Bu duyguyu anlamaný isterdim. Sanki bir uçurumun baþýndayým ve kendimi býrakacaðým uçurumun dibindeki sivri kayalýklarý görebiliyor gibiyim. Kurtuluþ acaba burada mý? Bu bir çare ise kurtuluþ yakýn demektir o zaman... Sevmek anlamýný yitirdi artýk, o nedenle belki de ümitsiz ve bedbahtým! Hayýr, seni hiçbir zaman böylesine sevmemiþtim, demek geliyor içimden, ama bunu söyledikten sonra benliðimden ve senden kaybedeceðim þeyleri de hesaplamak zorundayým.

     Ufak bir çocuk gördüm dün, boþ bir arsada tek baþýna oynuyordu. Olsa olsa üç, hadi bilemedin dört yaþýnda. Yanýndan geçerken saðlýklý yüzü gülümsüyordu. Toz içindeki ellerini mahcubiyetini örtmek için yüzüne kapadý. O an, çocukluk masumiyetinin ve yabanilik duygusunun birlikteliðini fark ettim. Demek ki bazý duygularým daha ölmemiþti. Buna sevindim. Yaþamýn, dünyanýn haz alýnacak yanlarý hâlâ var demekti bu.

     Sevgili dostum, umutlarýn ve yarýnlarýn ürpertisi bazen sarýyor beni, zifiri karanlýðý yýrtan ýþýklardan korkuyorum. Oysa aydýnlýðýn bir yaþayýþ, bir kurtuluþ simgesi olduðuna inanmýþtýr herkes.

     Bilirsin, bir ara roman yazardým. Eserlerimin hemen hepsi tozlu ve örümcek aðlarýndan geçilmeyen raflarda, farelere ziyafet çeken kaðýt parçalarý olarak hüzünle bakýyorlar bana. Onlar için yýllarýmý verdim, istedim ki ardýmdan bir þeyler býrakayým. Binlerce sayfa yazý için verdiðim saatlerin karþýlýðý olarak yeteneksiz görülme ödülüne eriþtim, þiþ göbekli patronlarýn alaycý bakýþlarý altýnda ezile ezile yere yapýþtým.