karanlık merhabalara alışkanlıktan

hayatın zalim olduğunu düşünmek

bu şehrin ruhu kara ve bundan korkuyorum en çok

sen orda öyle kokup

ben bir tesadüfün yolunu gözlemişken

yine mi hüzün diyorum

yine mi içime işleyecek bu şehrin son baharı

sen giderken gözlerim ardındaydı

dalga seslerinde sen

geride ne koyduğunu ah bir bilsen

yürek çaresiz

göz cevapsız

attığı ve gördüğü her şeyde sen demelerden

hani benim ol diyememeler var ya

bir "buket" gülün karşısında oturup

sen farketmiyorsun bile

geride bıraktığın deprem enkazını

ah desem

kalp atışlarıma kıyamayıp

güzel gözlerinde kaybolurken ben

gel diye

rüzgar olup saçlarında esmek

yakamoz olup gözbebeklerine yerleşmek

bilsen nasıl yaşamak istiyorum

sen

sen diyerek