sen siliyordun… Beni býrakman deðilde, daha çok kendine yalan söylemen yaralýyor beni…

Ne zaman sevsem bu ülkede, hep bir yaným eksik kalýyor. Elbette alýþacaðým, elbette saracaðým kendi baþýma yaralarýmý, týpký daha önce sardýðým gibi. Bunu da öðreniriz elbette, gururla ve onurla bir aþk yarasýný yürekte taþýmasýný… Ýþte bu yüzden kaçýyorum bu ülkeden ne zaman sevme ülküsüne kapýlsam sürekli yaralýyor, acýtýyorlar yüreðimi…

Þafak kirini soyuyor gecenin,
Oysa ben soyamadým, temizleyemedim ruhumu…
Gözlerimde espiyonaj bir korku…
Susamýþým adýn kurumuþ dudaklarýmda

Karýþan kavramlar arasýnda, kavga eden sözcükler, hayal kýrýklýklarý, yorulmuþ bir zihin, yorulmuþ bir yürek ve yorulmuþ bir aþk. Zamanýn ruhu mu böyle sevgili? Yoksa biz mi beceremedik zamana ayak uydurmasýný…

Gittin… Yetim kaldý sevdam. Suskunluðun incitti ruhumu… Fakat ne zaman aklýma gelsen, içimde bazý baþýboþ duygularýn, bir kýrlangýç sürüsü gibi, sessizce ve hýzla, bu sýcak hayale doðru akmaya baþladýðýný seziyorum…

Her þeye raðmen sen kal ben gideyim demek isterdim ama bunu söyleyemedim bile… O kadar hukukumuz yokmuþ meðer… Þimdi gitme zamaný bende, sýra bana geldi galiba…

Bugün hüzünle ayrýlýyorum ülkenden. Uçaðýn kanadýna takýyorum hüzünlerimi… Gözyaþlarým bulutlara dönüþüyor ve ben giderken saðanak saðanak rahmet düþüyor senin þehrine… MFÖ çalýyor… “Bu sabah yaðmur var Ýstanbul’da/ Gözlerim dolu dolu oluyor bilinmezliðe…

Beni dinleme nezaketine, katlandýðýn için teþekkür ediyorum… Sen her þeye raðmen mutlu ol sevgili… Ben gidince, sen mutlu ol sevgili… Ben gidince mutlu olur musun sevgili?

Doðan ORMANKIRAN