Online Üye
Online Ziyaretçi
susmuştu
deniz
martılar
yitip gitmişti
pruvada
şafak çiçekleri
derin
uykusunda gibi
bir
mabedin
gözlerimde
takılı
yakamoz
lekeleri
karanlığın
pençesi tenimde
kulaklarımda
zamanın
çığlığı
Özdemir
Asaf gülümsüyor
ortasında
bir hayalin
“Bütün
renler aynı hızda kirleniyordu
birnciliği beyaza verdiler”
diyor..
birden
koluma giriyor
pastel
hüzünler
kıvrımlarında
beynimin
raks
ediyor açık koyu renkler
yıllar/aylar/günler
dizesinde
hain
imgeler
önce
gözlerin geliyor apansız
sonra
ellerin
büyüyor
ellerimde
sessizden
çığlığa doğru
telaşsız
bir kreşendo
dudaklarında
yırtılıyor
yas tutan gece
ilmek
ilmek çözülüyor
içimdeki
bilmece
bütün
kirli renkler soluklaşıyor
birer
birer kayboluyorlar
sessizce
bir
duygunun rahminde
bir
güneş, ortasında yüreğimin
bunca
kirlilikler içinde
henüz
kirlenmemiş
bembeyaz leke